KİBRİT, BENZİN, BİRAZ DA ACI

Bu sefer gün gerçekten doğuyor..

Gün doğmasına rağmen düzgün uyuyamamışlardı, bundan dolayı emma ray'ı zorla yatağa yatırmıştı.

Yanına yatıp onun uyumasını bekledikten sonra yanından kalkıp mutfağa yöneldi.

Cebindeki telefonu çıkardı, norman'ın numarasını rehberinde bulduktan sonra arayıp aramamak arasında kaldıktan bir süre sonra araması gerektiğini düşünerek aradı ve telefonu kulağına götürdü.

Normanın "alo" sesini duyduktan sonra ne diyeceğini düşünerek cevap bulamadı.

Endişelenmeye başlayan çocuk sorunun ne olduğunu sorduğunda kızın ağızından sadece "ray iyi değil" cümlesi çıktı.
Çocuk bunu duymasıyla birlikte ayağa kalkması bir oldu, hemen üzerini değiştirirken kızı soru yağmuruna tutmaya başladı.

Kız derin bir nefes aldıktan sonra " ray- ray, o- ne demeliyim bilmiyorum dün o tacize uğradı herhalde bende ayrıntıları bilmiyorum-lütfen gel norman 'korkuyorum' ona daha kötüsünü yapmış olma-sından kork-kuyorum"

Laflarının arasında hıçkırırken, nefes almakta zorluk çekmesinin yanı sırada aynı zamanda kekeliyordu.

Bütün bunlar ona çok ağır geliyordu, katlanamıyordu.

ONLAR SADECE ÇOCUKTU SİKTİR.

ONLAR SADECE ÇOCUK.

O SADECE ÇOCUKTU,

BELKİ GENÇTE SAYILABİLİRDİ

AMA SADECE BİR İNSANDI.

BUNLAR HERKES İÇİN DE ZORDU..

Ray sadece küçük bir çocuktu..

İstismara uğrayan diğer çocuklar gibiydi sadece korumasızdı..

(Lütfen tacize susmayın, lütfen başkaldırın lütfen yardım isteyin, ne olursa olsun sizin de sadece bir insan olduğunuzu ve bu yaşadıklarınızın fazla bir şey olduğunu unutmayın)

Norman evden anahtarlarını ve ceketini aldıktan sonra hızlıca arabaya atladı ve emmalara doğru ilerledi.

Emmalara varınca arabayı yakında bir yere park edip, hemen eve doğru ilerledi.

Adımları sert ve hızlıydı, Bir an önce eve ulaşmak istermişcesine  yürüyordu.

Eve vardığında kapı zilini çaldı ve karşısındaki turunç saçlı kıza hemen sarıldı.

Kız ona geri sarıldıktan sonra bir 5 dakika öyle durdular.

Çocuk geri çekildiğinde kız ona oturma odasını işaret etti ve birlikte o tarafa doğru gittiler bunun ardından hafif bir şekilde sohbet ettiler.

İkisinin de telefonda hafifen üstünde durduğu konuyu tekrar açma gibi bir cesaretleri yoktu, bu yüzden bu konuyu unutmamalarına rağmen çok farklı şeyler hakkında konuşarak az da olsa eğlenmeye çalıştılar.

Saat 10.30'u gösterdiğinde ise hafif saçı karmaşık gözlerinden uyku akan ray sesleri duyup odaya gelmişti.

Norman onu fark edince hızlıca ayağa kalkıp ona sarıldı ve onun kokusunu içine çekti aynı zamanda duş jelinin kokusuyla karışmıştı nedense bu kokuya kızarmıştı.

Norman sarıldıkları zaman onun kulağına eğilerek yanında olamadığı için özür dilemeyi tekrar edip durdu.

Ray buna kıkırdayıp bir sorun olmadığını söyleyerek karşısındaki çocuğun içini rahatlatmaya çalışıyordu, ama boşa kürek çekiyordu.

Söylediklerinin hiçbir anlam ifade etmediğini fark edince kelimelerini kendi cebine saklayıp onu bedeniyle sakinleştirmeye çalıştı.

Ona sarılırken bir yandan da sırtını sıvazlıyordu "artık ben iyiyim" tarzında cümleler kurarak karşısındakinin bir nebze de olsa içinde rahatlatmayı umut ediyordu.

İyi olmamasına ve kendini iğrenç hissetmesine rağmen onları üzmemek için çabalıyordu.

Bunca şey yaşamalarına rağmen üzerine de bu cidden onlara hiç iyi gelmiyordu, zaten her an birbirlerini yeterince kaybedecekmiş gibi hissediyorlardı..

Bu onları en başa döndürmekten başka bir işe yaramıyordu.
Ve bu tek bir anlama geliyordu,

Vakit Kaybı..