TEARDROPS OF TOMORROW

Chapter Five

It’s been a hell of a week. Why? Clark never stop pestering me—no not just him pala. Sumali narin si Rod. Bakit dumagdag pa ang taong ‘yon? Argh! When are they going to stop pestering me? Mabuti nalang at Friday ngayon. No Clark and no Rod!

Nag-aantay ako ng tricycle. It's 5 in the afternoon and I’m still at school. Why? Kasi, pinaglinis kami ng garden ni ma’am. Excused ang ibang boys, including the three kasi may basketball training ang mga ito.

They're good at it. That's all I can say.

May green tricycle na paparating kaya pumara ako. It's tito Nico! Huminto naman siya kaya sumakay ako. Walang ibang pasahero. “Antayin muna na’tin si Nicholai, okey lang ba?” tumango ako at bahagyang ngumiti ‘kay tito Nico. Si Nicholai!!! Kasama kong uuwi? Of course naman! Malamang tatay niya may ari ng sinasakyan mo! Duh, utak Nic!

“Pa!” napalunok ako at umaktong may hinahanap. Naramdaman kong umuga ang tricycle. He's here! “Lai, doon ka sa harap. Sa tabi ni Nicole, masikip dito.” ani ni tito dahilan para mas lalong kumabog ang dibdib ko ng malakas.

“Okey.” tipid nitong ani bago lumipat sa harapan. Sa tabi ko mismo! Holy cow! A-anong gagawin ko?! He's beside me!

Napalunok ako sa kaba. “Hey,” ani nito. Ayaw kong maging bastos kung kaya’t hinarap ko siya. “Hey.” bati ko pabalik. Natural ba sa isang lalaki ang maging fresh kahit na galing sa paglalaro ng basketball? Kasi kung oo, naku! Super fresh ni Nicholai! Mas fresh pa sa gulay na kakaani pa lang! Ang bango pa niya!

“Baka matunaw ako niyan.” nanlaki ang mata ko sa sinabi niya at agad na umiwas ng tingin. Mabuti nalang at ‘saktong napaandar na ni tito ang tricycle kaya hindi niya narinig. Naku naman Col! Ba’t ba titig na titig ka? Nakakahiya!!!

Lumunok ako sa hiya at kaba pero umakto ako ng normal. Habang nasa byahe ay biglang huminto si tito ng walang pasabi o warning. Kaya sa gulat muntik akong dumikit sa harapan ng crystal. Mabuti nalang at agapang umakbay si Nicholai sa akin kaya hindi ako dumikit sa crystal.

“B-bakit?” nahihiya kong tanong. “Naku! May nakalimutan pala ako sa paradahan. Pasensya na Col. Pwedeng sumama ka? Okey lang naman, pero kung ayaw mo at nagmamadali ka’y pwede naman isakay kita sa dadaan na tricycle.”

“O-okey lang po.” sabi ko.

“Okey lang...?” napalingon ako ‘kay Nicholai. “Okey lang bang... sumama?” nag aalinlangan kong tanong habang nakatitig ‘kay Nicholai. I saw how he smiled slightly before nodding. “Of course. Right pa?” tumango naman si tito ng lingonin ko ito. Nakangiti rin ito na para bang may nasaksihang masayang bagay.

“Tara na? Pasensya na pala sa biglaang paghinto Col. Mabuti nalang at katabi mo si Nicholai. ‘Wag kang mag alala, mag w-warning na ako.” tumango lang ako. Tito Nico is acting weird. But in fairness, ang bango ni Nicholai sobra! Tapos, umakbay siya sa akin para ‘di ako masaktan? This is life!!!

AFTER that incident. Hindi na nasundan pa. Especially when Nicholai always comes home late. 8 na raw siyang dumadating sabi ng kapitbahay naming si Jasmin. She's a childhood friend but we're not close. Before, we were. But, not anymore. And I kinda miss her actually. We were so close pero our inseparable bond was cut because she became friends with the people who used to bully me.

I became a loner then.

“Te! Igib tayo!” napakunot ang noo ko sa sinabi ni Francisca. “Himala naman! Anong meron? Inspired ka yata? Sino crush mo?” pang aasar ko sa kanya. Agad naman niya akong sinamaan ng tingin. “wala akong crush ‘no! Ikaw kaya ang meron!” tinawanan ko lang siya bago tumayo.