the monster cannibal

×× 10 ××

Mijn handen trilde, daarna volgde beetje bij beetje de rest van mijn lichaam terwijl alles werd ontregelt en heringesteld werd. Ik kwam een beetje overeind zodat ik professor Jacobs in de ogen kon kijken.

Mijn stem klonk metalig, vervormd en totaal niet zoals ik hem gewent was:" Verzamel al de belangrijke werken en personen, maak dan dat je zo snel mogelijk deze bunker uit bent. Dan Maris heeft met zijn nieuwe programma een aantal functies geactiveerd die zijn duivelse plan kunnen vervolledigen. Ren en sluit de bunker af wil je blijven leven..."

Delen van mijn lichaam begonnen uit te vallen en startte zichzelf weer op zonder dat ik er controle over had.

"Weet je dit zeker? "Jacobs klonk bang maar bezorgt tegelijk. Ik knikte enkel en duwde haar van me af waarna ze me neer zette op de grond. Ze zuchtte en liep naar een grote rode knop die beschermd onder glas tegen de want zat bevestigd. 

Met een kleine kreet vermorzelde ze het glas en drukte de knop in, die een alarm systeem in werking zette. Een luide sirene loeide overal in de bunker terwijl rode zwaailichten de gangen en ruimtes verlichten. Ik zag Jacobs nog een laatste keer omkijken vooraleer ze met wapperende witte jas uit het zicht verdween. 

Ik lag gebroken en volledig ontregeld op de grond voor me uit te staren, af en toe zag ik zwarte glimmende schoenen en een witte jas voorbij lopen bij de deur totdat er enkel nog het geluid was van de sirene en het enige wat ik zag waren het zwaaiende rode lichten. Daarna hield het even plots als het begon weer op.

De bunker baden nu in een ondoordringbare duisternis, buiten het geluid van water door leidingen en mijn rochelende ademhaling was het volledig stil, je zou een spelt kunnen horen vallen. 

Ik sloot mijn ogen en gaf me over aan Maris duivelse programma....

××××××××××××××××××××××××××××××××××

Hanna Jacobs

Ik draaide als laatste de toegangsdeksel tot de bunker dicht. De ingang van onze bunker bevond zich in een klein betonnen gebouwtje dat er langs de buitenkant uitzag als een doodnormale electrisiteitskast. Hierdoor zijn de buitenwanden allemaal volgeklad met graffiti en andere vandalistische kunstwerken. De andere wetenschappers stonden een beetje verderop op een kluitje bijeen gepakt in de miezerige regen die uit de hemel kwam vallen. 

Beetje bij beetje kwam er volgens mij bij velen het besef dat we onze thuis en werkplaats verloren zullen zijn...

En ik zal Lino verliezen, misschien nog harder dan ik nu al had. Die arme jongen lag vijf verdiepingen lager in een labo te vechten tegen het parasitaire programma van Dan Maris. Misschien had het zijn systemen al volledig aan getast en was hij nu hulpeloos verloren.

Ik drukte de kaft met papieren die ik vast hield tegen mijn borst en kon mijn ogen niet van de toegangsdeksel houden die me van het donkere gat scheiden waarmee ik zou kunnen afdalen terug naar Lino. Lino was voor mij als mijn eigen kind beginnen voelen. Totdat die schoft hem vernielde met zijn programma. 

Geloof me ik heb er alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat het programma de jonge cyborg niet zou overnemen. Maar het was zodanig geprogrammeerd dat het niet terug te draaien viel. Nu voelde ik me hulpeloos, leeg van binnen. 

"Hanna, kom je?", Anderson kwam naast me staan en legde een hand op mijn schouder.

"We vinden wel een nieuwe thuisbasis. Deze is nu te gevaarlijk geworden. Tot die tijd bied ik je aan om bij mij thuis te logeren.", Hij glimlachte vaderlijk naar me, ondanks zijn verouderende leeftijd klonk zijn stem nog zeer jong. Ik glimlachte met een waterige glimlach terug terwijl ik probeerde niet te huilen.

Hij keek me weer op een vaderlijke manier aan en omhelsde me stevig terwijl ik de tranen niet meer kon tegenhouden. Snikkend drukte ik me tegen mijn vriend aan waardoor ik de kaft met papieren op de grond liet vallen.

Nadat ik mijn eigen emoties terug onder controle had sloot ik ook de toegang tot het betonnen gebouw af met een zwaar slot en ketting. Na nog een laatste blik te werpen op de ingang van wat ooit onze bunker was verliet ik samen met de anderen het privéterrein waar dit alles gelegen lag.

Het was voorbij,

Volledig voorbij....