Πότε ήρθε η Αγάπη;

Η ώρα της αλήθειας.

 Ο Διονύσης δεν περίμενε τέτοιου είδους αποκάλυψη. Φανταζόταν να κρύβεται κάποιο ανόητο εφηβικό μυστικό.

 Έντεχνα είχε φροντίσει η μητέρα του να κρατήσει κρυφό ένα κομμάτι της ιστορίας. Θεώρησε επικίνδυνη λεπτομέρεια, για την δική της γαλήνη, ένα σημείο της ιστορίας.

Δεν μπορούσε να φανταστεί πως ακόμα και αυτά που άκουσε έφθαναν για να φέρουν αναταραχή στη ζωή του γιού της.

 Πόσο δύσκολη τελικά ήταν η απόφαση που έπρεπε να πάρει και η Αλεξία.

Δεν ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τον πατέρα της, απ' την άλλη όμως ήθελε να μάθει.

Μια φωνούλα μέσα της, κάτι σαν ένστικτο, της φώναζε να βρει επιτέλους τον τρόπο και να προχωρήσει. Έπρεπε να λύσει αυτό τον γρίφο, αλλιώς δεν θα ηρεμούσε.

Σχεδόν τον λυπήθηκε. Σε πόσο δύσκολη θέση θα τον έφερνε; Και είχε το δικαίωμα αυτό;

Η φωνούλα αυτή την φορά έγινε κραυγή!

-Μπαμπά, αν σου ζητούσα να μου απαντήσεις σε μια ερώτηση με απόλυτη ειλικρίνεια, ακόμα και αν σε έφερνα σε δύσκολη θέση, θα το έκανες;

Ο Ιάσωνας χαμογέλασε! Αστραπιαία πέρασε από το μυαλό του η υποψία πως η κόρη του ενδιαφερόταν για την προσωπική του ζωή.

-Φυσικά και θα σου απαντούσα. Για να ακούσω τώρα και την ερώτηση.

Πως να βρουν οι λέξεις τον δρόμο τους;

-Μπαμπά, τι στάθηκε αφορμή για το βίαιο ξέσπασμά σου τη νύχτα που γεννήθηκα;

Με μια ανάσα τα είπε όλα!

Πάγωσε ο Ιάσωνας. Η καρδιά του έχασε με μιας όλους τους χτύπους.

Προσπάθησε να ξαναβρεί την κυριαρχία του. 

-Αυτό νομίζω αφορά μόνο εμένα, εσύ τι δουλειά έχεις; Και κυρίως, πως γνωρίζεις κάτι τέτοιο;

Η τακτική του ήταν ολοφάνερα λάθος. Τον κυρίευσε ο πανικός.

Η Αλεξία τώρα πια έβλεπε ξεκάθαρα τον πανικό στο πρόσωπό του. Ήταν ξεκάθαρο πως κάτι υπήρχε εδώ.

Ο Ιάσωνας, από την μεριά του, ένοιωθε πως είχε έρθει η στιγμή της δικής του λύτρωσης.

Κάποια στιγμή η κόρη του θα μάθαινε. Τι πιο καλύτερο να τα μάθει από τον ίδιο.

Το βάρος που κουβαλούσε τόσα χρόνια, χωρίς καν να ευθύνεται, είχε έρθει η στιγμή να το αποτινάξει.