KİBRİT, BENZİN, BİRAZ DA ACI

Geçmişteki acı-tatlı izler

-Yetimhane zaman çizgisi-

Ray her zaman bir kız çocuğu olmak istemişti, daha doğrusu bir kız çocuğu olmanın ayrıcalıklarını istemişti.

Kendisini hiçbir zaman bir kız çocuğu gibi hissetmemesine rağmen öyle olmanın daha avantajlı olduğunu biliyordu, eğer bir kız çocuğu olsaydı mücadele etmesine gerek kalmadan yetimhanenin "Anne'si" olabilirdi.
Kendi öz annesi ona daha nazik olabilirdi, onda potansiyel olduğunu söyleyebilirdi. -Emmaya söylediği gibi-

Belki de çocukluğundan beri etkilendiği çocuk olan "norman" ona karşı nazik olabilirdi, tabii ki de norman hep nazikti lakin kız çocuklarına karşı daha da nazik olmaya özen gösteriyordu ve bu ray'ın çok hoşuna giderdi.

Lakin Ray bir oğlan çocuğuydu bu yüzden bunların hiçbirine sahip olamazdı, ama bunlara sahip olduğunu düşünmek bile onu çok mutlu ediyordu.

Gerçi neden 'norman'ın onu nazik davranmasının hayalini' kuruyordu ve iç kıpır kıpır oluyordu bu düşünceyle beraber?
"neyse şu an bunları düşünmemeliyim" diyerek okuma numarası yaptığı kitabı sertçe kapattı, yerinden kalkarak bahçeden yetimhaneye doğru yürümeye başladı.

Hava biraz geç olmuştu ve yakın zamanda yemek yiyeceklerini biliyordu, ama yinede oyalanmak için bir şeyler arıyordu. Aklına duş almak gelince, banyoya doğru yöneldi. Kardeşlerinden birisi, onu lafa tutarak geçen hafta rayın ona önerdiği kitap'taki sevdiği yerlerden bahsediyordu.

Ray'de kendisini dinliyor ve kısa cümlelerle yorumunu belirtiyordu. Bunun üzerine bir 5-10 dakika daha konuştuktan sonra kız bir işinin olduğunu hatırladı, ray'e veda edip hızlıca koridorda ilerledi.

Ray kızın ardından baka kaldıktan sonra, derin bir nefes aldı. Aklını boşaltıp bu akşam alacağı duşun rahatlığını düşündü. Bu sefer banyoya doğru ilerlerken kimse onu durdurmadı ve sonunda hedefe vardı.

Yavaşça üzerindekileri çıkartmaya başladı, boy aynalarından birinde vücudunu süzerken, sol elinin parmaklarını sağ kolundaki yaralara değdirdi. Bu sefer genellikle yaptığından daha derin yaptığını daha yeni kavrayabildi.

İç çekerek kendini süzmeyi bıraktı ve suyun sıcaklığını ayarladı bir anda içeriye birisi daldı, dalan kişi normandı. Gözlerini eliyle kapatan beyaz tenli çocuk domatese dönmüştü utancından ardına bakmadan kaçtı.

Ray öylece bakakaldı birkaç dakika sonra beyni  çalışınca utanma duygusunu geri kazandı, tekrardan sol eli sağ koluna giden çocuk ağzı açık bir şekilde tedirgin olmaya başladı. Beyaz saçlı olan acaba onun yaralarını görmüş müydü? Bunu bilmiyordu ve aklında hemen en kötü ihtimal beliriyordu. Eğer gördüyse, hiçbir şekilde geri dönüşü olmayacaktı.

Kelimeler beyninde yankılanmaya başladı, çıplak bedeni düşüncelerden dolayı mı yoksa soğuğu yeni mi hissedebildiğinden dolayı bilinmez titredi.  Biraz kendine geldikten sonra duş'a devam etti ve çıktığında tam kapı önünde normanın onu beklediğini, kafa kafaya çarpışınca anladı.
 
Neredeyse yanlışlıkla öpüşebilecekleri bir mesafedeyken, norman hızlıca geri bir adım attı ve bir süre bakıştılar. Norman kafasında söyleyeceklerini tartıyordu ve en sonunda konuşabildi
"Şey öyle bir anda pat diye girdiğim için özür dilemek istedim, merak etme  görmedim hiç bir şeyi."
Ray derin bir nefes aldı ve onun özrünü kabul ettiğini söyledi.

Yemek saati geldiğinde, ray yemekhaneye inmedi. Çünkü utancından dolayı bir süre onu görmek istemiyordu, hemde bir tek bu da yoktu  Norman onun yaralarını gördüyse ne cevap verebileceğini bilmiyordu.

Sessizce kütüphaneye gidip geçen gece okumaya başladığı ama uyuya kaldığı için bitiremediği kitabı aldı. Aklındaki şeyleri meşgul etmek için kitabı odaklanan çocuk zamanın nasıl geçtiğinin farkına bile varmadı, kitap bitince kafasını kitaptan kaldırdı ve duvarda asılı saate baktı. Saatin 12'yi 12 geçtiğini gördü saati fark edince ne kadar uykusu geldiğinde fark eden çocuk eline ince bir hikaye kitabı aldı.

Ardından odasına gitmek için yola koyulan çocuk yolda normanı gördü adımlarını hızlıca ters yöne çevirdi. Bunun üzerine diğer çocuk arkadan bir hamle yaparak belinden sarıldı, omzuna kafasını koyunca Ray şaşkınlıkla olduğu yerde kaldı ve kıpırmadı çünkü içinde kelebekler ondan daha fazla kıpır'diyorlardı.

Ne olduğunu anlayamayan çocuk omzumda gözyaşları hissedince hiçbir şeyi sorgulamadan belinde olan ellere tutundu ve "her şey düzelecek merak etme" dedi.

Norman kafasını gömdü ve kendini daha da rahat bıraktı, bunun üzerine ray eğer kendisini iyi hissetmiyor'ise bu gece beraber dinlenebilececlerini dile getirdi, norman sabahtan beri bu teklifi bekliyormuş gibi sevinçle kabul etti. Ve birlikte odaya koyuldular.

Karşı koridordan onları izleyen anne yüzüne küçük bir gülümseme yerleştirerek ağlayan miniğinin yanına gitti, onu sakinleştirerek tekrar derin bir uykuya geri döndürdü.

Sessizce odaya giden ikili sarılarak uyudular tabii uyku sersemi olarak ne yaptıklarının farkında değillerdi, büyük ihtimalle İkisi de sabah pişman olacaktı.

Sabah olunca odaya Emma "kalkın hadi uykucular" diye girdi ve fark etti ki norman ile Ray birlikte sarılarak uyuyorlardı. Bunun üzerine arkasından gelen anne onun sırtını sıvazlayarak"bence aşk kuşlarınını yalnız bırakalım, dün gece çok yorulmuşlardır" diyerek  kıkırdadı. Bunun üzerine Emma odadaki diğer çocukların kahvaltı için hazırlanmalarına sessizce yardım etti.

Herkes sofraya oturup, dua ederken bir çığlık sesi duyuldu!!
Acaba bu Çığlık kime ait'ti?

^^Bu benim İlk hikayem umarım beğenirsiniz öpüldünüz^^

-KÎKÎ

/°/Burasını değiştirmek istemedim, bölümleri düzenliyorum eğer vaktiniz varsa tekrardan okumanızı tavsiye ederim en azından ilk bölümlerden sonralarını daha fazla değiştirmeyi düşünüyorum

-iyi okumalar
By. Kiki
Made with love^
/°/