the monster cannibal

×× 20 ××

Cyborg linoleic

Ik werd gewekt door voetstappen die over de krakende traptreden het labo betreden. Ik zag professor Anderson samen met Hanna onder aan de trap staan. Hanna's hand zat in het verband gewikkeld waar een aantal plekken van wat wondvocht en opgedroogd bloed zaten. 

Ik wouw naar haar toe lopen maar bedacht me. Anderson ging Hanna daarom voor naar de computer en de kabels waar ik er mee aan verbonden was. Na een blik op het scherm te werpen knikte hij goedkeurend en ontkoppelde me van de computer. 

"Ik heb het programma van Maris nog eens bekeken terwijl Lino aan de computer hing. Hierdoor ontdekte ik een zwakker punt in het programma. Het is maar klein en het zal zeker niet makkelijk zijn om het programma te ontmantelen, maar ik zeg niet dat het onmogelijk is. "Hanna knikte een aantal keer begrepen terwijl Anderson haar de situatie uitlegde.

"Wat denk je dat we mogelijks kunnen doen?", was dan ook haar terechte vraag.

Op Anderson's gezicht verscheen een glimlach: "Ik ben er zelfs al aan begonnen. Ik heb momenteel een programma in Lino's systemen geïnstalleerd die Maris programma gaat aanvallen zonder al te veel van Lino's normale functies te beschadigen. Hierbij zal voornamelijk vanuit het zwakkere punt gewerkt worden, zodat geleidelijk aan het programma verzwakt tot het in zijn kleinste proporties zal zitten. Dan zal het normaal redelijk onschadelijk moesten zijn in de zin van de Lino's normale systemen het steeds de baas zullen kunnen zijn."

Ik stond tijdens de hele uitleg van Anderson op en kwam naast Hanna staan. Ik keek haar aan terwijl ze vluchtig met haar niet gewonde hand langs mijn gezicht streek:" Het komt wel goed", fluisterde ze zacht tegen me. Daarna ging ze luider verder tegen Anderson:" Wat zijn de zwaktes in je plan?"

Nu verdween de Breede glimlach van Anderson's gezicht:" Wat dat betreft. Lino zal...Eu...Hoe kan ik het zeggen...", hij pauzeerde alsof hij de woorden niet over zijn hard kreeg te zeggen.

"Lino zal wat?" ,spoorde Hanna aan terwijl ze vluchtig naar me keek. 

Ik bestudeerde Anderson's gezicht hoe het eerst vertrok tot een grismas waarna hij diep adem haalde en de moed bij een leek te rapen.

"Hij zal regelmatig opstoten van Maris zijn programma krijgen doordat het in gevecht gaat met mijn programma. Voornamelijk vaker in het begin, naarmate mijn programma meer de overhand krijgt zal dit gedrag verminderen. Wel ben ik bang dat hij altijd wat opstandiger zal blijven met momenten.", wist Anderson te vertellen waarbij hij zorgvuldig Hanna's ogen ontweek door schoorvoetend naar de grond te staren.

Zoals hij daar zo stond leek hij wel een klein kind dat gestraft werd omdat hij stout geweest was. Heel snel wierp hij een blik op mij. Zodra onze ogen elkaar ontmoeten sloeg hij ze direct terug neer. Waarom ik op hem afliep heb ik geen idee van maar ik stond ineens voor hem en sloeg mijn armen rond zijn middel. Verbaasd keek hij op me neer, verrast door mijn plotse nabijheid. Na een paar tellen leek hij zich te herstellen en omhelsde mij ook. Ik ging op mijn tenen staan terwijl ik heel heel stilletjes bijna onhoorbaar in zijn oor fluisterde: "Dank je"

Ik liet hem terug los en zag op zijn gezicht een wisseling van emoties, eerst verbaast daarna dankbaar en uiteindelijk domineerde een grote vaderlijke glimlach zijn gezicht. Ik keek kort naar Hanna die ook stond te lachen.

"Het word tijd om terug naar huis te gaan. "melde ze. Ik pakte haar hand beet en liep samen met haar de trap op en de gang door achter Anderson aan. Bij de deur hield deze stil en liet ons uit. Jim stond te wachten op de oprit met het autoportier open langs de chauffeurskant terwijl hij zelf tegen de voorkant van de auto geleund stond. Hij kwam in beweging toen hij ons zag aankomen om de deur van de achterbank open te doen.

Ik liep rond de auto naar de deur die Jim openhield maar stopte verschrikt voor de deur zodra ik een meisje met donker krullend haar in de autostoel zag zitten. 

"Het is oké.", Stelde Jim me gerust: "Dat is Lotte, ons dochtertje."

Ik keek Jim aan maar maakte geen aantallen om in de auto te klimmen. Jim zuchtte en tilde me de auto in. Ondertussen had Hanna plaatgenomen op de passagiersstoel. Zodra ik vastgegespt zat stapte ook Jim in en liet de motor even ronken voordat hij wegreed bij Anderson die ons na wuifde vanuit de deuropening.

Naast mijn leek Lotte mijn aandacht te proberen trekken door op mijn schouder te tikken. Ik wierp een blik op het meisje en schoof zo ver als de bank het toeliet van haar weg.

"Mama?", Lotte haar stem klonk hoog en kinderlijk.

"Wat is er Lotte?", antwoorde Hanna het meisje terwijl ze via de spiegel naar haar dochter keek.

"Wie is die jongen?", viel ze met de deur in huis.

"Ik heb je toch al uitgelegd dat je een speciale grote broer krijgt: "mengde Jim zich in het gesprek: "Lino, is de jongen naast je Lotte."

Lotte veerde helemaal op en begon van alles tegen me te vertellen, maar niks van wat ze zei kon me interesseren waardoor ik gewoon zonder haar verder te horen uit het raam naar de vreemde wereld buiten de auto staarde.

Ik denk dat ik hier nooit aan zal wennen.