𝘓𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘐𝘯 𝘋𝘢𝘳𝘬𝘯𝘦𝘴𝘴

#8

سونگمین چند دقیقه مات و مبهوت به تابلو‌ها و اون عروسک نگاه کرد.

تمام سعی‌اش رو کرد ‌که به یاد بیاره آخرین بار توی اتاق زیر شیروونی چه اتفاقی افتاده.

گوشیش رو روشن کرد و آهنگ همون نوار کاستی که پدرش همیشه توی رادیو می‌ذاشت تا سونگمین خوابش ببره رو پلی کرد.

اجازه داد سکوت شب و ریتم ملایم اون آهنگ ذهنش رو آزاد تر کنه.

به اون عروسک نگاه کرد و سعی کرد همه‌ِی چیز‌های مبهمی که توی ذهنش میچرخن رو کنار هم دیگه بچینه.

چهره‌ی یه پسر بچه که نشسته رو به روش و گوش های سونگمین رو گرفته، اون عروسک، بوی رنگ تازه‌ی توی اتاق، نردبونی که از زیر پاش افتاد و در نهایت چهره‌‌ی ترسیده پدرش.

"اگر بفهمه اون گلوله قرمز رنگ کجاست آشوب های بزرگتری به پا میشه سونگمین! لطفا مراقب خودت باش پسر کوچولوی شجاع من!"

جمله‌ای بود که آخرین بار از پدرش شنید.

درست وقتی که داشت از پله های اون نردبون بالا میرفت دستش رو گرفت و این جمله رو گفت.

سوال‌هایی که اون لحظه تو ذهن سونگمین می‌گذشت بیشتر شدن.

گلوله قرمز دیگه چیه؟ و ممکنه سونگمین از جای اون خبر داشته باشه و الان هیچی یادش نیاد؟

بالشتک مبل رو به روی پنجره رو برداشت و روی فرش نرم کف اتاق دراز کشید.

هیچی به ذهنش نمی‌رسید و دست و گردنش به خاطر اون نقاشی تیر می‌کشیدن.

ترجیح داد بخوابه و فردا درباره‌ی این گلوله از چانگبین بپرسه.

تقریبا ساعت ۴ بود که چشم‌هاش سنگین شدن و خوابش برد.

ساعت طرف‌های ۷ بود که آفتاب زمستونی مستقیم تابیده بود توی صورتش.

از جاش بلند شد و یکم به وضعیتی که توش هست فکر کرد.

دوتا تابلو رو به روی خودش داشت که هیچی ازشون نمی‌دونست.

درحالی که پاهاش رو روی زمین می‌کشید به سمت آشپزخونه رفت تا یکم غلات با شیر بخوره.

شاید مغزش کار کرد و تونست از این وضعیت پر از علامت سوال زندگیش سر در بیاره.

بعد یک ساعت جمع و جور کردن خونه و رسیدگی به چندتا گلدونی که داشت، با صدای گوشیش و نگاه کردن به نوتیف متوجه شد که قبلا به مینهو گفته روز تولدش رو بهش قرض میده.

و پیام مینهو که حاوی دعوت کردن خودش به خونه سونگمین بود رو باز کرد: "سلام! تولدت مبارک. از اونجایی که جواب مسیج‌هام و تماس‌هام رو نمی‌دی و احتمالا این رو هم نمی‌بینی، من آدرس خونه‌ات رو از دوست‌هات گرفتم. چون قبلا قول دادی که روز تولدت رو به من قرض بدی!"