the monster cannibal

×× 21 ××

Hanna Jacobs

Thuis plofte ik binnen meteen neer op de bank en sloot mijn ogen. Ondanks de pijnstillers die ze me in het ziekenhuis hebben gegeven klopt mijn hand als een gek. Met mijn andere hand omklem ik mijn pas verzorgde, in verband gewikkelde hand, maar laat direct weer los door een fikse pijnstoot. 

Ik zucht en open mijn ogen weer. Lotte had meteen haar speelgoed box overhoop gehaald en probeert de aandacht van Lino te krijgen die nogal verveeld in de deuropening was blijven staan. Ik ben blij dat Lotte Lino gewoon accepteert als een deel van ons gezin, al kan ik dat niet van Lino zeggen. 

Ik gebaar met mijn goede hand naar Lino dat hij bij mij kan komen zitten. Met hangend hoofd zijgt de jonge cyborg naast me neer. Hij kijkt naar me van opzij terwijl hij zijn hoofd in zijn handen houdt. Blijkbaar gekwijld door de strijd van de twee programma's binnen in zijn systemen. 

IK glimlach naar hem en hij geeft me een zuinig glimlachje terug waarna hij zich tegen me aan oprolt in de zetel.

Cyborg Linoleic 

Alles in me protesteert, schreeuwde en krijst. Gewoon alles doet pijn, zo veel pijn. En dat stomme meisje blijft me maar lastigvallen. Zal ik ooit van haar verlost worden? Ik druk me tegen Hanna aan, trillend van pijn. In mijn ooghoek zie ik Lotte weer op me afkomen, uit angst voor haar te grote enthousiasme druk ik me nog harder tegen Hanna aan.

"Lotte, speel maar even zelf, Lino voelt zich niet zo goed.", Dankbaar keek ik op naar Hanna. Met een treurig gezicht liep Lotte weg om in haar eentje met haar pony's te spelen. 

Vanuit de keuken komt er een hoop gerommel van Jim die de rest van de keuken nog aan het opruimen was. Ik ga op mijn knieën zitten om over de rugleuning van de zetel te kunnen kijken. Jim verscheen in de deuropening en glimlachte naar me terwijl hij een pan in zijn handen hield. Zonder enige aanleiding begon hij gekke bekken te trekken en vreemde bewegingen met de pan in zijn hand. Duidelijk met het doel me te laten lachen, wat hem ook lukte. 

Ik lachte zoals ik nog nooit eerder had gedaan, zo hard dat mijn stem vreemder en vreemder werd, van een normaal jongensstem veranderde deze steeds naar iets mechanisch. Jim stopte abrupt met zijn vreemde gedrag toen hij dat hoorde. Ook Hanna keek geschrokken naast me. 

"MAMA!!!", Lotte begon te huilen, waardoor ik in paniek geraakte. Alles leek één grote chaos te worden. Hanna sprong op uit de zetel en nam Lotte in haar armen die steeds harder en harder te huilen. 

Verward keek ik om me heen, Jim stond nog steeds als aan de grond genageld in de deuropening van de keuken, de pan was op de grond beland. 

Paniek!

Paniek!!

PANIEK!!!

In al mijn systemen gingen alarmbellen af. Ik voelde mijn lichaam oncontroleerbaar trillen, mijn handen deden dingen die ik niet wouw, mijn benen strompelde naar overal en nergens. 

Help me!

Ik schreeuwde het uit van de pijn, Krijste alsof mijn leven ervan af hing. Schreeuwde alle lucht uit mijn longen.

Niet veel later was alles zwart.

Ik was weg.

Wat gebeurt er toch met me?

Alsjeblieft, Help me....

Lino leicil

Het licht van een nieuwe dag...

Ik wouw dat ik het nog kon zien zoals vroeger...

Maar hij nam het me af...

Voor altijd...

Ik zat op een bed. Nou ja, een bed kun je het eigenlijk niet noemen, het was eerder een versleten matras op een simpel in elkaar getimmerde houten box. Ik zat daar alleen, in het donker zonder enig licht. 

Een sleutel draaide zich om in het slot, daarna verblinde licht me, het enige wat ik zag was een gestalte.

Hij weer, dacht ik. Ik wouw dat ik nog kon roepen, dat ik hem kon smeken me te laten gaan. Ik wil niet meer door deze hel gaan. Hij heeft me al genoeg gebruikt.

Laat me gewoon terug naar mama gaan...

Mama, dacht ik. Ik zou willen dat ik haar ooit nog kon zien. Ergens in me wist ik dat het onmogelijk is. Het is gewoon niet meer mogelijk.

"Dag Linoleic, heb je een beetje kunnen slapen?", hij klonk geamuseerd alsof hij het leuk vond me in deze hel te zien. "Wil je naar buiten?", vroeg hij. 

Maar ik wouw niet, omdat ik weet dat hij me dan weer gaat pijn doen. Hij gaat me weer lastig vallen met zijn naalden en spuiten. 

Ik schudde hevig mijn hoofd.

Vanachter zijn rug haalde hij een stel handboeien. Hij liep op me af en ik kromp ineen tegen de muur waartegen mijn slaapbox stond. Met een handde hand dwong hij de handboeien om mijn polsen, ik probeerde hem te bijten maar slaagde daar niet in. In plaats daarvan kreeg ik van hem slaag, met zijn vlakke hand sloeg hij me in mijn gezicht. Ik kromp nog harder ineen, maar kreeg daar niet lang de kans voor. Met een brute ruk aan het touw dat aan mijn handboeien hing trok hij me van de slaapbox af richting de deur.

Hij gaf een tweede ruk die me liet vallen, met een pijnverbeten gezicht worstelde ik me terug van de grond. Zijn gezicht straalde toen hij me pijn zag lijden. Hij gaf een laatste ruk aan het touw en trok me zo het kleine donkere kamertje uit. 

We liepen door gangen, zo wit dat ze pijn deden aan mijn ogen. Deze gangen leken steeds bekender te worden. Halverwege de gang bleef hij plots staan, waardoor ik bijna tegen hem opbotsten. 

We stonden bij een raam, één van de weinige hier in deze gang. Buiten zag ik groene bladeren aan de bomen, druipend van de regen die afgelopen dagen gevallen was. Het hoge gras wiegde zachtjes op briesje. 

"Vind je het mooi?", Hij keek me van opzij aan. Ik knikte.
"Kijk dan maar goed. Ik kan je niet beloven dat je dit ooit nog ziet."

Ik weet dat het tuintje niet veel voorstelt, maar na het donker van mijn kamertje was het iets waar ik dagen naar kon kijken.

Een ruk aan het touw bracht me terug naar de werkelijkheid, Hij dwong me weg te lopen van het raam verder de lege witte gang in. Totdat we een trap afliepen en achter de deur beneden aan de trap een auto klaar stond. De ramen waren zwart gekleurd zodat je er niet meer door kon kijken.

Het werd tijd dat ik deze wereld verliet...

Om alles te vergeten...

En pas jaren later terug te komen...

Om deze hel verder te leven....