Πότε ήρθε η Αγάπη;

Λίγο πριν το τέλος.

 Κανείς δεν πρόλαβε να καταλάβει πως έγινε το κακό. Εξάλλου δεν θέλει χρόνο για να συμβεί. Σε δευτερόλεπτα μέσα ξεχύθηκε στο δρόμο, δεν είδε ούτε την Μυρτώ που την κοίταζε με μάτια γουρλωμένα, γεμάτα τρόμο. Τρόμο είχαν και τα μάτια της μάνας της. Δεν μπορούσε να πιστέψει το κακό που έκανε στο παιδί της.

Σειρήνες ακούγονταν παντού. Σειρήνες και η κραυγή της. Μια κραυγή γεμάτη πόνο και απελπισία. Τα χέρια του Ιάσωνα την τύλιξαν στην αγκαλιά του. Ούτε ο ίδιος μπορούσε να πιστέψει τι είχε συμβεί. Έπρεπε να μείνει όρθιος. Να είναι δυνατός και για τις δυο.

 Πόρτες κλειστές παντού. Κανείς δεν μιλούσε. Κάποιος να της πει αν το παιδί της ήταν ζωντανό. 

-Ξένια μου, πρέπει να έχεις υπομονή. Είναι σε καλά χέρια αυτή τη στιγμή. Όλα θα πάνε καλά θα δεις.

-Ιάσωνα τι έγινε; Γιατί έφυγε έτσι;

-Δεν ξέρω. Όλα θα τα μάθουμε. Κάνε υπομονή και κουράγιο.

 Η Μυρτώ είχε παραμείνει έξω από το σπίτι της. Κάτι την είχε κρατήσει εκεί. Δεν ήθελε να την αφήσει μόνη. Θεωρούσε πως αν κάτι δεν πήγαινε όπως ήθελε θα ήταν καλό να έχει κάποιον να την στηρίξει. Αυτό είχε κάνει. Την περίμενε για να την πάρει αγκαλιά. Και τώρα τι; Είχε ακούσει τα πάντα. Ήξερε, πόσο εξωφρενικό ήταν αυτό που άκουσε η Αλεξία. 

Τώρα βρισκόταν καθοδόν για το νοσοκομείο. Ήθελε να είναι δίπλα της, να της πει πως είναι ένα κακό όνειρο και θα ξυπνήσει. Ήθελε να ελπίζει. Αυτό ήξερε να κάνει καλύτερα από όλους. 

 Όλοι μαζί περίμεναν με αγωνία να βγει ο γιατρός. Είχαν μετρήσει άπειρες φορές τον διάδρομο. Όσο η ώρα περνούσε τόσο η αγωνία τους μεγάλωνε.

-Είστε οι γονείς της Αλεξίας; Η φωνή του γιατρού επιτέλους ακούστηκε. 

-Ναι γιατρέ, πείτε μας, είναι καλά;

Ο Ιάσωνας δεν είχε φοβηθεί περισσότερο στην ζωή του. Ήταν όλη του η ζωή αυτό το πλάσμα.

-Μην ανησυχείτε, είναι μια χαρά. Απλά έπαθε ένα ισχυρό σοκ και έχασε τις αισθήσεις τις πριν καν βρεθεί μπροστά στο αυτοκίνητο. Ίσως φταίει και η κατάστασή της. Πάντως και οι δυο είναι μια χαρά.

Έμειναν να κοιτάζονται. Τι είχε μόλις πει ο γιατρός; Όλοι απορούσαν. Όλοι εκτός από την Μυρτώ. Ήταν η μόνη που κατάλαβε αμέσως. Κατάλαβε και ανατρίχιασε ως τα βάθη της ψυχής της.

 Δεν είχε επιλογή έπρεπε να τον ειδοποιήσει. Έπρεπε και αυτός να μάθει.

-Διονύση, σε παρακαλώ έλα στο νοσοκομείο. Έχουν την Αλεξία.

Ήξερε πως έκανε το σωστό. 

-Τι έγινε Μυρτώ; Είναι καλά;

-Ναι, εντάξει είναι. Όμως Διονύση είναι πιο περίπλοκο. Έλα σε παρακαλώ.

Δεν της απάντησε. ''Ίσως έμαθε'' ήταν η πρώτη και η τελευταία σκέψη του. Έφυγε σαν τρελός φωνάζοντας στους δικούς του τα νέα που μόλις έμαθε.

Ο Αλέξης δεν πίστευε στα αυτιά του. ''Όχι, δεν μπορεί. Μόλις την βρήκα, δεν γίνεται να πάθει κάτι'' Το μυαλό του δεν μπορούσε να δει καθαρά. Έφυγε πίσω από τον Διονύση. Αυτή τη φορά θα ήταν μαζί της. 

 Τα μάτια πάγωσαν. Ο Χρόνος σταμάτησε να κυλάει. Κάποιος έπαιζε μαζί τους. Ήταν όλοι μαζί τώρα. Όλοι έτρεμαν για την Αλεξία. Δεν μπορούσαν να πουν αυτό που το μυαλό τους φώναζε. Δεν γινόταν να είναι αλήθεια. 

Κανείς δεν γνώριζε τον κρυμμένο άσσο. Τώρα είχε ο Αλέξης τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη ζωή του παιδιού του. Για πρώτη φορά θα ήταν αυτός που θα της έφερνε το χαμόγελο στα χείλη.