Deniz kızı Ve Kara Prens'in Hikayesi..
§
12.04.2013
Karan'a ;
Genç bir kızın, küçük yüreğinden dökülen bu satırlar genç bir adamın, koca yüreğine armağandır.
Yani sana...
Sana olan sevgimi, aşkımı artık içime sığdıramıyorum Karan. Her geçen gün...
Hoş geldinizz, bölüme geçmeden önce Elfida'da en sevdiğiniz karakteri ve, neden sevdiğinizi yazar mısınız bu satıra? Şimdiden teşekkür ederim. İyi okumalar güzellerim. <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Azad Mercan & Derin Yılmaz.)
ꕥ
Araba, tekerlerinin altında kalan ufak çakıl taşlarını ezerek evimizin önünde durduğunda derin bir nefes aldım. Yıllar sonra, karşımda duran bu evin içinde benim hem en mutlu günlerim, hemde en acı günlerim yatıyordu.
İstemsizce dolan gözlerim Karan'ı bulduğunda dikiz aynasından Deniz'e baktı ve uyuduğuna emin olduktan sonra dolgun dudaklarını araladı.
"Gittiğin günden beri, gelmedim buraya." Altı sene öncesine, o iğrenç güne döndüğünü çatallaşan sesinden anlamak zor olmamıştı. Boğazıma oturan yumruyu gidermek adına sertçe yutkundum ardından elimi onun hâlâ direksiyonun üzerinde duran elinin üzerine koyup kara prense yaraşır şekilde kapkara olan gözlerinin en içine baktım. İrisleri titriyordu.. Onun o koskocaman kalbinde istemeden açtığım yaralar kanıyor; gözlerinden süzülüyordu kanları.
"Sana yemin ederim, açtığım yaraları tek tek saracağım." Elinin üzerinde duran elimi kaldırıp akan birkaç damla gözyaşını sildim. "Biz yeniden, Deniz Kızı ve Kara Prens olacağız.." Dedim fısıltıyla.
"Seni seviyorum." Bu iki kelimeyi söylerken dudaklarında peyda olan tebessüm içimi ısıtırken kendi gözyaşlarımı da silip aceleyle emniyet kemerimi çıkarttım.
"Deniz'i kucağıma alırım ben, sen anahtarı al güzelim." Başımı sallayıp bana uzattığı ev anahtarını avuçlarımın arasına aldım. Karan, arka kapıyı açıp hâlâ mışıl mışıl uyuyan kızımızı uyandırmamaya özen göstererek kucağına aldı ardından arabayı kilitleyip art arda yanan ışıkları görünce önden ilerleyip kapıyı açan ben'im arkamdan gelmeye başladı.
Gıcırdayarak açılan evin kapısını sonuna kadar ittirdim. Karan Deniz'le birlikte önden girdi içeriye. Bende daha fazla dışarıda beklemeden içeriye geçip şarteli açtığımda karanlık olan ev bir an da aydınlandı. İçerisi havasız ve pis değildi, birilerinin buraya düzenli olarak gelip temizlikle gereken havalandırmayı yaptığı belliydi.
"Deniz'i misafir odasına yatırıp üzerini güzelce örttüm. En kısa zamanda buraya çocuk odası takımı alırız olur mu?" Merdivenlerden inip yanı başıma gelen Karan'ın söylediklerine gülümseyip,
"Alırız tabii.." Dedim, ardından mavi gözlerimi etrafta gezdirdim. "Çok özlemişim burayı."
"Bende çok özlemişim. Ama sana olan özlemim daha ağır basıyor." Aniden belimden tutup bedenimi kendi bedenine yapıştırdığında,
