the monster cannibal

×× 16 ××

Hanna Jacobs

Ik hoorde een schot, een schreeuw en dan stilte. Ik versnelde mijn passen richting waar het geluid vandaan kwam. Ik stormde de trappen af, zodra ik de deur naar de onderste verdieping openduwde om de oude gangen te betreden hoorde ik nog een schot. Ik sloeg hoeken om rende door gangen op zoek naar mijn jongen. Een derde en laatste schot weerklonk door de gangen ergens rechts van me. Ik liep erheen, halverwege de gang vielen mijn passen stil. Voor me stond Lino met in mijn handen een arm doordrenkt van bloed waar hij grote happen uit nam. Achter hem viel het licht van mijn lamp op een cel waar twee lijken in lagen.

Lino bleef als aan de grond genageld staan zodra hij me zag. De arm die hij vast hielt viel met een misselijkmakende smak op de betonnen vloer. Zijn gezicht vertrok in een uitdrukking die het midden hield tussen angst, herkenning en moordlust. Traag liep ik op de cyborg-jongen af en stak mijn hand naar hem uit, in een poging hem gerust te stellen. Ik zag in een fractie van een seconden iets veranderen in zijn houding net voor dat hij op me afstormde en een dolk uit zijn zak trok.

Cyborg Linoleic

Alles leek te vechten in mijn lichaam. Mijn hart en mijn hoofd vochten erom of ik haar moest vertrouwen of niet. Mijn spieren vochten om te rennen of om aan te vallen. Ik twijfelde ineens over alles, Totdat Maris' programma alles weer overnam. In een waas van beelde en flitsen stormde ik op de vrouw in de jas voor me af, greep ik mijn dolk uit mijn zak, die ik voor me hield om haar ermee te raken. 

Zodra ik binnen handbereik van de vrouw was sloeg zij haar arm om mijn nek terwijl ze met de andere, al gewonde hand, de dolk uit mijn handen sloeg. Haar greep was van ijzer, ik zag dat ze in haar zakken rommelde en er iets langwerpig uithaalde. Ik schreeuwde en schopte in een poging uit haar greep los te komen maar het hielp niet. Ik voelde een korte klik in mijn nek waarna mijn ogen stillaan dichtvielen en alles zwart werd. Het laatste wat ik zag waren de twee lijken in de cel aan het einde van de gang.

Hanna Jacobs

(een 10 tal minuten later)

Moeizaam klom ik uit de tunnel die de bunker van de buitenwereld schijt. Regelmatig keek ik omlaag of dat Lino, die ik doormiddel van mijn jas tegen mijn borst had gebonden nog sliep. Ik had hem een USB- stick met een verdovend programma gegeven, deze stak nog steeds in zijn nek. Toen ik bovenaan arriveerde keek Anderson vreemd op.

'We hadden toch afgesproken dat we enkel de bunker scande?", Anderson klonk verontwaardigd. 

Even later liep ik samen met hem naar mijn auto:" Ik weet dat dit niet jou plan was, maar ik heb dit altijd al gewild. IK hou Lino onder verdoving thuis terwijl we samen aan een antivirus werken tegen Maris' programma." 

Anderson keek bedachtzaam terwijl ik lino vastsnoerde in Lottes, mijn dochtertje, haar kinderstoel die op de achterbank stond. Zelf stapte ik achter het stuur. Anderson kwam naast me op de passagiersstoel zitten, en keek bedachtzaam naar mijn gewonde hand:" Ik vind het nog steeds geen goed idee om Lino mee te nemen. Hij kan gevaarlijk worden, moest hij wakker worden."

Ik glimlachte hem toe en startte de auto om weg te rijden van deze plek:" Je ziet wat over het hoofd Anderson, Ik heb Lino niet enkel een verdoving programma toegeschreven, ik heb ook opnieuw een aantal instellingen aangepast zodat hij mij en jou zal herkennen. Hij moet deze gegevens enkel nog volledig doorvoeren in zijn systemen en hij zal ongevaarlijk zijn, althans voor ons. Daarnaast heb ik met een extra programma op de stick een loep gecreëerd rond Maris' Programma."

Anderson keek verbaast terwijl ik de verharde weg opreed richting huis: "Een loep, Slim bedacht, maar het zal maar tijdelijk zijn. Ik zie nu wel in waar je naartoe geeft. Maris' programma zal in rondjes lopen en niks meer kunnen aanrichten totdat het uit de loep breekt. In die tussentijd hebben wij tijd om een nieuw Programma te schrijven." 

Onderweg merkte ik op dat Lino beetje bij beetje begon te bewegen. Eerst was het bijna onmerkbaar, maar snel werd het minder subtiel en opende hij zijn robotogen. Zijn ogen waren groot en verrast. 

Cyborg Linoleic

Waar was ik?

Ik zag de vrouw schuin voor me achter een rond draaiding zitten wat ze bewoog wanneer ik het omhulsel waar ik inzat voelde meedraaien. Voor me zat een man die ik vaag meende te herkennen. Ineens maakte mijn systemen een vreemde nieuwe kronkel, De vrouw herkende ik als Hanna, en de man was Anderson.

Ik keek naar buiten en zag stenen gebouwen voorbij schieten, evenals andere vreemde dozen zoals ik nu inzat, allemaal anders van vorm en kleur. Verder zag ik mensen in allerlei diverse kleding lopen, sommigen reden op gekke metalen constructies met twee wielen. Ik zag groten groene planten voorbij schieten, zoals ik wel eens in het labo had gezien maar dan waren deze wel enorm tegenover.

"Ben je wakker Lino?", De vrouw sprak met die bekende zachte moederlijke stem. Ze draaide weer aan dat ronde ding voor haar waarna ze voor een gebouw stopte. Anderson stapte uit en liep naar binnen. Daarna reden we achteruit terug in de rij van gekke dozen. Na een tijdje stopte we weer bij een gebouw, in tegenstelling tot het vorige was deze opgetrokken uit beige stenen. 

Hanna stapte uit ons omhulsel en opende het aan mijn kant. Ze boog over me heen en maakte iets los met een klik waarna een riem schoot terug in zijn houder. Hanna tilde me uit deze gekke doos en droeg me naar binnen, het gebouw in.

Ze sloot de deur achter zich en daagde me naar een gezellige kamer met als hoofdmeubel een stel verschillende banken, waarvan geen van alle echt bij elkaar paste. Ze zette me neer op de grootste van deze banken terwijl ze zelf terug liep waar we vandaan kwamen, even later kwam ze terug zonder jas en schoenen. 

Ze kwam naast me zitten en trok me bij haar op schoot.

Ik weet niet hoelang ik deze armen heb gemist,

Maar ik miste ze,

Ondanks dat ik ze even was vergeten.