Πότε ήρθε η Αγάπη;

Δυο άγγελοι να με φυλάνε.

 Το μυαλό της ταξίδεψε και η ψυχή συνάντησε αγαπημένα πρόσωπα. 

Τι δεν θα έδινε να ξαναέβλεπε τους γονείς της;

 Ποτέ δεν θα ξεχνούσε εκείνη την ημέρα που τους αποχαιρέτησε με την μικρή Αλεξία στην αγκαλιά της. Ποιος να της έλεγε πως θα ήταν και η τελευταία φορά που τους αγκάλιαζε.

 Το κλάμα του παιδιού μια σπαρακτική κραυγή που σου έσκιζε την καρδιά.

Την έπαιρναν μακριά από τα αγαπημένα της πρόσωπα. Ο παππούς και η γιαγιά, όλη της η ζωή τα δυο αυτά πρόσωπα. Στα χέρια τους έκανε τα πρώτα της βήματα, στα χέρια τους είπε τις πρώτες της λέξεις, τώρα τους έχανε. Δεν χωρούσε το παιδικό μυαλό της εξηγήσεις των μεγάλων. Τι θα πει είναι για το καλό της; Ποιο καλό όταν της προκαλούσε τόσο πόνο;

 Μεγάλο το φορτίο της Ξένιας. Η καρδιά της είχε σκιστεί στα δυο. Πονούσε για την μικρή της μα πονούσε και για την ίδια, έχανε τα πιο σημαντικά πρόσωπα στην ζωή της.

 Η μάνα της να κλαίει για το παιδί της και για το εγγόνι της. Πως μια μάνα να δεχθεί το φευγιό του παιδιού της; Στην άλλη άκρη της γης πήγαινε, και αυτή εκεί να περιμένει να περάσει ο καιρός.

Ο πατέρας της, με μια ήρεμη δύναμη να προσπαθεί να συγκρατήσει και να κρύψει τον πόνο του, να είναι εκεί βράχος για ακόμα μια φορά για την οικογένειά του.

 Σε όλα τους είχε δίπλα της. Πάντα να την αγκαλιάζουν και να είναι εκεί να στηρίξουν τις επιλογές της.

Δεν θυμόταν ποτέ να της φέρνουν αντίρρηση. Πάντα κουβέντιαζαν μαζί της.

Είχαν μοναδικό τρόπο να αντιμετωπίζουν την κάθε δυσκολία. Είχαν μάθει από αυτές, η ζωή τους ήταν γεμάτη και πάντα τα κατάφερναν.

 Η μάνα της η Κυρία Μυρτώ, πριν καν ανοίξει τα μάτια της έμεινε μόνη, δίχως την αγκαλιά της μάνας της.

Πως να πονέσει για κάτι που δεν γνώριζε; Και όμως πόνεσε. Πόνεσε για το άδικο, πόνεσε για την αγάπη που δεν πήρε.

Πολλοί την αγκάλιασαν, το κενό όμως ήταν πάντα εκεί. Όσες φορές της διηγήθηκε την ιστορία της ένοιωσε τον πόνο της η Ξένια και ένα κύμα οργής να την κατακλύζει.

Δεν μπορούσε να καταλάβει πως είναι να μεγαλώνεις μ' έναν πατέρα σκληρό και απόμακρο, πως είναι να αντιμετωπίζεις καθημερινά την αναίτια ζήλεια του αδελφού σου.

Ένα παιδί που δεν γνώρισε την μάνα του να μεγαλώνει με τους παππούδες του και ένα άλλο που την έχασε τόσο ξαφνικά να μένει μ' έναν πατέρα σκληρό και να αναγκάζεται να απαρνηθεί την παιδικότητά του πριν καλά καλά την βρει.

Έτσι μεγάλωσαν τα δυο αδέλφια. Έτσι μεγάλωσε και η ζήλεια, μια ζήλεια άνευ λόγου.

Η Κυρία Μυρτώ πάντα βρισκόταν στο πλευρό του, προσπαθούσε να τον βοηθήσει κατανοώντας το αδιέξοδο της ψυχής του.

Μια αγάπη που του προσφέρθηκε απλόχερα αλλά ποτέ δεν συμμερίστηκε ο ίδιος.

Μια άρρωστη κατάσταση που τελικά τον οδήγησε στο φονικό.

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως όλη αυτή η ψύχωση θα τον οδηγούσε να αφαιρέσει δυο ζωές και εν συνεχεία να βάλει τέλος και στην δική του.

 Πόσο άδικα τους είχε χάσει. Ακόμα δεν το χωρούσε ο νους της. 

 Αχ! Ο πατέρας της! Ήθελε να απλώσει τα χέρια της και να τον αγγίξει, να τον πάρει στην αγκαλιά της και να τον κλείσει για πάντα εκεί. Του φώναζε με όλη την δύναμη της ψυχής της πόσο υπερήφανη ήταν γι' αυτόν. 

Υπερήφανη για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν ύψωσε τον τόνο της φωνής του. Πάντα τα αντιμετώπιζε όλα με ηρεμία και χαμόγελο.

Πάντα πρόσφερε απλόχερα την βοήθειά του  σε όλους και ποτέ δεν κρατούσε κακία.

Πολλοί τον είχαν πληγώσει, κυρίως η οικογένειά του, ποτέ δεν αντάλλαξε άσχημη κουβέντα μαζί τους.

Έφυγε, έφτιαξε την δική του οικογένεια και τους πρόσφερε ότι στερήθηκε ο ίδιος. 

Μια πανέμορφη οικογένεια ήταν, μια οικογένεια που όποιος έβλεπε την ζήλευε.

Την ζήλεψε και ο χάρος και αποφάσισε να την ξεκληρίσει.

Είχε να τους δει τέσσερα ολόκληρα χρόνια, από την ημέρα που τους αποχαιρέτησε για να ξεκινήσει μακριά τους μια καινούρια ζωή.

Τέσσερα χρόνια μετά γιόρταζαν. Γιόρταζαν την επιστροφή του παιδιού τους, την επομένη θα βρίσκονταν ξανά όλοι μαζί. Δεν πρόλαβαν. Το νήμα της ζωής του κόπηκε τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα.

Σήκωσε τα μάτια στον ουρανό και με όση δύναμη είχε τους φώναξε πόσο τους αγαπούσε και μια μεγάλη συγνώμη!