Πότε ήρθε η Αγάπη;

Κατάθεση ψυχής.

  Σαν τρελός έτρεχε. Δεν γινόταν να την αφήσει να φύγει. 

 Τα μάτια της είχαν πλημμυρίσει δάκρυα. Όλοι την πλήγωναν. Γιατί; Πάντα ήταν εκεί για όλους. 

Πως είχαν έρθει έτσι τα πάνω κάτω; Δεν μπορεί να έκανε τόσο μεγάλο λάθος μαζί του. Έβλεπε στα μάτια του την αγάπη που της είχε. ''Το πρόβλημα μπορεί να μην είμαι εγώ. Αυτή η γυναίκα, μου κατέστρεψε την ζωή. Αυτή φταίει που ντρέπεται για μένα ο Διονύσης'' Μέσα της είχε φωλιάσει ακόμα ένας λόγος για να την μισεί. 

''Πως να κρατήσω την υπόσχεσή μου;'' Ήξερε πως δεν θα άντεχε να την αντικρύσει και να μην της επιτεθεί. ''Δεν γίνεται να καταστρέφει έτσι τις ζωές μας και κανείς να μην την αγγίζει. Όχι  αυτή τη φορά εγώ θα είμαι αυτή που θα της δώσει αυτό που της αξίζει''

Είχε σταματήσει σ' ένα πάρκο, λίγο πιο κάτω από το σπίτι του. Δεν ήξερε που να πάει.

Δεν ήθελε να πάει σπίτι της, δεν ένοιωθε έτοιμη για μια τόσο μεγάλη σύγκρουση. Έπρεπε πρώτα να μαζέψει τα κομμάτια της για να έχει την δύναμη να επιτεθεί.

-Αλεξία; Άκουσε την φωνή του να την φωνάζει. Δεν ήξερε αν έπρεπε να του απαντήσει. Ήξερε όμως ότι το ήθελε. Αυτό και έκανε.

-Εδώ είμαι! Ακούστηκε αναποφάσιστη η φωνή της.

''Τουλάχιστον είναι ήρεμη'' Σκέφτηκε καθώς την πλησίαζε.

-Σε παρακαλώ, πάμε σπίτι. Έχουμε να μιλήσουμε.

-Συγνώμη Διονύση μα δεν το θέλω. Σαν τρελή ήθελε να τον πάρει αγκαλιά και να φύγουν. Αν όμως αυτά που θα άκουγε δεν ήταν ευνοϊκά, ήθελε να έχει την επιλογή να φύγει εύκολα.

-Νομίζω πως έχεις κάνει λάθος. Αν δεν μου δώσεις την ευκαιρία να σου εξηγήσω δεν θα το καταλάβεις και είναι κρίμα ρε κορίτσι μου.

Σε ακούω. Απλά θέλω να σε ακούσω εδώ.

Δεν μπορούσε να καταλάβει το πείσμα της, το αποδέχθηκε όμως σαν την μόνη επιλογή που είχε.

-Είναι η πρώτη φορά που θα διηγηθώ την ιστορία της δικής μου οικογένειας και μου είναι κάπως δύσκολο, βλέπεις νοιώθω καλύτερα σαν ακροατής παρά σαν ομιλητής. 

Η μητέρα μου, Αλεξία, πάσχει από νευρικό κλονισμό. Δεν είναι καινούρια κατάσταση. Την αντιμετωπίζω από την μέρα που θυμάμαι τον εαυτό μου, και ο πατέρας μου με την σειρά του από την ημέρα που την γνώρισε. Το παράδοξο είναι πως εξαιτίας αυτού είναι σήμερα οικογένεια. Ξέρω ακούγονται κάπως όλα και ψάχνεις να βρεις την σύνδεση με εσένα. Θα καταλάβεις όμως, τουλάχιστον αυτό ελπίζω. Η μητέρα μου, λοιπόν, έχασε πολύ νωρίς την οικογένειά της. Όλοι σκοτώθηκαν. Δεν ήταν φυσικά κάποιο ατύχημα, ήταν προμελετημένη εγκληματική ενέργεια. Οι γονείς της, και παππούδες μου, είχαν δανειστεί χρήματα από κάποιους τοκογλύφους. Χρωστούσαν πολλά. Το χρέος αντί να μειώνεται αυξανόταν. Κάνανε πολλές προσπάθειες, απ' ότι γνωρίζω, να βρουν τον τρόπο να ξεχρεώσουν. Μάλιστα είχαν πουλήσει και ότι περιουσιακό στοιχείο είχαν, μάταια όμως. Οι τύποι ήταν αδίστακτοι. Τους ενοχλούσαν με απειλές παντού και πάντα. Κανείς δεν πίστευε πως θα έφταναν να κάνουν πράξη όσα έλεγαν. Όμως έγινε. Μια βόμβα στο σπίτι που έμεναν, αργά τη νύχτα, τους βρήκε όλους εκεί. Χάθηκαν εκείνο το βράδυ όλοι, εκτός από την μητέρα μου. Πέρασε αρκετό καιρό στο νοσοκομείο. Οι σωματικές πληγές επουλώθηκαν, οι ψυχικές όμως είναι εκεί ακόμα και σήμερα. 

Ο πατέρας μου ανέλαβε την υπόθεση. Την κέρδισε, και μαζί και την καρδιά της μητέρας μου.

Όλα αυτά της έχουν αφήσει τραύματα. Πάντα φροντίζουμε να ζει σε περιβάλλον απόλυτης ηρεμίας. Τίποτα δεν μπορεί να την ταράξει. Αν αυτό συμβεί τότε ότι χτίζαμε τόσα χρόνια υπάρχει κίνδυνος να γκρεμιστεί. 

Το βλέμμα του είχε γίνει σκοτεινό. Η Αλεξία κατανοούσε απόλυτα αυτά που της έλεγε. Όμως κάτι στο ύφος του την παραξένεψε.

 Όση ώρα εξηγούσε στην Αλεξία την ιστορία της μητέρας του καταλάβαινε και ο ίδιος. Καταλάβαινε κάτι που αν όντως ήταν αλήθεια όλα θα άλλαζαν για όλους.

-Φεύγω. Ήταν το μόνο που της είπε. Τον είδε να εξαφανίζεται και κατάλαβε πως είχε ξεσπάσει θύελλα. Τον λόγο δεν μπορούσε κανείς να τον κατανοήσει.