Deniz kızı Ve Kara Prens'in Hikayesi..
§
12.04.2013
Karan'a ;
Genç bir kızın, küçük yüreğinden dökülen bu satırlar genç bir adamın, koca yüreğine armağandır.
Yani sana...
Sana olan sevgimi, aşkımı artık içime sığdıramıyorum Karan. Her geçen gün...
Hoş geldinizz yeni bölümle karşınızdayım! 😽 İyi okumalar. Satır arası yorum yapmayı unutmayın lütfen. 💖
21. Bölüm - Sarhoş
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Derin Yılmaz & Azad Mercan.)
ꕥ
Uykumun en tatlı anlarındayken dışarıdan gelen bağırma sesleriyle uyandım. Bir günümüzde normal geçse olmuyor sanki. Karan hâlâ uyuyordu, bu seslere uyanmamış olması büyük başarıydı. Onu uyandırmamaya özen göstererek kolunun altından çıktım. O da sanki bu anı bekliyormuş gibi bana arkasını dönüp uyumaya devam etti. Yataktan kalkıp üzerime hırkamı geçirdim ve terasa çıktım. Kapının önündeki adamlar bir çember oluşturmuştu ve görebildiğim kadarıyla çemberin ortasında sarı saçlı bir kadın vardı. Tartıştıkları apaçık ortadaydı. Seslere birazcık daha kulak vermeye başladım.
"Ya kardeşim çekilsenize! Arkadaşımın evi burası!" Bir dakika... Bu Derin'in sesi miydi?
"Hanımefendi.. Anlamakta güçlük çekiyorsunuz galiba. Karan Bey'in izni olmadan sizi içeriye alamam."
"Lan Karan benim eniştem eniştem! Ya çekilirsiniz ya da burayı sizin başınıza yıkarım!" Evet! Bu kesinlikle Derin'di! Fakat burada ne işi vardı?
Hemen koşar adım aşağıya indim ve dışarıya çıktım. Kapının önüne geldiğimde adamların bakışları bana çevrilmişti. Derin ise önündeki adamlar uzun boylu olduğu için beni göremiyordu.
"Derin benim arkadaşım. Çekilin." Dedim ciddi bir ifadeyle. Zaten bu adamlara yeterince gıcık oluyordum.
Derin bana gülümsedikten sonra adamlara göz devirdi.
"Elfida Hanım, Karan Bey'in izni olmadan hanımefendiyi içeriye alamam." Dedi robot gibi. Suratına bir tane geçirmem yok mu ama!
"Kirin Biy'in izni ilmidin hinimifindiyi içiriyi ilimim!" Ağızına ökendiğim adam ifadesini ve duruşunu asla bozmadan bana bakarken elimle kendimi gösterdim. "Tanıştırayım; Ben Elfida Aksel. Karan Aksel'in karısıyım." Adam hâlâ avel avel yüzüme bakıyordu. Daha fazla dayanamadım ve Derin'i kolundan tutup yanıma çektim. Tam içeriye doğru yürümeye başlayacakken adam Derin'i kolundan tuttu.
"Bırak kolumu be!" Derin kolunu kurtarmaya çalışırken bende adamın kolunu geri çekmeye çalışıyordum ama milim kıpırdamıyordu. Bunlar insan olamazdı. Çelikten falan üretilmişlerdi galiba.
"Yunus! Geri çekilin!" Karan'ın terastan gelen gür sesiyle birlikte Yunus denilen adam Derin'in kolunu bıraktı ve arkasındaki diğer adamlarla birlikte hizaya geçti. Derin'le sanki adamları hizaya biz dizmişiz gibi gururla onlara arkamızı dönüp saçlarımızı savurduk ve içeriye geçtik.
