the monster cannibal

×× 2 ××

(de eerste ochtend nadat ze me gemaakt hadden)

De vorige avond was het de eerste keer dat ik mijn ogen opende. Kale betonnen muren omringende me terwijl ik naar het kale plafond staarde waar een enkele tl-buis de kamer verlichte.

Ik lag in een soort bed. Het was een bed en tegelijk ook niet. Het bed was eerder een soort kist. Hij was volledig wit en met een soort zwarte stof aangekleed langs de binnenkant. Ook was dit in een menselijke vorm en waren er riemen om me vast te binden. Deze waren gelukkig deze keer niet vast maar hingen over de rand heen naar buiten.

Ik staarde naar mijn handen en vingers. Bewoog ze, zonder te begrijpen waar ze voor dienen. Mijn handen waren slank en hadden een witte kleur, bijna zo wit als de kist waarin ik lag. Mijn vingers waren lang en dun, onnatuurlijk dun, met nagels die te scherp leken om normaal te zijn.

Ik droeg enkel een driekwart broek, met pijpen die tot halverwege mijn kuiten kwamen. Mijn voeten en benen waren even wit als mijn armen. Mijn tenen ook net te lang om echt te zijn. Mijn nagels te scherp om normaal te zijn.

Mijn bovenlichaam was bloot. Op mijn buik sierde een stel spieren. Een 8-pack. Mijn borst was mager, zodat je mijn ribben gewoon kan zien. En misschien het opmerkelijkste: ik heb geen navel.

Ik moet bekeken dat ik mezelf nog nooit in de spiegel zag, dus ik kan je niet zeggen hoe ik eruit zie. Enkel weet ik dat ik zwart haar heb, te zwart om natuurlijk te zijn. Ik weet dit doordat het zo vaak in mijn gezicht hangt omdat het eigenlijk een beetje te lang is.

De deur aan de andere kant van de kamer ging open en een professor stapte de kamer in. Hij droeg een lange witte labo jas die openhing over zijn donkere pullover en zijn zwarte broek. Mijn systemen herkende hem als professor Mark Smith. Smith was de man die aan het hoofd staat van het experiment om me te maken.

Smith pakte 1 van de 2 stoelen die bij de tafel in de hoek stonden rechts van de deur. Hij zette de stoel naast mijn kist en ging erop zitten. Hij wiep een snelle blik over mijn lichaam dat in de kist lag. "Zullen we kijken of je kunt staan?", vroeg hij. Ik knikte.

Ik richtte me op en ging overeind zitten in de kist. Smith stond op van de stoel en greep me onder mijn oksels vast om me te ondersteunen terwijl ik me uit de kist probeerde te hijsen. Ik stond nogal wankel op mijn benen maar kon alleen blijven rechtstaan.

"Wat denk je ervan als ik je een deel van het complex laat zien. Het deel waar jij je vooral gaat begeven." professor Smith hielp me om in het begin mijn evenwicht te behouden. Als we de deur van de kamer uitliepen kwamen we in een lange betonnen gang die zich rechts en links uitstrekte waar het oog kon zien. Steeds werd er om de zoveel meter de kale betonnen gang verlicht met een tl-buis.

We liepen de rechter kant van de gang in. Onderweg kwamen we langs verschillende gesloten deuren. Op elke deur hing naambord of bord die aangaven wat voor ruimte erachter bevond samen met het kamernummer.

We kwam voorbij een dubbele deur met naast de deur een bord met het opschrift.

Labo 6
V5, K 520

Smith legde uit dat de V voor de verdieping stond en de K voor de kamer.

Kamer 520....

Hoeveel ruimtes zijn hier wel niet...

Professor Smith opende de deur en liep naar binnen. Ondertussen lukte het me om zelf te stappen, ook al was ik nogal traag. Hij wachtte op me totdat ik door de deur heen was en sloot deze achter me.

Het labo was op z'n zachtjes uitgedrukt gigantisch...

Overal stonden toestellen, tafels, vreemd uitziend gereedschap en nog veel meer vreemde spullen...

Smith loodst me naar een stoel naast een witte marmeren tafel. Ik ging zitten en de professor bevestigde een aantal draden met plakkers op mijn borst, bovenarmen en hoofd. Daarna liep hij naar een computer en begon er als een gek op het toetsenbord te typen.

Ik keek naar zijn profiel, terwijl hij zich soms dichter naar het scherm toe boog om beter te bekijken wat erop stond. Na een 10 tal minuten kwam hij weer naar mij en haalde de plakkers weg. In de plaats plugde hij een draad die verbonden was met de computer in mijn nek. Blijkbaar had ik daar een USB poort zitten...

Ik hoorde een computerstem:" cyborg Linoleic aangesloten."

Smith begon weer op het toetsenbord te typen terwijl hij tegen zichzelf of tegen mij, ik heb geen idee, sprak: "we zullen is kijken of we je een stem kunnen geven." Hij leek een programma te schrijven of zo...

Na een tijdje klonk de stem weer:" uploaden naar cyborg Linoleic."

Ik keek de professor aan die nu naar me stond te glimlachen.

"10% voltooid"

Mijn systemen begonnen te reageren op het programma dat werd geüpload.

"20% voltooid"

In deze fase waren mijn systemen in de war. Er begon van alles te ontregelen.

"40% voltooid"

Stillaan begonnen mijn systemen het programma te herkennen.

"60%voltooid"

Het programma begon zich te nestelen op de plek waar het hoort.

"80%voltooid"

Al mijn andere systemen en programma's kwamen weer tot rust op hun plek.

"100%voltooid, cyborg Linoleic klaar voor test"

Smith liep naar me toe en vroeg me: "wie ben ik?" Mijn systemen gaven het antwoord :professor Smith; lieten mijn nieuwe programma de woorden uitspreken. Met een kleine hapering zei ik: "professor Smith" De prof knikte: "Goed zo, nu moet je er alleen wat meer gebruik van maken om het te optimaliseren."

Smith ontkoppelde de USB-kabel en de stem sprak weer:"cyborg Linoleic, losgekoppeld"

Smith hielp me overeind en liep met me terug naar de kamer waar mijn kist staat. Op het bord naast de deur stond het opschrift:

cyborg Linoleic
V5, k 515