Walo
Dahan dahan kong isinara ang bintana ng kuwarto ko. The lively jazz faded also. At kahit tapos na iyon at sa buong durasyon ng pagpapatugtog ni Larkin ng piano, hindi nito binuksan ang bintana.
Itinanggal ko na rin sa pagkakabuhol ang kurtina at pabagsak na humiga sa kama. His story and his condition moved me while listening to Tita Yolly.
Isa rin 'yong eksplenasyon sa pagiging ilap ni Larkin sa BU. He and his bandmates are getting famous and most of the students at the University wants to be his friend. Ngunit imbes na mangolekta ng kaibigan si Larkin o kaya naman ay maging-proud dahil sikat ay hindi niya kailanman ginawa.
He always silent. Most of the time he is spending class breaks sitting alone at the Cafeteria. Pasimple ko siyang tinitingnan noon....gusto ko ring lapitan. Kaya lang nakakatakot baka hindi niya ako pansinin o umalis siya at pagtawanan ng mga estudyanteng makakakita.
"John 14:27...."
Ang buong atensyon ko ay napukaw ni Father Narciso. Umayos ako ng upo..
"Peace I live with you; my piece I give to you. Not as the world gives do I give to you. Let not your heart be troubled, neither let them be afraid..
"What is peace to you?..." tanong ni Father sa amin na nasa harapan niya. Wala akong narinig na sagot sa mga tao na nandito sa simbahan at nakikinig ng Homily.
Father smiled. "Siguro marami sa atin nahahanap ang kapayapaan kapag tahimik ang paligid. Kapag tanging ang mga huni na lang ng mga ibon ang naririnig." Inilibot nito ang tingin sa bawat nakikinig. Nakangiti pa rin.
"Mararahang hampas ng hangin sa mga dahon sa bawat sanga ng puno. Mayroon naman, kapag nakikinig ng musika..but..." bahagyang nagsalubong ang kilay nito. "Have you tried praying? or having conversation with God? If you did...Ano ang pagkakaiba nito sa unang mga nabanggit ko? Or Is it all has the same feeling? Same comforting feeling and satisfaction?" Bahagyang naglakad si Father at bumaba mula sa kinatatayuan nito, papunta sa aming, nakikinig sa kanya.
"Sa panahon ngayon, sa mga nangyayari ngayon...napakahirap mahanap ang kapayapaan. Mayroong magsasabi; "Eh, Father may pera naman ako....mayaman ako. Hindi na sa akin mahirap makahanap ng peace.." Umiling iling si Father. "Minsan hindi matutumbasan ng pera o yaman ang halaga ng kapayapaan. You can be a freaking rich...owned luxurious things but lack of peacefulness.."
"The kind of world we slowly creating now could offer us many things. That's the truth. The sad part is, we haven't tasted satisfaction yet. We continue invent things, expanding our knowledge with technology, upgrading everything! But! Nakakaramdam ka ba ng kapayapaan? If you do..." Mas lumapit pa ito sa amin. Pinalibot ulit ang tingin. Kapagkuwan ay nagsalita. "...ang swerte swerte mo."
"Bakit sinabi kong ang swerte swerte?" Ipinakita pa ni Father ang dalawang daliri nito. "Dalawang swerte. Ibig sabihin ang swerte talaga niya.." ngumiti ito. Napangiti ako.
"Panigurado may magsasabi....mayaman Father e! talagang maswerte 'yan. Talagang may kapayapaan yan, may satisfaction yan kasi mayaman. Kasi sikat, kasi artista.." Bumalik si Father sa may harapan. "Mga Kapatid, ito...ito ang mali ngayon. I mean being rich, popular, always in trend are all okay. It's still inspiring. Lahat naman tayo gustong magkaroon ng lahat ng mga iyon ngunit ang punto ko...mas maswerte siya kung kalakip ng lahat ng nabanggit ko ay ang pagkakaroon din ng totoong kapayapaan..sa isip at sa puso...
"Ang totoong kapayapaan ay na kay Hesus at sa Espirito Santo. Sa kanila lang. Live your life full of words of God, you'll live in serenity and outermost peace. When your head filled with battles of bad emotions, filled with doubting and pain. Recite the verse I mentioned earlier..." Father paused. "John 14:27. Peace I live with you; my piece I give to you. Not as the world gives do I give to you. Let not your heart be troubled, neither let them be afraid.."
