the monster cannibal

×× 3 ××

(een 2tal dagen later)

Ondertussen liet Smith me zelf over v5 rondlopen. Enkel deze verdieping, dus ik heb geen idee hoe groot het complex werkelijk is. Wat ik wel weet is dat er in totaal z'n 550 deuren zijn met kamers erachter en dat enkel op deze ene verdieping. De gangen liepen dan ook echt werkelijk alle kanten op. Het was een hels doolhof.

Het is dan ook niet de eerste keer dat ik verdwaal. Alles lijkt op mekaar. Kale betonnen muren, betonnen vloeren en plafonds. Enkel doormiddel van de borden die naast de deuren op de muren hingen kon je je enigszins coördineren. Maar dan was het alsnog ongelooflijk moeilijk.

Ik dwaalde weer over de verdieping rond en kwam voor de zoveelste keer langs de liftdeuren. Ik merkte op dat de wijzer die aangaf waar de lift was naar beneden ging van v4 naar v5. Aangezien dit een ondergronds doolhof was telde de verdiepingen op naarmate je verder afdaalt.

De liftdeuren opende en een vrouw stapte de lift uit de gang in. Mijn systemen zochten naar een naam die bij dit gezicht paste maar ze kregen geen match. Automatisch schakelt mijn overlevingssystemen in werking. Ik begon als een gek door de gangen te spurten. Opzoek naar mijn kamer of labo 6. Alleen ik was verdwaald, dus raakte ik enkel nog meer verdwaald.

Ik heb geen idee hoelang ik rende maar uiteindelijk knalde ik tegen professor Smith op. Beide tuimelde we over de grond en kwamen tot stilstand terwijl ik bovenop hem lag. Ik voelde me volledig geblokkeerd.

Smith duwde me van zich af. Met een metalige klank raakte mijn gezicht de betonnen vloer. Ik kon me niet bewegen. Al mijn systemen hadden zich uitgeschakeld. Enkel mijn denkvermogen was nog actief. Professor Smith zuchtte en tilde me op van de grond. Hij liep door de gangen met mij in zijn armen tot aan labo 6 daar ging hij binnen en legde me op een soort operatie tafel neer. Daarna sloot hij verschillende draden en kabels op me aan. De computer stem kondigde weer van alles aan. Het laatste wat ik hoorde was:"cyborg linoleic, afsluiten en heropstarten"

××××××××××××××××××××××××××××××××

(diezelfde avond)

Ik lag weer in mijn kist. Deze keer zonder echt iets te zien staarde ik naar het kale betonnen plafond. Smith had me daarstraks vastgebonden in mijn kist met een soort leren harnas dat over mijn borst en buik is gespannen. Mijn armen en benen kan ik wel gewoon bewegen. Maar daar ben ik nu te versuft voor.

Ik hoorde de deur open gaan. Professor Smith kwam binnen samen met de vrouw die ik eerder vandaag tegen het lijf ben gelopen. Deze keer zochten mijn systemen ook naar een naam ze vonden niks totdat ze dichterbij kwam en ik de naam op het naamplaatje dat op haar borst aan haar labo jas bevestigd was herkende: prof. H. Jacobs

Ze moest nieuw zijn hier. Anders had ik haar wel eerder herkend. Smith kwam naast mijn kist staan en maakte de leren riemen waarmee het harnas aan de kist zat los. Daarna liet hij me rechtop zitten in de kist en sloot hij weer een hoop draden en kabels op me aan. Hij toonde professor Jacobs hoe alles werkte. Nadien werden de kabels ontkoppeld zonder iets gedaan te hebben.

Smith tilde me nu uit mijn kist en zette me op 1 van de houten stoelen neer die bij de tafel stonden. Hij gebaarde dat professor Jacobs iets moet gaan halen. Ze verliet de kamer en kwam terug met een dienblad in haar handen. Dat zette ze neer voor mijn neus.

Ik keek naar het dienblad waar een stuk vlees en een glas met rood water op stond. Ik begreep niet wat ik er mee aan moest. Jacobs drukte me een vork in mijn hand en ging tegenover me aan de tafel zitten. Ik keek nog steeds niet begrijpend naar het eten en de vork. Na een paar minuten kwam professor Smith achter me staan en hielp liet me zien hoe ik de vork moet gebruiken. Daarna at ik zelf en verliet hij de kamer. Jacobs bleef tegenover me aan de tafel zitten terwijl ze toekeek hoe ik at.

Af en toe keek ik naar haar op. Heel de tijd al lagen haar handen over elkaar op de tafel. Met aan haar rechterhand een zilveren ring. Ik bekeek mijn eigen handen weer. Ik had geen ring rond mijn vingers. Haar vingers waren meer roze van kleur en ze waren dikker. De mijne zijn nog steeds te dun en te lang voor mijn handen. Haar nagels waren violet. Dat begreep ik niet echt.

Professor Jacobs merkte dat ik naar haar handen tuurde en liet ze me beter zien. "ben je geïnteresseerd door de handen van anderen, lino ?", ze sprak met een rustige en liefdevolle stem. Ik keek terug naar mijn bord een beetje beschaamd omdat ze me door had.

Jacobs stond op en liep naar mijn kant van de tafel. Daar bleef ze naast me staan en streek met haar hand door mijn haren. Terwijl ik op een stuk vlees kauwde keek ik haar aan.

Ze glimlachte....