The Gifted's (COMPLETED)

LAST CHAPTER

Wakas

* * *

Humahangos ako habang tumatakbo papunta sa lugar kung saan nagsisimula na ang seremonya para sa pagpuputong ng korona para sa bagong hari ng Salem.

"Prinsesa! Sandali po, yung tali po ng damit nyo ay hindi pa nakatali!". Sigaw ng tagapagsilbi kong si Felise na nakasunod sakin. Nahuhuli nga lamang sya dahil sa bilis kong tumakbo.

"Ako na lamang ang magtatali, Felise! H'wag ka ng tumakbo! Ayos na'ko!". Sigaw ko pabalik sa kanya habang inaabot ang mahabang tali ng aking kulay abong damit.

Why didn't she wake me up early, anyway? Ayan tuloy at mukang mapapagalitan pa'ko dahil sa tagal kong makarating doon.

Huminto ako sa pagtakbo ng na'sa tapat na'ko ng malaking pinto ng palasyo. Dinig ko na ang malakas na tugtog ng mga orchestra sa loob at mukang tapos na nga ang pagpuputong ng korona.

I bit my lips as I tightened the tie of the ribbon I made on my dress. I heaved a deep sigh before asking our knights guarding the door to open it for me.

Napaawang ang mga labi ko ng makita ng ang napakagandang ayos ng palasyo. This is the first time I saw our palace this grand. Not that I'm saying our palace is not beautiful, okay?

I mean, this is the first time I saw our place this grand and full of people. Nobles, royals and important people are present here. Hindi ko tuloy alam kung sino ang una kong babatiin.

I'm not exactly familiar of their faces. Ang tanging kilala ko lamang dito ay ang Papa ko at ang mga pinakilala nya sa aking mga tao na sina Troye, Bria at Uncle Esrael.

At first, I'm kind of awkward with them. Well, until now I can feel the same. It's been two years since my father told me that I lost all of my memories.

That time, I didn't know who I should trust. I lost my memories and it's bugging my head so much that I can't remember a single thing in the past.

Like there's something important part of my life that is missing. Nakakainis nga lamang na hindi ko talaga maalala kung ano o sino 'yon.

Kapag pinilit ko namang makaalala ay sumasakit ang ulo ko at ang malala pang pwedeng mangyari ay bigla na lamang akong nawawalan ng malay.

"Papa". I called my father who's currently giving a genuine smile to everyone that is greeting him.

My father is the new appointed King of the Kingdom of Salem. Noong nakaraan pa sya namuno dito sa aming lugar pero ngayon lamang kami nabigyan ng pagkakataong ipagdiwang ito dahil nga sa pagkawala ng aking mga alaala.

"So you woke up late again, huh". He started as he gently kissed my forehead.

"That's because I started to dream again some fragments of my memories, Papa. Hindi ko nga lamang sigurado kung mga alaala ko nga 'yon". I carefully told him. Madalas kasi syang mag-alala lalo na kung tungkol sa mga bumabalik kong alaala.

"Does your head hurts?". Nag-aalala nyang tanong kaya naman mabilis akong umiling.

"This past few weeks, I rarely got hurt when I'm trying to remember something or I'm started to dream some parts of my memories. Nakakatuwa dahil madalas ko ng mapanaginipan ang mga parte ng buhay ko noon na nawala sa isip ko, Papa".

Ngumiti ako sa kanya para ipakitang masaya ako. Hindi sya nagsalita ng ilang sandali pero sinuklian naman nya ako ng matamis na ngiti. He tousled my hair like his proud that I'm starting to remember some fragments of my past.