Under the clouds (Guevarra Series 2)

Chapter 33

"I'll drive you home," aniya habang nakatingin ng seryoso sa akin. I can see determination in his eyes. Para bang hindi siya papayag kapag tumanggi ako.

I laughed secretly. Napailing na lang ako saka tumingin sa paa, hindi na ito ganoon kasakit kumpara kanina. Surely, his hands did some kind of magic, huh?

"Drive yourself home. I don't trust you enough to let it happen," though I can see the sudden flash of pain in his expression, I didn't mind it. For me, he has to do a lot of things to prove himself again. He has to exert effort in order to gain my trust again.

Tumayo ako at nilampasan siya. He followed me with his eyes immediately.

"Pero gabi na, Madelaine. Wala nang dumadaan na sasakyan. And even so, it's too dangerous to commute."

"Three years na akong umuuwi palagi ng mag-isa. Wala pang nangyaring masama sa akin."

Naglakad ako hanggang sa may gilid ng kalsada upang mag-abang ng masasakyan. Madalang na nga ang mga jeep na bumabyahe. Puro mga private vehicle na ang nakikita ko.

"Mad-

Napapitlag ako nang bigla niyang hinawakan ang kamay ko. Sa gulat ay mabilis ko itong nabawi sa kaniya at kunot-noo siyang tiningnan.

"Did I forget to remind you to stop touching me? Gaano ba kahirap maintindihan iyon, Jacques? Baka naman akala mo kagaya pa rin ito ng dati na pwede mo akong hilahin nang hilahin kung saan mo gusto.".

"I'm sorry," nagbaba siya ng tingin sa akin.

Napahinga naman ako ng malalim at mabilis na nag-iwas ng tingin sa kaniya. I really hate… seeing him like that. He looked really tamed. What happened to the Jacques that I know? Hindi naman siya ganiyan dati. He's arrogant, almost badass. 

Pero ngayon, simpleng galaw lang humihingi na kaagad siya ng paumanhin sa akin. I mean yes, he should apologize to me for everything. But I just hate seeing him like that. Sana bumalik na lang siya sa pagiging arogante niya para mas may dahilan akong kainisan siya.

"Just don't do it again without my permission. Remember that this is not the same as before," nag-angat siya ng tingin sa akin. Those eyes got me mesmerized for a while but at the same time, I hate how it shows me tons of emotions. "Hindi na ako kagaya ng dati na palagi kang hahabulin," I told him straightforwardly.

Because that is the truth. For the past years I've realized that I really love this man to the point that my love has gone overboard. Umabot pa ako sa punto na nagplano ako ng masama para lang magalit siya kay Esperanza noon. I was so crazy for him that I lost count how many times I chased him.

Pero ngayon hindi na. Hindi ko na kayang aminin sa sarili ko kung mahal ko pa ba siya o hindi. Kasi alam ko rin sa sarili ko na kahit may nararamdaman pa ako sa kaniya, ito iyong klase ng pagmamahal na hindi na magiging sunod-sunuran sa kaniya.

I turned my back to him again and started walking. Dati palaging siya ang tumatalikod sa akin. I would always start crying every time I see his back, because that means he's ignoring me again. That's why I want to try reversing the events because that is the only way I know to save myself from danger. 

"Kung ganoon… would you let me chase you then?" napatigil ako sa paglalakad nang marinig siyang magsalita. Awtomatikong bumilis ang pagtibok ng puso ko. "I know I've been a jerk before for hurting you, for letting you cry… and for letting you leave without saying how much I treasure you even before-

"Stop!" mabilis na pigil ko sa kaniya. I can feel my breathings become uneven. Ramdam ko rin ang pangingilid ng luha sa mata ko. I managed to hide them. Mahigpit akong kumapit sa bag upang doon ituon ang matinding sama ng loob ko sa kaniya sa loob ng maraming taon. "Kung ano man ang sasabihin mo… ayokong marinig."