the monster cannibal

×× 15 ××

Hanna Jacobs

Ik rende door de bunker terug naar de uitgang terwijl ik mijn gewonde hand omklemde en tegen mijn borst drukte. Lino is volledig op hol geslagen, agressief en medeoogloos. Wel zag ik iets in mijn ogen toen hij me aankeek, iets van herkening. Iets van oude kennis die het duivelse programma van Maris niet heeft kunnen beschadigen. 

Ik keek omhoog naar het kleine stipje licht dat bovenaan de tunnel in de lobby te zien was. Terwijl ik omringd was door een zwak licht van buitenaf stortte ik in elkaar van de pijn. Tranen rolde over mijn wangen terwijl ik ineenkromp van pijn. 

Was ik mijn jongen voor altijd kwijt?

Mijn hand bonkte hevig en bloed liet een spoor achter op de betonnen vloer, toch droogde ik mijn ogen en stond weer op. Ik scheurde een stuk van mijn jas en bond het als een windel om mijn hand heen.

Een moeder laat haar kind nooit in de steek.

Het is al er genoeg dat ik dat toen moest doen. Nu zal ik er alles aan doen om hem terug te krijgen. En ja, ik weet wat hij is, maar ik weet ook wie hij is. Ik ken hem beter dan wie dan ook, beter dan Dan Maris hemzelf. 

Dapper stond ik weer op omringd in een cirkel van buitenlicht, en trok weer de bunker in. Ik volgde het koord tot aan het punt waar het lijk lag. Lino in van hieruit richting de trappen gevlucht, en aangezien ik hem net niet tegenkwam betekend het dat hij naar beneden is gegaan. 

Dieper de bunker in,

Dieper de duisternis in...

Cyborg Linoleic

" Heb jij dat gedaan?" een mannenstem klonk van achter me. Voorzichtig draaide ik me om en keek recht in de ogen van de laatste overlevende man. Hij had lef dat wel.

"Ik weet dat jij mijn broer hebt vermoord, evenals mijn vriendin neem ik aan.", hij klonk alles buiten bang, eerder kwaad en ontgoocheld.

Met geweld greep hij de kreeg van mijn hoodie vast en tilde me van de grond, pinde me vast tegen de muur van de cel waar we ons in bevonden:" Wat denk je wel niet dat je bent? Zomaar overal waar je komt andere doden. Waar hebben wij dat aan te danken, monster. Laat me raden, die gast hier heb jij zo toegetakeld, uiteen gereten, opgegeten, vermorzeld tot wat het nu is. Vuile Kannibaal" hij schreeuwde tegen me terwijl zijn speeksel me om de oren vloog. 

Ik zweeg en haalde geruisloos mijn pistool boven. Ik loste een schot in zijn buik waardoor de man dubbel klapte en me los liet. " Ja, je hebt gelijk, maar weet dat ik dit zelf niet wil. Het lijk dat je hier ziet heeft me op deze plek gezet en heeft van me gemaakt wat ik nu ben. Hoe dom ben je wel niet om een cyborg te maken en deze een programma te geven dat al mijn originele instellingen en systemen overhoop haalde. Dat is zijn schuld..." 

De man keek me aan met een lijkbleek gezicht:" Je wilt zeggen dat je een of andere robot bent..." Ik knikte:" Het lijk naast je is de beruchte Dan Maris een cyber- programmeur met een serieus groot strafblad." Het gezicht van de man trok nog witter weg terwijl zijn ogen groot van angst en verbazing stonden. 

Terwijl ik mijn pistool op de man gericht bleef houden haalde ik de camera die ik eerder vond uit mijn rugzak en zetten hem op. Ik richtte het beeld op de man die geknield voor me zat en startte een livestream. " Wil je nog iets tegen je geliefde volgers zeggen totdat je eindigt net als de man naast je?" Ik richtte de camera op de overschotten van Dan Maris. " Luister dit is wat er overblijft van Dan Maris, onze beruchte programmeur. Hij heeft van me gemaakt tot wat ik nu ben. Jullie vriend noemt me een monster en een kannibaal. " Ik stopte even met spreken en keek de man voor me aan. "Zeg maar dag tegen je geliefde leven", Daarna loste ik nog een schot en viel hij dood neer naast het andere lijk.

Ik draaide de camera om zodat het mij filmde. " Ik ben cyborg Linoleic, onthoud mijn naam". Ik liet de camera vallen en pakte de arm van de man vast die ik van zijn romp rukte en meenam de gangen op terwijl ik ervan hapte. 

De camera bleef draaien met als beeld twee lijken,

één waaruit het bloed nog vers uit vloeide,

De ander oud en vernield...