Πότε ήρθε η Αγάπη;

Μυρτώ.

 Το βράδυ που πέρασε ήταν το πιο δύσκολο για όλους.

Η Αλεξία δεν επέστρεψε σπίτι. Δεν θέλησε να αντιμετωπίσει την μητέρα της, εκείνη η υπόσχεση στον Ιάσωνα την έκαιγε. Δεν είχε την δύναμη να την κρατήσει. Αγνοούσε την κατάσταση του Διονύση, τον είχε καλέσει άπειρες φορές, μάταια. 

-Αλεξία, τι σου συμβαίνει; Πρώτη φορά σε βλέπω σε τέτοια κατάσταση.

 Η Μυρτώ, κατάφερε από το πρώτο λεπτό της γνωριμίας τους να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την καρδιά της. Είχαν γίνει αχώριστες. 

-Μυρτούλα μου να χαρείς μην ρωτάς τίποτα. Ξέρω πως με νοιάζεσαι και πως μπορώ να σου έχω εμπιστοσύνη, ειλικρινά θα σου τα πω όλα, το έχω και εγώ ανάγκη, μα αυτή την στιγμή θέλω να ηρεμίσω. Μπορείς να με φιλοξενήσεις;

Αμέσως κατάλαβε πως κάτι είχε ταράξει πολύ την φίλη της, το μυαλό της έτρεξε στον Διονύση. ''Θα τον σκοτώσω, αν της έκανε καμιά στραβή, δεν την γλιτώνει''

-Φυσικά, και πολύ το κουβεντιάσαμε. Πες μου που βρίσκεσαι και έρχομαι να σε πάρω με το αμάξι.

Ήταν πλέον σίγουρη, ακούγοντας το πάρκο που είχε βρει κατάλυμα η φίλη της.

''Πάντα σ' αυτή την αλλόκοτη οικογένεια κάτι δεν μου άρεσε, να τώρα που είναι η αιτία να βρίσκεται η κολλητή μου σε τέτοια κατάσταση'' Είχε βιαστεί να φτιάξει τα δικά της σενάρια. Αυτή ήταν η Μυρτώ, μια κοπέλα με έντονη προσωπικότητα και ζωηρή φαντασία.

 Πέρασε όλα της τα χρόνια στο νησί, ακόμα και τώρα, ονειρευόταν να περάσει σε μια σχολή στην Αθήνα, δεν τα κατάφερε όμως. Η παρουσία της Αλεξίας ήταν όμως αυτό που κέρδισε, έτσι της έλεγε πάντα ''στη ζωή κάτι πρέπει να χάσεις για να κερδίσεις κάτι άλλο, για να είναι δίκαια τα πράγματα. Εγώ είμαι τυχερή που κέρδισα κάτι μεγαλύτερο από αυτό που έχασα'' το πίστευε πραγματικά αυτό. Είχαν καταφέρει να συμπληρώνουν η μια την άλλη με μοναδικό τρόπο.

Η Αλεξία πάντα προσγειωμένη και σοβαρή, η Μυρτώ πάντα σε ένα ροζ σύννεφο. 

Η Αλεξία λάτρευε την αφέλειά της και πολλές φορές προσπαθούσε να την επαναφέρει στην πραγματικότητα. ''Αλεξία μου μην αγχώνεσαι τόσο πολύ, η ζωή θέλει τρέλα, είναι τρέλα.'' Ήταν η ίδια τρελή, είχε μια τρέλα παιδική και γλυκιά.

Πρώτη φορά την είδε σοβαρή. Της είχε ανακοινώσει τον δεσμό της με τον Διονύση. ''Δεν θα είσαι με τα καλά σου; Σύνελθε, είσαι μια θεά, δεν σου λείπει τίποτα, και πας να μπλέξεις με τον κύριο πάγο;'' Αυτό ήταν το παρατσούκλι του. Έτσι τον αποκαλούσαν όλοι. Δεν πτοήθηκε από τα λόγια της, αυτή είχε δει την γλύκα στα μάτια του, ήξερε τη ζεστή καρδιά που είχε. Μέσα της χαιρόταν που μόνο η ίδια γνώριζε αυτή την εκδοχή του.  Ήθελε να την ρωτήσει πολλές φορές γιατί είχε τέτοια άποψη για τον Διονύση, δεν είχε καταφέρει όμως να την κάνει να της μιλήσει. ''Φαντασίες της, εκεί στο ροζ σύννεφο που ζει, νομίζει πως θα έρθει ο πρίγκιπας να μας βρει, και όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν σωτηρία.'' Έτσι έλυνε το μυστήριο. 

 Η Μυρτώ όσο και να ήταν ονειροπόλα, ποτέ δεν πρόσβαλε. Όταν μιλούσε για κάποιον το έκανε με απόλυτη βεβαιότητα. Η αντίθεσή της γι' αυτή την σχέση είχε σοβαρά επιχειρήματα. Ποτέ δεν βρήκε την ευκαιρία να της τα πει, ίσως και να μην ήταν σε θέση να τα ακούσει. Την άφηνε να δει από μόνη της τα στραβά επάνω του. Τώρα όμως θα της μιλούσε, δεν πήγαινε άλλο. Το γεγονός ότι την είχε παρατήσει μόνη της δεν σήκωνε άλλη καθυστέρηση. ''Αυτό θα κάνω, αφού την μαζέψω, θα της τα ψάλλω ένα χεράκι. Εύχομαι μόνο να με ακούσει.''

 Η Αλεξία περίμενε την Μυρτώ χωρίς να γνωρίζει πως μαζί της θα ερχόταν και καινούριο κύμα αποκαλύψεων.