Deniz kızı Ve Kara Prens'in Hikayesi..
§
12.04.2013
Karan'a ;
Genç bir kızın, küçük yüreğinden dökülen bu satırlar genç bir adamın, koca yüreğine armağandır.
Yani sana...
Sana olan sevgimi, aşkımı artık içime sığdıramıyorum Karan. Her geçen gün...
Biliyorum arayı çook açtım çünkü yazma isteğim bir türlü olmuyordu.
Neyse çok uzatmayayım, iyi okumalar! 🖤💙
ꕥ
18 Bölüm : Kayıp
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ꕥ
Karan'ı ardımda bırakıp koşar adım çıktığım merdiven basamakları bitmek bilmiyordu sanki. Nefes nefese kalmış bir şekilde 'AMELİYATHANE' yazan yerin önünde durduğumda gözlerim tek tek herkesin üzerinde dolaştı.
"Abin... Durumu ağırmış..." Dedi hıçkırıklarının arasından zorlukla. Ardından tekrar başını omuzuma koydu.
"Elfida!" Karan'ın sesiyle başımı hafifçe arkaya çevirdim. Gözlerimin içine uzun uzun bakıp bakışlarını benden çekti ve köşede hıçkıra hıçkıra ağlayan kardeşine, Meryem'e sabitledi.
Annem benden ayrıldığında babamların yanına gittim. Hepsi perişan olmuştu. Bir şey söylemeden duvara yaslandım. Ne diyebilirdim ki? Ne söylesem boştu. Gözümden akan bir damla yaşı elimin tersiyle silip burnumu çektim.
"Madem o kadar seviyordunuz, ölseydiniz?!"
Tartışırken kurduğum cümle aklıma geldiğinde gözlerimi sımsıkı yumup ağlamamak için dişlerimi sıkmaya başladım. Her ne kadar haklı olsamda vicdan azabı çekiyordum saçma bir şekilde. Omuzuma dokunan el düşüncelerimden sıyrılmama sebep olduğunda gözlerimi açtım. Azad abim beklemediğim bir an da beni kendisine çekip sarıldığında bir kaç saniye sonra bende ona sarılmayı akıl edebildim ve kollarımı doladım beline. Onunda gözünden süzülen bir kaç damla yaş boynumu ıslattı tıpkı anneminkisiler gibi.
Ne kadar öyle kaldık bilmiyorum, çalan telefonumla birlikte geri çekildim. Derin arıyordu.
"Alo?"
"Kızım neredesin sen? Saat kaç oldu?" Dedi endişeli ses tonuyla. Ciğerlerime çektiğim sıkıntılı nefesin ardından konuştum kısık çıkan sesimle.
"Yusuf abim kaza yapmış... Hastanedeyiz hepimiz." Bir kaç saniye ses gelmedi karşıdan. Muhtemelen şoka girmişti.
"Hangi hastanedesiniz!" Hastanenin adını söyleyip kapattım telefonu. Bakışlarımı etrafta gezdirdim.
