Serseri 2

BÖLÜM- 23

🧸

2 HAFTA SONRA

Dizlerimin üstüne çökmüş ağlamaktan acıyan gözlerimi kanlı ellerime dikmiştim

'Benden vazgeçiyorsun öyle mi!? Bak bana Ecem! Bak ve yaptığın şeyi gör!' Canerin bağırışı kulaklarımda yankılanırken sertçe yutkunarak yavaşça başımı kaldırdım. Kanlar içinde olan bedeni gözlerimin önüne serilirken eğilerek çenemi sertçe kavradı

'Bunu bana yapan sensin! İntikamımı alacaksın. Bir hiç uğruna öldürmüş olamazsın beni bunu kabul etmem!'

'Caner...lütfen' ne için yalvardığımı dahi bilmezken artık bunun sona ermesini istiyordum

'Ölümüme sebep olman içinde büyük bir boşluk oluşturdu Ecem. O boşluğu intikamımı alarak doldurucaksın'

'Yoruldum ben Caner. Senin ölmeni ben istemedim asla istemem' alayla kahkaha atmaya başladığında ayağa kalkarak birkaç adım geriye gitti. Gülüşünün yerini koca bir hüzün kaplarken bana bakmayı sürdürdü

'Neden bana bunu yaptın?'

"Ecem?" Omzumda hissettiğim el ile birlikte gördüğüm kabus zihnimden uzaklaşırken başımı Ada'ya çevirdim. Uzun zamandan sonra bir araya gelmiş olayları eksiksiz anlatmıştım. Endişeli bakışları yüzümde gezerken kuruyan dudaklarımı dilimle ıslattım

"Efendim?"

"İyi misin hiçbirşey yemiyorsun?" Elimdeki çatalı masaya bırakırken kısa bir an Semihe bakıp arkama yaslandım

"Dalmışım...birşey mi diyordunuz?" Adayla Semihin arasında geçen uzun bakışmadan sonra Semih sesli bir nefes vererek elini omzuma koydu

"Ecem kaç gün geçti... gözümün önünde git gide eriyorsun. Biliyorum hâlâ üzgünsün ama toparlanman gerekiyor artık" iç çekerek omzumu silkerken ağrıyan başımı ovuşturdum

"Biliyorum ama gördüğüm kabuslar bana hiç yardımcı olmuyor abi" kabuslarımdan haberleri vardı. Artık uykumda çığlık atmasam bile gördüğüm her kabusu anlatıyordum

"Artık iyi olmanı, rahat bir uyku çekmeni istiyorum. Bir psikologa görünmek ister misin?" Sorduğu soruyla kaşlarımı çatarken birkaç saniye yüzüne baktım. Psikologa gidecek kadar bitik bir halde olduğumu düşünmüyordum

"Bu nereden çıktı şimdi?" Semih konuşacakken Ada'nın öne atlamasıyla dudaklarını geri kapattı

"Bu iki haftada çok zayıfladın ve kabusların da seni oldukça etkiliyor. Bizimle konuşman da bir işe yaramıyor pek ve bir uzmana görünmen işe yarayabilir" düşününce söylediklerinde haklılardı ancak yine de gitmek istemiyordum

"Sağolun ama istemiyorum. Artık git gide alışıyorum. Sadece biraz zamana ihtiyacım var. Eğer buna rağmen yine de toparlayamazsam o zaman giderim"

"Söz mü?" Hafifçe gülümseyerek Semihin omzumdaki elini tutarak sıktım

"Söz" yemek faslından sonra salona geçerken kapının çalmasıyla birlikte Ada ayağa kalktı. Bora'nın sesi kulaklarıma dolarken umursamadan battaniyeyi biraz daha üzerime çektim.