𝘓𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘐𝘯 𝘋𝘢𝘳𝘬𝘯𝘦𝘴𝘴

#3

-اوه پس با این حساب برای شیش روز دیگه باید بهت یه گیاه هدیه بدم و باهم غذا بپزیم بعدش هم برام ویولن بزنی؟

-این زیادی رمانتیکه. ترجیح میدم با دوستام یه شام ساده بخورم. تو هم اگه دوست داشتی بیا.

مینهو با یه لبخند ماسیده نگاهش کرد و گفت: باشه پس شب قبل تولدت من میام به قرار شام دوستانه‌ات و تو هم در عوض شب بعدش رو به من قرض بده.

سونگمین توی ذهنش جواب مینهو رو اینطوری داد: "اصلا برام فرقی نداره که به قرار شام دوستانه‌ام بیای یا نه."

ولی چیزی که به زبون آورد فقط یه "قبوله" با لبخند بود.

تا شش روز دیگه وقت داشت که با این موضوع کنار بیاد.

بعد از اینکه چراغ‌های کارگاه رو خاموش کرد و از محوطه دانشگاه خارج شدن مینهو گفت: "همین جا منتظر بمون تا ماشینم رو بیارم."

-نه متشکرم. من با اتوبوس میرم خونه.

مینهو به طرز مسخره‌ای پاهاش رو کوبید زمین و جواب داد: "انقدر با من رسمی حرف نزن!"

سونگمین عجیب غریب نگاهش کرد و خندید و مثل همیشه آروم گفت: "باشه."

فضای توی ماشین خیلی سنگین بود. سونگمین بند کیفش رو محکم دستش گرفته بود و نفس های بی سر و صدا می‌کشید.

مینهو که متوجه راحت نبودنش شد؛ سیستم رو روشن کرد و یه آهنگ نسبتا ریتم‌دار گذاشت و حتی با کورس هاش هم همراهی می‌کرد.

سونگمین با خودش گفت: "اخلاقیاتش بیشتر به جونگین می‌خوره تا من."

ولی متوجه نبود داره تقریبا بلند فکر می‌کنه.

مینهو جواب داد: اخلاق کی؟ من؟!

-عه شنیدی؟ آم خب آره اونم مثل تو پر انرژیه.

-خب یعنی می‌گی تو رو ول کنم و با دوستت قرار بذارم؟

-بیخیال ما حتی رسما باهم نیستیم. به هر حال اون رو هیونجین کراش داره.

بعد از گفتن این حرف چشماش گرد شد: "اوه فکر کنم نباید این حرف رو می‌زدم!"

مینهو خندید و گفت: "نه نگران نباش. چیزی به کسی نمی‌گم."

-ولی درباره بخش اول حرفت، اگه رسما قرار نمی‌ذاریم پس دقیقا داریم چیکار می‌کنیم؟

-آشنا می‌شیم؟

-نه سونگمین ما الان آشنا شدیم و داریم قرار می‌ذاریم. یه جوری حرف میزنی انگار تا حالا با کسی نبودی.

-خب چون نبودم؟

-چطور ممکنه؟ البته نباید تعجب کنم از اونجایی که دایره‌‌ی افراد نزدیک بهت به جونگین و کراشش خلاصه می‌شه.

سونگمین چپ چپ نگاهش کرد.

مینهو ادامه داد: "چیه؟ اشتباه میگم؟ حتما تو دبیرستان هم از این آدمای ساکت و بی حاشیه بودی که با هیچکس کار نداشتن؟"