Πότε ήρθε η Αγάπη;

Υποψίες.

 Η Αλεξία είχε απογοητευθεί με την στάση της νονάς της. Πίστευε πως θα είχε την διάθεση να της πει όσα γνώριζε. Αδιαπραγμάτευτη πεποίθηση, γνώριζε πράγματα.

Από εκεί πίστευε πως θα έκανε την αρχή. Στο κενό βρισκόταν και πάλι.

 Το τηλεφώνημα του Διονύση ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν την δεδομένη στιγμή.

Αυτός ο άνθρωπος μόνο θετική επίδραση είχε επάνω της. Είχαν μια μοναδική σχέση, κούμπωναν σε όλα. Μπορούσε να την καταλάβει, να την αφουγκραστεί. Για την Αλεξία σημαντικό ήταν και το ερωτικό κομμάτι. Είχαν μοναδική χημεία. Από την πρώτη τους φορά ήταν σα να γνώριζαν ο ένας τις ανάγκες του άλλου. Μόνο τυχερή και ευτυχισμένη μπορούσε να αισθάνεται.

Η προοπτική του να τον δει το βράδυ, σένα ρομαντικό ραντεβού όπως της είχε τονίσει, ήταν ότι χρειαζόταν.

 Το τηλέφωνο που χτυπούσε την έβγαλε από τις όμορφες σκέψεις της.

 Μα τι στο καλό την ήθελε πάλι; Το όνομα στην οθόνη της δημιούργησε απορία.

Ήταν η Διονυσία. Δεν είχε προλάβει να φύγει από το σπίτι της. Για ποιο λόγο να την έπαιρνε τώρα;

-Έλα νονά, τι έγινε;

-Αλεξία μου, ξέρω πως μπορεί να μετανιώσω για την απόφασή μου αυτή, όμως θέλω να σου μιλήσω για κάποια πράγματα. Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσω σε κάτι. Είναι μάλλον δική μου ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου, σκέψεις που εδώ και χρόνια με βασανίζουν. Έναν όρο όμως θα σου θέσω, κουβέντα σε κανέναν ότι σου μίλησα.

-Έρχομαι. Ήταν η μόνη απάντηση που έδωσε.

Τρέχοντας έφθασε στο σπίτι. Η ανάσα της ήταν κοφτή λες και μόλις είχε κάνει κατοστάρι, μισό τετράγωνο είχε διανύσει.

 Βρισκόταν και πάλι στην ίδια θέση, μόνο που τώρα περίμενε με κομμένη την ανάσα να μάθει.

-Αλεξία, είναι σημαντικό να καταλάβεις πως όσα σου πω είναι μόνο όσα είναι στο δικό μου μυαλό. Δεν γνωρίζω αν έχουν κάποια βάση. Είναι πράγματα που εμένα μου κίνησαν την περιέργεια και για να είμαι ειλικρινής ζω με αυτή την απορία χρόνια τώρα.

Η Αλεξία σχεδόν δεν έπαιρνε ανάσα. Δεν ήθελε με τίποτα να την διακόψει. 

-Ίσως με αυτή την συζήτηση να μπορέσω να βοηθήσω και τον πατέρα σου, να καταλάβω τι τον είχε φέρει σε αυτή την κατάσταση στο παρελθόν.

Σαν μονόλογος ακούγονταν τα όσα έλεγε η γυναίκα.

- Όπως πολύ καλά γνωρίζεις, εγώ και ο πατέρα σου ήμασταν πολύ καλοί φίλοι.  Την μητέρα σου την γνώριζα μόνο ως έναν άνθρωπο που τύχαινε να ήμαστε στο ίδιο σχολείο. Αφορμή για την γνωριμία τους ήταν ένα οικογενειακό πρόβλημα που αντιμετώπιζε η καλύτερη φίλη της μητέρας σου, αν όχι η μοναδική. Η Ολυμπία, ένας θαυμάσιος άνθρωπος, απόλυτα δοτικός.

Η μητέρα σου και η Ολυμπία, απ' ότι γνωρίζω, έπαψαν να μιλούν μετά την ανακοίνωση της εγκυμοσύνης της Ξένιας. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τους λόγους.

 Ο Ιάσωνας περνούσε μια πολύ δύσκολη φάση. Δεν είχε περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από την ημέρα που είχε χαθεί ξαφνικά ο πατέρας του. Το χαμόγελό του είχε χαθεί.

Η γνωριμία με την Ξένια τον έκανε να χαμογελά και πάλι. Η εγκυμοσύνη της Ξένιας τον πλημύρισε ευτυχία. 

Η αλήθεια είναι πως δεν φοβήθηκε σε τίποτα. Ήρθε σε σύγκρουση με όλη την οικογένειά του.

Είχε πολλά όνειρα. Λάτρευε την αρχιτεκτονική. Κάθε μέρα βρισκόταν στη σχολή του και τα βράδια δούλευε σερβιτόρος στο μαγαζί ενός πολύ καλού του φίλου.

Οι παππούδες σου, που τόσο άδικα χάθηκαν, στάθηκαν βράχοι. Με όλες τους τις δυνάμεις βοήθησαν και τους δυο.

 Όλα έγιναν ένα βράδυ. Εσύ αποφάσισες να έρθεις στον κόσμο πιο γρήγορα απ' ότι έπρεπε.

Όλοι περάσαμε πολύ δύσκολες ώρες. Ήταν σχεδόν δυο μήνες νωρίτερα απ' ότι θα έπρεπε.

Θυμάμαι τον καβγά που είχα κάνει με τον Αντώνη, ήθελα να είμαι δίπλα στον πατέρα σου, να του δίνω κουράγιο. Η δική μου κατάσταση όμως, καθώς περίμενα και εγώ των Κωστή μου, δεν επέτρεπε κάτι τέτοιο. Κανέναν δεν άκουσα. Έτρεξα εκεί κοντά του. Έγινα μέρος της αγωνίας του. Έζησα κάθε λεπτό. Μαζί και την χαρά του καθώς άκουγε πως όλα είχαν πάει τέλεια, είχε γίνει πατέρας. Λίγα λεπτά κράτησε η χαρά. Ύστερα από μια ολιγόλεπτη συζήτηση που είχε μόνος ο Ιάσωνας με τον γιατρό, έγινε άλλος άνθρωπος. Κανείς δεν τον αναγνώριζε.

Σαν σίφουνας βγήκε από το γραφείο του γιατρού. Έφυγε χωρίς να δεχθεί να δει εσένα ή την μητέρα σου.

Αυτή η συμπεριφορά του μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε, ειδικά από εμένα.

Στον αυτόματο είχα μπει. Έτρεξα αμέσως πίσω του. Τον ακολούθησα ως το σπίτι, ανάμεσα στις φωνές του Αντώνη για τον κίνδυνο που έβαζα το δικό μας παιδί με όλο αυτό το στρες.

Ο άνθρωπος που αντίκρυσα σαν μπήκα στο σπίτι δεν θύμιζε σε τίποτα τον Ιάσωνα που γνώριζα.

Είχε πνιγεί κυριολεκτικά στο αλκοόλ. Φώναζε, ακατάληπτα λόγια. Όσο και αν προσπάθησα να τον ηρεμίσω δεν κατάφερα τίποτα.

Η αλήθεια είναι πως όσο και αν τον πίεσα, με όποιον τρόπο και αν το έκανα, ακόμα και σήμερα δεν έμαθα τι στάθηκε αφορμή για την αντίδραση αυτή.

 Η Αλεξία ένοιωθε τόσο μπερδεμένη με όσα άκουσε. Ήταν σε θέση να καταλάβει πως κάτι σοβαρό είχε προηγηθεί, ήξερε τον πατέρα της, ποτέ δεν είχε τέτοια ξεσπάσματα. 

-Σ' ευχαριστώ για όλα.

Ήταν το μόνο που είπε και έφυγε. Θα την έβρισκε την αιτία. Το είχε βάλει σκοπό. Όλα θα λύνονταν με τον ερχομό του Ιάσωνα.