A pair of red shoes by the river

အပိုင္း(၁၈) Zawgyi

ေရွာင္းက်န႔္ တစ္ေနကုန္နီးပါးအိပ္ရာထဲလွဲအိပ္ေနရာမွထလာကာ အိပ္ခန္း​၏ျပတင္းတံခါးတစ္ခုဆီသို႔ေလၽွာက္လွမ္းသြားလိုက္သည္။ ဒီေန႔နဲ႔ဆိုသူ မကာအိုကေနျပန္ေရာက္ေနတာ သုံးလနီးပါးရွိလို႔ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေန႔တိုင္းကိုမထူးျခားမနားမြန္းၾကပ္စြာျဖတ္သန္းေနရတာေၾကာင့္ သူ႔စိတ္အစုံတို႔က အနည္းငယ္ေဆာက္တည္ရာမရခ်င္ေတာ့။

အျပင္ဘက္က ငွက္ငယ္ေလးေတြပ်ံသန္းကာ သူတို႔အသိုက္ဆီျပန္လာေနၾကသည့္ျမင္ကြင္းကိုေရွာင္းက်န႔္ၾကည့္ရင္းမ်က္ရည္ေတာင္ဝဲမိျပန္သည္။ ဘယ္သူမဆိုအခ်ိန္တန္ရင္အိမ္ျပန္ရမည္ဆိုတာသိေပမယ့္ သူ႔အျဖစ္က အခ်ိန္တိုင္းအိမ္မွာပဲရွိေနရတာျဖစ္သည္။

ဟိုေန႔ကအမွတ္မထင္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ကာတြန္းကားေလးတစ္ခုကိုသူ႔အျဖစ္နဲ႔ယွဥ္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ရယ္ခ်င္မိသြားသည္။ကာတြန္းကားထဲမွာ မင္းသမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ထားပါေတာ့။ အဲ့ဒိမင္းသမီးေလးက အလြန္ျမင့္မားတဲ့ရဲတိုက္ႀကီးရဲ့အေပၚဆုံးထပ္မွာ တစ္သက္လုံးပိတ္ေလွာင္ျခင္းခံထားရတာ။ အက်ယ္ခ်ဳပ္သေဘာမ်ိဳးပါပဲ။ သူ႔ကိုပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့သူကေတာ့ မင္းသမီးေလးရဲ့ မိဘေတြကိုမေက်နပ္တဲ့ စုန္းမႀကီးတစ္ေယာက္။ကာတြန္းကားတို႔ထုံးစံအတိုင္းပဲေလ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း မင္းသမီးေလးကို မင္းသားေလးက လာကယ္တင္သြားတယ္ေပါ့။

တကယ္ဆို သူ႔အျဖစ္နဲ႔လည္းမတိုက္ဆိုင္ေပမယ့္ ႏွိုင္းေတာ့ႏွိုင္းယွဥ္မိသည္။ သူကစိတ္ေပ်ာ့လြန္းတဲ့မင္းသမီးေလးမဟုတ္သလို သူ႔ကိုအိမ္ထဲမွာပဲအျမဲတေစရွိေစတဲ့သူကလည္း စုန္းမႀကီးမဟုတ္ သူ႔ဘဝတစ္ေလၽွာက္လုံးတြယ္တာရတဲ့ ကိုကို။

ဒါဆိုမင္းသားေလးကေရာ။သူသိတဲ့လူက တကယ္ေတာ့ႏူးညံ့လြန္းတဲ့မင္းသားေလးမဟုတ္ဘဲလူေတြကိုေအးေအးေဆးေဆးသတ္နိုင္သည့္လူမ်ိဳး။ ဒါေပမယ့္အဲ့ဒိမင္းသားေလးမဟုတ္တဲ့လူကိုသူအရမ္းလြမ္းတာ။တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာသူ႔ဆီလာမယ္လို႔လည္း အတင္းႀကီးကိုယုံၾကည္ထားမိတာ။

ခဏေလးပဲေတြ႕ခဲ့တဲ့လူကို လြမ္းတာေတြ ယုံၾကည္တာေတြဆိုတဲ့ခံစားခ်က္ေတြဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာရတာလဲဆိုေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္းကတည္းကခ်စ္မိခဲ့လို႔လား။သူေလ အဲ့ဒိလူကိုဘယ္လိုအခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ခ်စ္မွန္းမသိေပမယ့္အရမ္းကိုခ်စ္တယ္။လူဆိုးေတြနဲ႔အျမဲၾကဳံေတြ႕ေနရတဲ့အဲ့လူကို ခႏၶာကိုယ္မွာဘာဒဏ္ရာမွမရေအာင္လည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္တယ္။