the monster cannibal

×× 9 ××

(Die opvolgede nacht)

Ik lag wakker en staarde naar het licht dat door de spleet onder de deur door kwam. Terwijl ik aan mijn nieuwe kleding frulde. Ik had de kap van mijn nieuwe hoodie over mijn hoofd getrokken. Ondanks het feit dat mijn nachtstand ingeschakeld stond was ik klaar wakker en kon ik onmogelijk in slaap komen. Ik hoorde voetstappen over de gang lopen, vermoedelijk waren dat de wetenschappers die een nachtshift hadden. Ik zuchtte en legde me iets comfortabeler in mijn cyborgkist wat niet echt makkelijk was doordat deze nauw rond mijn lichaam gesloten zat. Ik zou Jacobs moeten vragen of ik een bredere kon krijgen.

Na een tijdje besloot ik om door de gangen te dwalen. Ik glipte mijn kamer uit en liep door de met nachtverlichting verlichte gang naar Labo 6, daar startte ik 1 van de computers op en logde in op het bunker net. Ik was vast besloten om alles van deze plek te ontrafelen. Elk project elke persoon en elke vierkante centimeter van deze plek me eigen te maken. Met behulp van mijn eigen sensoren en harde schijf wist ik op deze nacht veel uit te pluizen.

Zo had Professor Anderson 2 volwassen dochters en is drone-auticus, wat inhield dat hij alles over drones en clones wist. Is professor Jacobs eigenlijk bio-roboticus, wat betekend dat er alternatieve toestellen maakt ter voordelen van de biodiversiteit en dit combineert met robots waaronder cyborgs. Het grote katmonster dat me had gesloopt was het project dat Anderson in het ziekenhuis had gewerkt en een hoop wetenschappers had vermoord, daarnaast was het een keer ontsnapt en s'nachts door de gang aan het dwalen. Maar tot mijn grote genoegen is het beest doordat het mij sloopte geëlektrocuteerd. Dat kwam door mijn eigen verdedigings programma's.

Ik glimlachte in mezelf en maakte een back-up van alle gegevens die ik kon vinden waarna ik ze opsloeg in mijn eigen harde schijf. Evenals van de plattegrond van de hele bunker. deze plattegronden sloeg ik niet alleen op in mijn harde schijf maar voegde ze in mijn oriëntatie systeem.

Daarnaast vond ik nog wat blauwdrukken van mijn kist. Wat als ik nu zelf een kist maak? Ik zocht of ik spullen had om dit te doen en merkte dat het grootste deel van de materialen in de opbergruimte lagen van het labo enkel wat elektronische bijzonderheden zou ik nog aan Professor Jacobs moeten vragen.

In het holst van de nacht startte ik met het bouwen van de kas van mijn kist, ik plaatste een deel elektronica dat ik al kon vinden in de kist en sloopte zelfs mijn oude kist om er onderdelen uit te halen.

Na een tijdje ging de schuifdeur die het labo van de gang scheiden een stukje open en zag ik professor Jacobs binnenkomen. Ze liep naar me toe en bekeek mijn werk en de puinhoop van mijn oude kist.

"Ik zie dat je nogal druk bezig bent geweest vannacht.", Jacobs glimlachte en knielde naast me neer. Ik zat op de grond terwijl ik nog andere delen aan elkaar laste.

"Zal ik helpen?", Jacob nam een schroevendraaier en haalde nog andere bruikbare onderdelen uit mijn oorspronkelijke kist. We werkte de rest van de dag verder aan de kist totdat er iets vreemd stond te gebeuren...

De deur van het labo schoof open en een man in witte jas kwam binnen. Eerst lette ik niet echt op hem totdat mijn sensoren iets vreemd opmerkte. Ik richtte me op van mijn werk en liep op de man af die ik langs achteren benaderde. Ik tikte hem op de schouder zodat hij zich omdraaide.

Voor me stond, Smith of beter gezegt Dan Maris...

Hij was terug, Maar het viel op dat er nu een groot litteken schuin over zijn gezicht liep, dwars door zijn rechter oog dat nu glazig wit uitzag. Ik hield mijn adem in en strompelde versuft achteruit. Geschrokken van zijn verweerde gezicht. Ik had hem daarom niet eerder herkent, zijn kaken waren bedekt onder de stoppels, zijn haar zat volledig door elkaar alsof hij het vergeten was in model te brengen toen hij opstond, en dan was er het litteken en het witte oog nog.

"Fijn om je te zien, Linoleic.",Dan Maris glimlachte naar me. "Ik zie dat je een nieuwe cyborgkist probeert te maken.", Nog een vreemde glimlachachtige grijns verscheen op zijn gezicht. "Ik wil eigenlijk een nieuw programma op je installeren, het programma is bedoelt in te zetten bij mogelijke reddingsoperaties als je snapt wat ik bedoel."

Zonder op een antwoord te wachten greep hij me bij de arm en duwde me in een stoel naast de computers waarna hij een usb-kabel in de inpoort in mijn nek stak. Hij startte de computer op en begon zijn programma over te zetten naar mijn harde schijn. Jacobs kwam naast haar voormalige collega staan en wees een aantal dingen op het scherm aan waarna ze een hoop vragen stelde.

Overdracht 50% voltooid

Ik hoorde de computer stem weer omroepen hoever de status van de update stond. Iets in me vertelde me dat dit foute boel was. Smith, Dan Maris duikt op na wekenlang afwezig te zijn en hij heeft ineens een vreemd nieuw programma bij zich. Daarbovenop gedraagt hij zich raar en vertellen mijn sensoren dat hij liegt over het programma. Het is helemaal geen programma voor reddingsoperaties, in tegenstelling, het is een deel van zijn plan vermoed ik.

Overdracht 90% voltooid

Angstig keek ik van de computer naar Maris naar Jacobs. Wat de hel is dit voor vreemd gedoe ineens? Al mijn sensoren sloegen alarm. Probeerde het nieuwe programma af te weren, buiten te sluiten. Maar zonder succes.

Overdracht 100%Voltooid

Maris glimlachte weer op die vreemde manier en koppelde me los van de computer. Ik keek met een verwarde blik van Jacobs naar Dan Maris die de computer afsloot en het labo weer verliet zonder nog een woord te zeggen. Jacobs kwam naar me toe en tilde me van de stoel af. Ze knuffelde me terwijl ze me van de grond tilde.

"Ik vertrouw hem niet echt meer, als er iets zou zijn dat je systeem lastig valt, zeg het me dan.", Ik drukte me tegen haar aan terwijl ze sprak. Mijn hele lichaam tintelde, mijn sensoren sloegen alarm terwijl ze werden overgenomen door het parasitaire programma van Dan Maris.

Ik keek naar mijn handen die ik rond professor Jacobs schouders had geslagen...

Bleek en knokkelig...

Te lange vingers om volledig menselijk te zijn...

Mijn handen trilde enorm hard...