the monster cannibal

×× 19 ××

Cyborg linoleic

Ik schrok wakker, stond sneller overeind dan mogelijk was. Door deze actie schoot de USB-kabel uit mijn nek. Al mijn systemen begonnen op hol te slaan tot ze eindigde in een error. Ik viel levenloos neer op de grond, terwijl mijn lichaam af en toe schok bewegingen maakte.

Ik voelde hij Anderson de me weer aansloot met de kabel, daarna hoorde ik hoe hij op de computer bezig was. Daarna begonnen mijn systemen één voor één terug op te starten.

Anderson zette me terug neer op de stoel en klikte nog een aantal dingen aan op de computer. Hij legde een hand op mijn schouder:" Er zullen een antal updeads moeten worden uitgevoerd, ik ga terug naar boven. Roep maar als er iets is, ik laat de deur naar het lab openstaan. Het enige wat jij moet doen is hier blijven stilzitten en rusten."

Hij glimlachte naar me en liep de trap op, halverwegen bleef hij staan en draaide zich even om:" O ja, Als Hanna iets laat weten kom ik het je wel zeggen."

Ik knikte toen hij de trap verder opliep en mij achterliet met enkel het blauwe licht van de computer dat de kamer verlichte. Het licht viel glimmend op de huid van mijn gezicht zodra ik mijn hoofd weer op mijn armen legde.

Ik was verward, volledig verward om de beelden die ik had gezien. Ik leek me dingen te herrineren van een leven voor deze. De man, had ik zijn gezicht ooit gezien? Wie was hij? En hoe ben ik hier geraakt?

Wie was ik eigenlijk?

Ik merkte niet dat ik in slaap viel,

Een rusteloze donkere slaap...

Lino Leicil

Groen licht...
De vreemde man die over me heen stond...
En pijn...
De ondraaglijke pijn...

Al dit leek een één of andere donkere droom. Ik wilde wakker worden. Maar het kon niet. Omdat dit de werkelijkheid was.

Duivels...
Donker...

Ik sloot mijn ogen, niet in staat me tegen deze man te verzetten. Wat deed hij? Waarom moest hij juist mij hierin meeslepen. Waarom had hij me van de straat gehaald? Als ik eerlijk ben vond ik het eerst niet erg, het haardvuur was warm, de deken zacht. Maar nu, nu liet hij me om wie weet welke reden deze hel doorgaan.

Ik voelde hij hij stalen kabels door mijn hele lichaam stak, ze aansloot op andere kabels. Metalen platen vormde een soort pantser onder mijn huid, pijnlijk aanwezig. Mijn handen voelden niet meer alsof ze van mij waren. Mijn hele lichaam was niet langer het mijne.

Daarnaast had ik niets of niemand die me kon troosten. Mijn moeder, stervenden in het ziekenhuis, er was geen hoop meer. Mijn beer verzwolgen onder de rubberen banden van het straatgeweld. Een vader had ik nooit, toch niet zover ik weet.

De man liep naar de kant waar mijn hoofd lag:" Ben je klaar om voor altijd van deze pijn verlost te worden? Klaar om een nieuw en verbeterd leven te lijden?"

Ik keek hem met grote onbegrepen ogen vol pijn en frustraties aan. Waar had hij het over? De man draaide zich om om iets achter me te pakken. Toen hij terug in mijn gezichtsveld kwam huiverde ik. Een grote spuit met een enorme, dikke vlijmscherpe naald hield hij in zijn had, gevuld met een vloeistof van wie weet welke gruwelijke stof.

"Het zal maar kort pijn doen.", zei hij met pretlichtjes in zijn ogen. Ik schreeuwde het uit toen hij de naald in mijn nek stak en de vloeistof door mijn bloedbanen spoot. Ik vocht tegen deze vijandige stof die zich met een ongelooflijke snelheid door mijn lichaam verspreiden. Mijn hard ging tekeer, leek wel uit mijn borst te willen springen. Uiteindelijk kon ik niet meer schreeuwen, Ik had mijn stembanden gescheurd.

Spreken zal nooit meer kunnen, dacht ik...
Toen wist ik nog niet wat hij bedoelde met een nieuw leven...
Nu weet ik veel beter....