the monster cannibal

×× 23 ××

Cyborg linoleic 

Ik dolde door straten en stegen terwijl al mijn systemen roodgloeiend alarm sloegen. Maar niks hield me tegen. IK had ooit al eens mensen vermoord, diep in het donker van de bunker. Waarom zou ik dat dan niet hier boven ook doen. In deze wereld die de mensen van me af hadden genomen en ik met hoeveel bloot het ook kost terug wil winnen.

Al slenterend door de straten zag ik een vuile in vodden gewikkelde man, leunend tegen de rolluiken van een verlaten winkelpand. De man keek op toen hij me zag en ging verzitten. Met grote vreemde ogen keek hij van op de grond naar me op zodra ik voor hem bleef stilstaan, duidelijk bang, voor deze situatie. 

Ik grijnsde naar hem, mijn gezicht half verscholen onder de kap van mijn trui, terwijl ik één van de twee messen vanonder mijn trui haalde. De man stond doodsangsten uit zodra hij het mes zag. Traag hief ik het boven mijn hoofd terwijl ik wijdbeens voor de angstige man stond. Met een klap kwam het mes neer tussen zijn sleutelbeen en nek. De man krijsten en ik trok het mes weer uit het vlees van de man haalde. Ik stak een tweede keer toe in de buik van de man, die steeds meer ineen kromp van pijn. Als laatste stak ik het mes in zijn borstkast, helemaal tot aan het gevest toe. 

De ogen van de man draaide weg zodra zijn hard ophield met kloppen. Ik glimlachte in mezelf en trok het mes weer uit de borst van de man. Ik wouw aanstralen maken weg te lopen toen ik me herinnerde hou fijn ik het vond om vlees tussen mijn tanden aan stukken te scheuren. Ik moet zeggen het is al een tijd geleden dat ik had gegeten. 

Ik bukte me en porde met het mes in de borst van de nu dode man. Na enige moeite trok ik het hart van de man uit zijn borst en sneed ik zijn bloedbanen door. Mijn handen kleurde rood van het bloed terwijl ik het mes terug wegstopte en met het hart in mijn hand de dicht bij zijnde steeg in liep. Daar ging ik met mijn rug tegen de muur van een gebouw zitten en likte gretig het bloed van mijn handen af. Het hart stopte ik met delen in mijn mond, genietend van het zachte weefsel waar bloot uitliep zodra ik erop beet.

Ik weet het weer,

Ik ben er weer,

Het is tijd...

Hanna Jacobs 

Ik merkte pas te laat dat Lino verdwenen was. Zodra Lotte gekalmeerd was liep ik gelijk de trap op naar Lino's kamer aangezien ik hem naar boven heb horen stormen. Daar aangekomen stond er me een schouwspel van verbrijzelde stukken spiegel te wachten. Maar van Lino geen spoor. Verbaasd liep ik de kamer in terwijl onder mijn schoenen de stukken glas verder kapot sprongen. Ik draaide me om mijn as in de kamer en ontdekte dat er met een stuk glas in het verf aan de muur was gekrast. 

In grote gehavende letters stond er: IK BEN NIET GEK! 

Mijn adem stokte terwijl ik deze woorden las. Een simpele zin, maar toch betekend het zo veel. 

Ik strompelde versuft de trap af terug naar Jim en Lotte die ondertussen in de keuken zaten. Lotte huilde weer terwijl Jim een serieus gesprek probeerde te voeren met het kleine meisje.

"Wat heb je precies gezien Lotte? Vertel me alles wat je weet." Jim had Lotte voor hem op de stoel gezet terwijl hij zelf op zijn hurken voor haar zat om op ooghoogte met het meisje te kunnen spreken. 

Zonder iets te zeggen wees Lotte richting het aanrecht. Mijn blik volgde haar wijzende handje recht naar het messenblok waar twee messen uit leken te missen. 

Ik wende me tot Jim:" Zou hij..." Ik hoefde mijn zin niet eens af te maken want Jim keek me met een veel betekende blik aan. Lotte had gezien dat Lino de messen met zich mee nam. 

"Waar ging Lino heen?", Ik kwam naast Jim staan die nog steeds bij het snikkende meisje zat.

"Naar buiten.", Antwoorde ze met bevende stem.

Geschrokken keek ik naar Jim, Die kinkte en beantwoorde mijn blik:" Ik heb geen andere keuze ik zal het bureau moeten contacteren en achter Lino aan moeten gaan." Na deze woorden stond hij op en haalde zijn politie uniform uit de kast terwijl hij druk in gesprek ging met zijn commandant. Na een paar minuten was het gesprek voorbij en rende hij de deur uit. 

"Ik hou jullie op de hoogte.", Riep hij nog naar me vooraleer hij in de auto sprong en met loeiende sirenes weg reed. 

Wat hij niet wist is dat Lino de compleet andere kant op was gegaan....

Een fatale fout...