Fire of Seduction (Completed)

Kabanata 28

KABANATA 28

ALAS nwebe na ng makadaong kami sa Sta. Elena kaya imbis na sumakay sa bus ay naghanap ako ng pwedeng matuluyan. Sa tulong ng mabait na aleng napagtanungan ko, napadpad ako sa isang hindi ganoon kalaking inn.

Wala na akong oras para pumili ng iba kaya kumuha na lang ako ng isang kwarto. The last thing I want to do is to rest. I've been through so much today.

Gaya ng cabin, hindi rin gaanong malaki ang kwartong nakuha ko pero imbis na magreklamo naging thankful pa ako. At least makakatulog ako ng maayos ngayong gabi.

Ibinaba ko lang ang gamit ko at naghalughog sa maleta ng damit para makapaligo na ako.

I took a half bath and immediately doze off to bed.

I found myself crying hard the next morning coz I thought I'm still living on Zurich's villa. That I would woke up early, check on Sydney and cook breakfast for the three of us.

Matagal bago ako naka-recover at nagpasya na magpahatid ng pagkain.

Kaagad naman iyong dinala sa akin pero parang nabalewala iyon sa madalas na pagkatulala ko. Sa huli, hindi ko na yun tinapos at nagpasya na lamang maligo.

Sinadya ko ang malamig na timpla ng tubig pero kataka-takang imbis na manginig sa lamig na dulot noon ay mararamdaman ako ng sandaling kapayapaan habang pinapakiramdaman ang pag-agos noon sa katawan ko.

It reminded me of him. He is cold, arrogant and sometimes rude but he gives me comfort.

How ironic that I'm thinking all this while he probably hated and regretted the day he hired me.

MAAGA ako sa terminal para sana sa eleven o clock trip pero na delay iyon ng one thirty. Gusto ko tuloy magsisi kung bakit hindi na lang ako nag byahe ng nagdaang gabi. Napilitan akong gugulin ang mahigit dalawang oras sa pagtingin sa mga taong kasama ko sa terminal.

Some of them looks like tourist who pay a visit, some are local vendors selling their products and some are like people who wants to go to Manila hoping for a new life. I wonder how many of them are like me? Broken. Lost. Liar.

I did lie. But I only did it for my mother's sake.

Maybe I'm like some of them. I wanna go to Manila, hoping for a new life and a bright future ahead. To forget. To heal. To move on.

Hindi ko alam kung paano ako nakarating ng maayos sa Manila gayong puro hikbi lang ang ginawa ko buong byahe. Kung hindi ako umiiyak, nakakatulog ako.

The six hour ride was a total pain in the ass. Umiiwas nga sa akin ang matandang babae na katabi ko sa upuan dahil baka inaakala nyang baliw ako kaya naman walang lingon-lingon akong lumabas ng bus na sinasakyan at pumara ng taxi patungo sa mansyon.

Tumigil ang sasakyan sa harap ng gate kaya sinenyasan ko si manong na maghintay muna.

Mahaba ang drive way kaya hihilingin ko na lang na ipasok sa loob ang taxi ng sa ganon ay hindi na kami mahirapan pare-pareho sa pagdadala sa mga gamit ko.

"Open the gate kuya please, my things are there" I said as I come near the guard while pointing at the taxi.

I'm not familiar with our security guards so I'm not sure if he knows me or not.

"Ma'am sino po sila?" magalang nyang tanong sa akin.

Maybe he don't.

I gave him a polite smile and come closer to the gate so we could clearly talk.