Πότε ήρθε η Αγάπη;

Ο πρώτος γύρος.

 Δεν υπήρχαν περιθώρια για άλλα ψέματα. Είχε χτίσει την ζωή της μέσα σε μια φούσκα, τώρα έσκασε. Όλα είχαν βγει στο φως. Έτοιμη απέναντί της και οι δικαστές, τα πιο κοντινά της πρόσωπα, αυτοί που αγαπούσε, τώρα ήταν έτοιμοι να την καταδικάσουν. Τα λάθη της τα αναγνώριζε, τα συγχωρούσε όμως. Αυτοί τώρα δεν είχαν την ίδια πρόθεση, το έβλεπε στα μάτια τους. Θηρία λυσσασμένα, έτοιμα να κατασπαράξουν ότι βρεθεί στο δρόμο τους χωρίς να αναλογιστούν συνέπειες. Πως γινόταν να μιλά για συνέπειες; Η ίδια ποτέ δεν το σκέφτηκε και τώρα περίμενε από του άλλους επιείκεια.  Από ανθρώπους που είχε πληγώσει, είχε προδώσει και είχε στερήσει το δικαίωμα για μια ζωή καθαρή χωρίς μυστικά.

Αν άκουγαν την ιστορία της θα μπορούσαν ποτέ να την συγχωρέσουν ή έστω να την καταλάβουν;

Είχε έρθει η ώρα να τους πει την δική της ιστορία. Μια ιστορία μέσα από την καρδιά της. Δεν την ένοιαζαν πια οι συνέπειες, ήθελε απεγνωσμένα να λυτρωθεί από αυτό το βάρος.

-Ιάσωνα, εσύ είσαι αυτός που θα πρέπει να απολογηθώ, μα θα το κάνω και στους δυο. Ξέρω πως οφείλω πολλές εξηγήσεις, δεν θα σας τις δώσω όμως όπως θέλετε. Θα σας τα πω όλα από την δική μου οπτική. 

-Δεν με νοιάζει το πως, να μου πεις θέλω. Η Αλεξία δεν μπορούσε να κρύψει την οργή της.

-Πριν από αρκετά χρόνια, γνώρισα έναν άντρα. Ήταν μεγαλύτερος από εμένα, υπέροχος, γοητευτικός. Η οικογένειά του από τις πιο πλούσιες της Ζακύνθου. Δεν μιλούσε πολύ, δεν ξέρω αν έτσι ήταν ή αν αυτό γινόταν για κάποιο λόγο με εμένα. Βρισκόμασταν κρυφά, είχε ένα σπίτι στη χώρα, ξεκινούσε την εργένικη ζωή του. Γοητεύτηκα από την απρόσιτη γοητεία του και γρήγορα γίναμε ζευγάρι. Ένα ζευγάρι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Δεν είχαμε βγει ποτέ μαζί, ούτε έναν καφέ δεν είχαμε πιει. Ήμουν τόσο ερωτευμένη που δεν έβλεπα τίποτα. Όλα φάνταζαν φυσιολογικά στα μάτια μου. Ποτέ δεν ζήτησα κάτι παραπάνω, ίσως σκέφτομαι σήμερα έτσι να είναι ο έρωτας, δίνεις χωρίς να ζητάς, σου αρκεί ότι σου δίνει ο άλλος.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και κατάλαβα πως ήμουν έγκυος. Δεν του είπα τίποτα. Είχα μια φίλη, την Ολυμπία, σε αυτή απευθύνθηκα για βοήθεια. Ότι και να με συμβούλεψε δεν την άκουσα, είχε τόσο δίκιο και όμως εγώ την έδιωξα από την ζωή μου. Είχα κάνει την επιλογή μου, θα το έριχνα. Δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα, στη ζωή μου μπήκε ο Ιάσωνας. Ευχήθηκα να μην υπήρχε η εγκυμοσύνη και να μπορούσα να ζήσω επιτέλους μέσα σε μια φυσιολογική σχέση. Όμως τίποτα δεν άλλαζε. Δεν έβρισκα το κουράγιο να προχωρήσω, δεν ήθελα να αφαιρέσω έτσι μια ζωή. Με τον Ιάσωνα περνούσα πολύ όμορφα. Όλα κυλούσαν ήρεμα και εγώ είχα πολύ ανάγκη αυτή την ηρεμία. Δεν ήταν έρωτας, όχι σίγουρα. Ήταν όμως κάτι όμορφο και ήθελα να κρυφτώ μέσα του. Έτσι είπα ψέματα για την εγκυμοσύνη μου. Παρουσίασα το παιδί σαν δικό του. Είχα ζητήσει και από τον γιατρό να με καλύψει, λέγοντας πως γεννήθηκε το παιδί νωρίτερα. Πέρασα μια ζωή στο ψέμα, ένα ψέμα που δεν μετανιώνω γιατί μου χάρισε μια όμορφη οικογένεια. Αυτή είναι η ιστορία μου.

-Αυτά τα γνωρίζω, το ποιος είναι ο πατέρας μου δεν γνωρίζω. Θες μήπως να μας το πεις και αυτό να το λήγουμε; 

Ο Ιάσωνας δεν μιλούσε, άφηνε πρώτα να λύσουν τα θέματα που έπρεπε και θα ερχόταν και η σειρά του.

-Εσύ δεν έχεις να μου πεις κάτι; Η σιωπή του την προβλημάτιζε.

-Όχι Ξένια. Εγώ όσα είπες, βέβαια όχι με αυτές τις λεπτομέρειες, τα γνωρίζω από το βράδυ που γεννήθηκε η Αλεξία.

Δεν πίστευε στα αυτιά της. Τόσα χρόνια και δεν της είπε ποτέ τίποτα. Τα κράτησε όλα μέσα του. Γιατί να το κάνει αυτό; Και την Αλεξία την αγαπούσε πολύ. 

-Ιάσωνα, συγνώμη. Μόνο αυτό έχω να σου πω. 

-Να πεις στη Αλεξία ποιος είναι ο πατέρας της, εμείς θα τα βρούμε μετά.

-Φυσικά και θα της πω. Αλλά θέλω πρώτα να κλείσω το κεφάλαιο με εσένα. Θέλω να ξέρεις πως όσα χρόνια είμαστε παρέα ποτέ δεν έκανα κάτι ανήθικο.

-Ως εδώ Ξένια. Ανήθικο είναι όλο αυτό που έχεις κάνει. Δεν άντεχε άλλο, πνιγόταν, έπρεπε επιτέλους να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Όλα αυτά τα χρόνια δεν σου είπα ποτέ λέξη, δέχθηκα την Αλεξία και την μεγάλωσα σα να ήταν δική μου και για να είμαι ειλικρινής είναι δική μου. Δεν μπορεί κανείς να μου την στερήσει, εσύ όμως φέρθηκες ανήθικα. Ποτέ δεν θα έλεγες τίποτα, θα με κρατούσες μέσα στο σκοτάδι γιατί απλά έτσι σε βόλευε. Όχι Ξένια, δεν είμαστε πιόνια σου. Ήρθε η ώρα να βρεθείς και εσύ αντιμέτωπη με τις επιλογές που έχεις κάνει. Πες τώρα στην κόρη σου ποιος επιτέλους είναι ο πατέρας της.

Πρώτη φορά ερχόταν αντιμέτωπη με τον θυμό του. Τον δικαιολογούσε και τον άφηνε να ξεσπάσει.

-Αλεξία, ο πατέρας σου δεν γνωρίζει την ύπαρξή σου. Σε παρακαλώ μην κάνεις ποτέ κάτι χωρίς να μου το πεις πρώτα.

-Ακούς τι μου λες; Δεν είσαι σε θέση να μου ζητάς κάτι τέτοιο. Αυτό είναι δικό μου θέμα και εγώ θα αποφασίσω πως και πότε θα το χειριστώ και μάλιστα χωρίς την συμμετοχή σου γιατί μάντεψε, δεν σε θέλω άλλο στη ζωή μου. Λέγε γιατί με κούρασες.

-Ξέρω πως θα έρθει η στιγμή που θα αλλάξεις γνώμη. Τώρα μιλάει ο θυμός και έχεις δίκιο. Το όνομα που σε ενδιαφέρει τόσο είναι Αλέξης Νικολάου, είναι δικηγόρος εδώ στο νησί.

Τα μαύρα σύννεφα, που τους κύκλωναν όλο αυτό το διάστημα, έφεραν την καταιγίδα που θα τα σάρωνε όλα στο πέρασμά της. Κανείς δεν περίμενε την καταστροφή. Η μοίρα έπαιζε μαζί τους. Έπαιζε και με τις ζωές τους. 

 Όλα έγιναν αστραπιαία. Ένα θόρυβος που σε άγγιζε ως την ψυχή. Σιωπή, πως να χωρέσει ο νους τόσο κακό. Όχι θα ξυπνούσα και όλα θα ήταν όπως πριν. Και όμως, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.

 Η Αλεξία ήταν στη μέση του δρόμου. Δεν την άκουγε που την πρόσταζε να γυρίσει πίσω, να μείνει κοντά της. Βιαζόταν να φύγει. Δεν αποφάσιζε όμως η ίδια.