the monster cannibal

×× 13 ××

Hanna Jacobs

Jaren waren verstreken na dat we de bunker ontvlucht waren. Tijdens dat eerste jaar heb ik bij mijn ex-collega James Anderson doorgebracht terwijl ik spaarde om een eigen woonst te kunnen betalen en nieuw werk had gevonden. Dat is nu al 9 jaar geleden dat ik hem voor het laatste heb gezien, In die 9 jaar heb ik een vriend gevonden waar ik een dochtertje mee heb gekregen. Lotte heet ze, 7jaar oud. 

Vandaag was Lotte bij een vriendin gaan logeren en was mijn vriend die politie agent is opgroepen om bij te springen tijdens een groot festival. Dit zorgde dat ik vandaag wat tijd had voor 'Me Time'. Mijn plan was om een lang warm bad te nemen en dan met een goede film en een warme kop thee in de zetel te gaan zitten. Maar dit plan gooide ik volledig over de boeg zodra ik zag wie er voor mijn deur stond toen ik opendeed op deze late zomeravond.

Ik liet mijn gast binnen en zette een kop thee waarbij ik een doos koekjes op tafel neerzette. Hij had een kaft met papieren bij, een kaft die ik ergens van meende te herkennen, alleen kon ik niet plaatsen van waar. Totdat de stokoude professor Anderson de kaft opensloeg en ik de documenten van cyborg Linoleic zag. 

Anderson vertelde:" Ik heb onderzoek gedaan naar de werking van onze verloren cyborg en het programma waar je me over had verteld. Ik ben tot de conclusie gekomen dat we dit alles ongedaan kunnen maken, alleen heb ik daar jou kennis en helpende hand voor nodig." 

Ik luisterde verbaasd:" Maar het is niet mogelijk om lino uit te schakelen, hij heeft een zeer krachtig heropleving systeem. Dat heb je toen zelf ook wel gezien."

Anderson glimlachte geheimzinnig:" Maar het niet nodig om hem uit te schakelen. We moeten hem enkel vangen en zo ver als mogelijk herprogrammeren."

Ik luisterde gespannen terwijl hij zijn plan aan me vertelde, en volgens mijn is het zelfs mogelijk dat het zou kunnen lukken. Maar eerst zullen we meer data moeten verkrijgen. Zoals hoe het terrein er momenteel uit ziet en de staat van de bunker. Wie weet wat Lino daar beneden allemaal in zijn eentje uitspookt. 

Ons nieuwe doel: Lino vinden en terug naar onze kant krijgen.

En geloof me het zal niet makkelijk worden....

Cyborg Linoleic

Ik hoorde voetstappen en opgejaagde stemmen terwijl ik door de bunker dwaalde. Ze hadden me een paar weken geleden gewekt uit mijn slaap. Ik heb daardoor ook geen enkel besef van tijd laat staan welke dag het vandaag is. Het enige wat ik weet is dat er indringers zijn op mijn territorium. Wat ik nog weet is dat ze het zwaar te verduren zullen krijgen.

Sluipend door de gangen baande ik me een weg door de duistere betonnen gangen van e bunker in de richting waarvan de stemmen kwamen. Ik gluurde op de hoek op de vierde verdieping waar ik verderop de felle spot van een zaklamp zag opdoemen. Ik dook terug de schaduwen in zodra het licht dichter naar me toe kwam en maakte dat ik weg was. 

Ik haat licht, merkte ik...

Geen denken aan dat ik me laat zien. 

Wat doen ze hier eigenlijk?

Hoe komen ze hier?

In mijn systemen zocht ik naar de volledige kaart van de bunker. Ik merkte dat er een verluchtingskanaal op het einde van de gang zat die uit kwam dicht bij de uitgang van de bunker. Het enige nadeel was dat het hoog in het plafond zat. Voor een mens onmogelijk bereikbaar. Maar ik had wat extra hulp van mijn robotlichaam. 

Ik ging onder het rooster staan en scande het of het mogelijk vast geschroefd zat. Ik had geluk, het rooster zat los in zijn voegen. Ik zette me schrap en sprong na een felle afstoot omhoog richting het rooster. Met een luide bonk knalde ik tegen het rooster op en duwde het aan de kant terwijl ik de rand van de opening vast greep. Ik trok me met enige moeite op het gat in waardoor het rooster met een hels kabaal op de vloer onder me belande. 

Verschrikte kreetjes kwamen van wat verderop in de bunker, opgewekt door het plotse lawaai. Ik zag dat het licht van de zaklamp onder me door de gang scheen en op het rooster gefocust bleef, gevolgd door snelle passen. Twee jonge manen en een jonge vrouw stopte onder het gat waarin ik verdoken zat, alle drie tuurde ze afwisselend omhoog naar het donkere gat en naar het rooster dat op de grond lag. 

Zo stil als ik kon haalde ik mijn geladen pistool uit zijn houder en hield de loop op één van de twee mannen gericht. Een korte knal, een kogel die op een fractie van een seconden vanuit mijn pistool zich in de rug van de man boorde ter hoogte van zijn hard. Daarna viel hij met een doffe plof neer op de grond. Zijn metgezellen schreeuwde en sloegen door de paniek op hol, ze rende elk een willekeurige richting uit zonder te weten waarheen te gaan.

Ik sprong uit het gat zodra de voetstappen van de andere twee wegstierven en lande naast het lijk van de man. Ik onderzocht hem en merkte dat hij enkel wat urban exploring materialen bij zich had, zoals een zaklamp, zakmes, touw, EHBO-kit en een camera. Bovenop de camera knipperde een rood lampje zodra ik deze opraapte van de grond. Het ding bleef door filmen, het was bezig met een livestream.

Ik zette de camera uit en borg hem op in mijn rugzak, de man zelf daar zou ik later nog voor zorgen,  daarna sprong ik terug omhoog het gat in om me een weg te banen door het verluchtingsstelsel richting de hoofdingang van het complex.

Hoe is het mogelijk dat ze binnen zijn gekomen?