Serseri 2

BÖLÜM- 19

🦋
Hayatım boyunca dik durup çalışmak zorunda kalmıştım. Çocukluğumu doya doya yaşayamamış annem için daha küçücük yaşımda çalışıp çabalamıştım.

Birçok zorlukla karşılaşsam dahi her seferinde o zorlukların üstesinden gelmeyi bilmiştim ancak ameliyat parası için bir mafyanın yanına gitmek... hayatımı çıkmaz sokağa götürerek önüme kalın bir duvar örmüştü. O duvarı aşmak için çabalayıp sonunda başardığımı sanarken işlerin düşündüğüm gibi olmayıp tersine dönmesi beni dumura uğratmıştı

Yağız'ın ürkütücü gözleri üzerimdeydi...

Nereden, nasıl bildiğini anlamadığım bir şekilde Ziya Gök'ü öldürdüğümü biliyordu. Beni yanında istemesi ise daha da kötüydü

"Ne saçmalıyorsun sen!?" Sert sesimle birlikte kaşlarım çatıldığında hızla ayağa kalkıp önümde diz çökerek ellerini dizimin üzerine yerleştirdi

"Hayır hayır böyle tepki verme biz aynıyız Ecem... sen de benim gibisin. Birlikte yer altı dünyasına korku salıp tüm düşmanlarımın kafasını koparabiliriz. Bana katıl sende çok keyif alacaksın"

Keyif almak mı?

Durmadan hareket eden göz bebekleri ve yüzünden eksik olmayan sırıtışı beni korkutuyordu. Yağız gerçekten hastaydı...

"Ben katil değilim Yağız. O an sadece... zorunda kalmıştım. Bir daha elime silah almadım ve temiz bir sayfa açtım kendime. Pis işlerinle yeni hayatımı kirletemem" kaşlarını şaşkınlıkla kaldırırken hızla ayağa kalkıp elini saçlarından geçirdi

"Temiz bir sayfa mı? Senin asla temiz ve normal bir hayatın olmayacak Ecem. Asla mutlu olmayacak, asla rahat bir nefes veremeyecek, asla sevilmeyecek ve asla eğlenemeceksin" tek kaşımı kaldırarak başımı hafifçe kaldırdım. Beni korkutuyor mu? Evet... ama bunu ona belli etmeyecektim

"Sahip olduğun hayatı bana anlatmanı istemedim Yağız?"

Birden kahkaha atmasıyla yerimden sıçrarken yüzümü elleri arasına alıp saçlarımın arasına bir öpücük kondurdu

Karşımda nasıl bir psikopat vardı böyle!?

"Bak öfkeleniyorsun"

"Evet her insanın sahip olduğu duyguyu sana göstermem ne kadar da anormal ama değil mi?" Git gide sinirleniyor, git gide korkuyordum. Semih'in beni bulup kurtarması için herşeyimi verirdim şu an...

"Semih seni kurtaramayacak Ecem" şaşkınlıkla yüzüne bakarken kaşlarımı çattım. Sesli mi düşünmüştüm? Sesli düşünmediğime emindim halbuki

"Ne Semih, ne de başka biri seni asla benim elimden alamayacak. Neden mi? Çünkü ormanın içinde yer altında gizli bir sığınak kimsenin aklına gelmez" kalbimin ritmi değişirken derin bir nefes aldım. Yalan söylüyor olmalıydı. Burası gayet de normal bir ev gibiydi

"İç dizayn seni şaşırtmasın. Böyle konularda biraz takıntılıyımdır. Dekorları seçip yerleştirmek beni çok rahatlatır. Acıktın mı?" Tek kelime dahi edemiyor şaşkınlıkla yüzüne bakmaya devam ediyordum. Tahminimden daha da psikopat birisiydi. Ve ben o psikopatla nerede olduğu bilinmez bir yerde sıkışıp kalmıştım...

"Hadi ama böyle sessiz mi olucaksın hep? Doğru aslında herkes aynı tepki verir en başta ama sonra alışırlar. Alışmayanlar ise...ben çok açım hadi pizza yiyelim" yarım bıraktığı cümle dikkatimi çekerken kuruyan dudaklarımı ıslatarak sesimin titrememesi için özen gösterdim

"Alışamayanlar ise ne Yağız?" Omzunun üstünden bana bakarken yüzündeki gülümseme silindi. Başını sol omzuna doğru yatırırken elini cebine yerleştirip sırtını duvara yasladı