the monster cannibal

×× 6 ××

(een halfuur later)

Professor Jacobs kwam mijn kamer binnen met een dienblad. Eten dacht ik. Weeral.

Jacobs zette het dienblad op de tafel en maakte me los uit mijn kist. "eerst moet je eten daarna gaan we samen ergens heen.", ik keek Jacobs niet begrepen aan. Waar wil ze naartoe?

Ik at het vlees op dat ik weer te eten kreeg. Daarna klikte ze een ijzeren band om mijn pols en nam me mee de gang op. Ik had echt geen idee wat we gingen doen. Ze nam me mee de lift in. De lift was een kleine ijzeren ruimte , Jacobs duwde op de knop met het nummer 3. Met een kleine schok kwam de lift in beweging en stegen we in de liftschacht van de bunker.

Professor Jacobs stond ontspannen naast me gewoon voor zich uit te staren. Maar mijn systemen stonden geen seconden stil. Al het mechanisme in mijn hoofd probeerde te begrijpen wat er gebeurde, maar slaagde daar niet in. Ik voelde me opgesloten in deze kleine lift met een wildvreemde vrouw naast me waar ik eigenlijk geen idee van heb wie ze echt is.

Ik had ook haar digitaal ID moeten doorlezen....

Alle wanden leken op me af te komen, ze lijken me te willen pletten. Ook het plafond leek naar beneden te komen. Ik viel op de grond. De vloer was hard, metalig en koud. Ik moet een uitweg vinden ...NU.

Ik begon over de grond te kruipen op zoek naar een manier om te ontsnappen. Een hoog ping geluid dat aantoonde dat we op onze verdieping waren liet me schrikken. Langs mijn linker flank opende de 2schuifdeuren zich, mijn ontsnapping... Razend snel rende ik uit de lift de gang op, sloeg hoeken om en verdwaalde volkomen... Hyperventilerend en volledig in paniek bleef ik om me heen staan kijken.

WAAR BEN IK?!

Ik begon te merken dat mijn systemen deze paniek niet aankonden.

WAT GEBEURT ER TOCH?!

Ik voelde me bekeken , en ik wist nog steeds niet waar ik was. Overal om me heen waren kale betonnen muren , betonnen plafonds en ijzeren deuren...

WAAR BEN IK?!

Ik draaide me om in de overtuiging dat daar iemand stond, maar er stond niemand. Ik draaide helemaal om mijn as heen, niemand. Ook kwam er niemand de hoek om waar ik vandaan kwam. Geen voetstappen niks.

Ik zakte door mijn knieën en hield mijn hoofd vast in mijn handen. Tranen rolde over mijn gezicht. Schimmen ik zie overal schimmen... Mensen maar ze zijn geen mensen. Monsters dat zijn ze. Monsters.....Dat ben ik.....

"Lino?!"professor Jacobs kwam de hoek om. "Hier ben je, Je had niet moeten weg lopen.", ze knielde naast me neer en haalde mijn handen uit mijn gezicht. "Rustig , het is oké. Je hoeft niet bang te zijn.", ik liet me snikkend in haar armen vallen. Stilaan werd ik rustiger en stopte ik met hyperventileren. Jacobs hielp me overeind en liep samen met me verder.

"Het kwam door de lift, hé. "ik knikte, spreken wouw ik niet. "Zullen we straks met de trap gaan dan?", ik knikte nogmaals. Jacobs sloeg een arm om mijn schouders en loodste me naar een ijzeren deur toe. Op het bord naast de deur stond:

Professor M. Smith
V3 k 150

De slaapkamer van professor Smith. "Waarom zijn we bij de slaapkamers van de wetenschappers?", ik vroeg het me onbedoeld hardop af. "Dat zul je zo wel zien.", Jacobs haalde een sleutel uit haar zak en stak hem in het slot. De deur klikte meteen van slot en ging op een kiertje open staan. Jacobs duwde de deur verder open en onthulde een donkere kamer. Ze trad binnen met mij in haar kielzog.

Jacobs deed het licht aan en de hele kamer baden meteen in het felle licht van de tl-buis. toen mijn ogen meer gewend waren aan het felle licht nam ik de ruimte in me op. Als je binnenkomt is links van je een deur naar een kleine badkamer en rechts een kapstokje voor labojassen. Een paar stappen verder staat er links tegen de muur een bed met het hoofdstuk tegen de muur die aan de badkamer grenst. Tegen de rechtermuur stond een bureau met een hele hoop papieren in hoge bergen erbovenop gestapeld. de bureaustoel stond ergens in het midden van de kamer met vreemde blauw oplichtende slijmachtige vloeistof op het zitvlak en op delen van de leuning. Het leek ervan af te druipen en uit de stoel zelf te komen. Naast het bureau stond in de hoek tegen de muur een klein eettafeltje met 2 stoelen, net zo een als ik ook in mijn kamer heb staan. Verder staat er tegen de achterwand nog een kleine kledingkast.

Jacobs liep naar het bureau en rommelde wat tussen de papieren op het bureau. Het lijkt wel alsof Smith hier in geen tijden meer is geweest.

Vreemd...

Mijn aandacht werd getrokken door de bureaustoel en het vreemde spul dat erop zat. Met mijn wijsvinger voelde ik aan het blauwe spul. Het bleef aan mijn vinger plakken. Ik rook eraan. Het had een vreemde chemische geur. Het zal wel iets uit het labo zijn of zo... "Professor, heb jij misschien een idee wat dit blauwe spul is?" Jacobs kwam naar me toe en knielde naast me neer bij de stoel. " Ik heb dit spul nog nooit gezien...Ik zal er een staal van nemen en het in het lab onderzoeken." Ik knikte en ging op de rand van het bed zitten terwijl Jacobs verder ging met de papieren.

Na een tijdje kwam ze naar me toe met een papier:" Kon je deze in voor me inscannen en doorlezen ,Lino?", ik pakte het blad van haar aan en bekeek deze, Mijn systemen scande het hele papier en begonnen meteen antwoorden op hun plek te zetten. Dus dit is wie Smith echt is. Geen wonder dat hij ineens verdwenen in...