Serseri 2

BÖLÜM -3

💎
Karnımdaki guruldamayla daha fazla dayanamayarak masadaki hazırladığım dosyaları aldım ve odamdan çıktım. Fatma'nın yanına ilerleyip gülümseyerek dosyayı önüne bıraktığımda başını bilgisayardan kaldırmıştı

"Kolay gelsin Fatma rica etsem bunu Akif bey'in odasına götürebilir misin?"

"Tabi"

"Teşekkürler" gülümseyerek hızlı adımlarla asansörün düğmesine basıp beklemeye başladım

"Sence de aynı şirkette olmamıza rağmen çok nadir karşılaşmıyor muyuz?" Arkamda duyduğum sesle başımı çevirdiğimde bana doğru gelen Yağızı gördüm. Gülümseyerek omzumu silktiğimde açılan asansörün kapısıyla binerek 5. Kata bastım

"İkimizde çok yoğun olduğumuzdan normal değil mi?" Gülerek elini cebine soktu

"Belki de numaranı almak için bahane arıyorumdur?"

"Belki de sorman yetiyordur" bir süre sessizce yüzüme baktığında daha fazla dayanamayıp gülmeye başladı ve cebinden telefonu çıkardı

"Affedersin numara alma konusunda biraz beceriksizim sanırım" kaşlarımı kaldırıp şaşkınca yüzüne baktığımda söylediği şeyin ortaya koyduğu anlamı anlamış olucak ki hemen konuşmaya devam etti

"Yani her gördüğüm kızın numarasını almıyorum tabi de bir anlık şeye geldi yoksa neden beceriksiz olayım ki. Sadece sana özel yani, şirketin patronunun numarasını isterken bu kadar gerilmiyorum" gülerek elinden telefonu alarak elimi omzuna koydum

"Sakin ol yanlış anlamadım" numaramı telefonuna kayıt ettikten sonra açılan kapıyla birlikte yavaşça yemekhaneye ilerlemeye başladık. Şansımıza yemekhanede birkaç kişi olduğundan sıra beklemeyeceğimiz için sevinmiştim. Yemeklerimizi alıp boş bir masaya geçtiğimizde suyundan bir yudum alarak yemeğimi yemeye başladım

"Aslında sormamak için kendimi çok tutuyorum ama sanırım daha fazla tutamicam" kaşlarımı çatıp yüzüne baktığımda derin bir nefes alarak masada hafifçe öne eğildi

"Bora bey'le aranızda ne oldu? Önceden tanıştığınızı anladım ama... birbirinize karşı o kadar nefret dolusunuz ki..." sırtımı dikleştirerek ağzımdaki lokmayı yuttum

"Yemekten sonra dışarı çıkmaya ne dersin? Orda daha rahat konuşuruz" başını salladığında yemeğimi yemeye devam ettim

💎
Sessizce bankta oturmaya devam ederken içime temiz havayı derince çekip bakışlarımı şirkete çevirdim

"Birkaç yıl önce karşılaştık onunla. O sırada garsonluk yapıyordum ben. Çok iyi kalpli bir kardeşi de var adı Ada. İlk başta Ada'yla yakınlaştık sonra da onunla. Daha sonra da beni çocukluk arkadaşımla aldattı" başını hızla bana çevirdiğinde gözümü şirketten ayırmamıştım

"Ne?" Şaşkın sesi kulaklarımı doldurduğunda başımı Yağız'a çevirip omzumu silktim

"Benim normal bir hayatım yok Yağız. Sürekli savaşmam, çabalamam gerekiyor. Kendimi dinlemek için ufak bir mola versem sorunlar üst üste biniyor hemen. Kısacası bela çekiyorum da diyebilirim. O da o belalardan biri." Sessiz kaldığında yüzümdeki acı gülümsemeyle birlikte bakışlarımı yere indirdim.

"Aldatıldığımı da onlar gelip söylemişti birde... o kadar gözüm körleşmiş ki fark edememiştim. Ben daha aldatılmanın verdiği o şoku atlatamamışken, Bora sertçe artık beni istemediğini söyleyip gitmişti"

"Aptalmış" tekrar Yağız'a döndüğümde omzunu silkip oturduğu bankta biraz yayıldı

"Çok güzelsin, yeteneklisin, başarılısın ve asla pes etmiyorsun. Kendin söyledin hep savaşmam gerekiyor diye. Eğer hayatla mücadele ederken sırtını yaslayacak kadar sevip güvendiğin kişi yanında değilse, inan o kişi gerçekten sevgini hak etmiyor"