the monster cannibal

×× 25 ××

Cyborg linoleic

Moeizaam slenterde ik door de steegjes terwijl ik in de verte sirenes hoorde. Naarmate de uren vorderde trokken ze steeds veder weg, en nu wanneer het bijna licht is zijn ze zo goed als uitgestorven.

Da steeg waar ik liep kwam uit op een straat waar een school te vinden was. Ouders en kinderen liepen er heen en weer. Ik bleef staan en bestudeerde ze, terwijl ze als mieren door elkaar liepen. Plots merkte ik twee krullende bruine staartjes op naast een vrouw met een labo jas.

Lotte.

In gedachte likte ik mijn lippen af. Eindelijk zal ik nooit meer last hebben van dat kind.

Lotte liep het schoolplein op waarna de poort achter haar sloot. Denken ze echt dat zo'n stom ijzeren hek me kan tegenhouden. Ik zal met gemak wanneer al die kleine kinderen buiten spelen over het hek kunnen klimmen en ze allemaal uitmoorden. Maar eerst zal ik moeten wachten. Dus blijf ik hier in de buurt rondhangen.

In de omgeving van de school bleef ik door straten en stegen zwerven. Gisterenavond heb ik een nieuwe daarvoor onbekende functie ontdekt. Een arme snuiter die vannacht over straat zwierf was er al het slachtoffer van geweest. Ik had ontdekt dat ik ingebouwde vuurwapens had. In mijn polsen kan ik iets open schuiven waarna er een loop te zien is waarmee ik kan schieten. Ik glimlachte in mezelf bij de gedachten hoe gemakkelijk het wel niet is.

Na een tijdje kwam ik weer op dezelfde plek als eerder aan. De schoolpoort was gesloten maar kinderen speelde met veel lawaai buiten. Ik zuchtte en klikte het klepje los aan mijn pols. Daarna liep ik zo snel ik kon de straat over en sprong soepel over de schoolpoort heen. Nog voor dat mijn voeten de grond raakte schoot ik naar de kinderen. Hoe vaker ik schoot hoe meer kinderen er schreeuwend aan stierven.

Volwassenen kwamen aangerend moet mogelijks de gedachten me tegen te houden maar ook zij schoot ik dood nog voor ze de kans kregen iets tegen me te beginnen. Ondertussen had ik me een weg gebaand tot halverwege het speelplein en kreeg ik het meisje dat ik voor ogen had in de gaten. Ik greep mijn mes en wierp het in een soepele boog richting Lotte die samen met haar vrienden probeerde weg te vluchten. De andere kinderen die haar flankeerde kregen een stel kogels door hun lijf gejaagd.

Het mes trof Lotte vol in haar rug ter hoogte van haar hart. Met een grijn sliep ik op het meisje af dat ondanks de klap nog leefde. Ze was weleens waar zwaar gewond maar niet dood. Ik knielde neer op één knie en gooide het meisje over mijn schouder waarna ik het schoolplein af rende, de schoolpoort over sprong en terug verdween in dat zeefde steegje.

Doordat ik daarstraks al wat aan het ronddwalen was in deze omgeving wist ik een snelle route te bepalen die ons weg voerde van de school. Ik rende en rende totdat we de stad achter ons lieten en in een verlaten bos belande. Hier pas vertraagde ik mijn pas en gooide ik de jammerende Lotte op de grond neer. Ik knielde naast haar neer en greep mijn mes uit haar rug en wouw het in haar borst steken toen ik geschreeuw en sirenes vanuit de richting dat ik kwam hoorde komen.

Ik sprong op en rende zonder Lotte verder het bos in,

Het meisje voor dood achter latende.

Agent Jim

Ik en mijn collega's rende, bewapend met slaagstokken, pistolen en elektrische schok apparaten, het bos in. Na een paar honderd meter hoorde we gejammer van een kind, gejammer dat me bekend voorkwam. Ik besloot poolshoogte te gaan nemen terwijl ik de rest verder vooruit stuurde achter Lino aan.

Een agent in burger had ons gewaarschuwd dat Lino in de buurt van een school op gedoken was en binnen gedrongen bleek te zijn. Bij dit nieuws weren er zo goed als alle agenten die we ter beschikking hadden achter Lino aan gestuurd.

Ik liep door de knie hoge struiken totdat ik Lotte zag liggen, haar shirt vol bloed, jammerend van de pijn zodra je ademde. In paniek rende ik op haar af en nam haar in mijn armen. Met bevende handen streek ik haar bruine krullen uit haar gezicht en haalde mijn walkie talkie boven om een ambulance te roepen. Met bevende stem wist ik te vertellen aan de ambulance broeders waar we precies waren en hoe ernstig de situatie was.

Zodra de ambulance arriveerde aan de rand van het bos, tilde ik Lotte van de grond en liep met haar in mijn armen naar de ambulance. Ik bleef een tijdje staan kijken hoe ze Lotte naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis brachten en daarvoor Hanna zouden bellen. Ik reed niet mee, enkel om de reden dat ze me hier nodig hadden.

Ik heb zeker nog een appeltje met Lino te schillen...