Πότε ήρθε η Αγάπη;

Όταν ήρθε η αγάπη.

 Η πόρτα έκλεισε δειλά, τα βλέμματα συναντήθηκαν. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. 

-Διονύση πως φτάσαμε εδώ; Ξέρεις;

-Τα πάντα ξέρω. Εσύ όμως γλυκιά μου όχι.

-Τι θες να πεις; Είμαστε αδέλφια Διονύση. Είμαι έγκυος στο παιδί του αδελφού μου. Να κάτι που σίγουρα δεν ξέρεις για να έχεις αυτό το χαμόγελο.

Γέλαγε για πρώτη φορά, εδώ και καιρό, μέσα από την ψυχή του.

-Αδέλφια δεν είμαστε. Και ναι θα γίνω πατέρας. Είδες που ξέρω ποιο πολλά από εσένα;

-Μα πως; Ο πατέρας σου είναι τελικά και δικός μου πατέρας. Ακούς Διονύση;

Γοερό κλάμα την συντάραζε πια. Δεν άντεχε άλλο την φουρτούνα της ψυχής της. 

-Κορίτσι μου, δεν θέλω να παίζω με την υπομονή σου. Η αλήθεια είναι πως μέχρι πριν λίγα λεπτά αυτό γνώριζα. Τελικά όλοι όμως έχουν κάτι κρυμμένο. Αυτή τη φορά η αποκάλυψη αφορούσε την δική μου ζωή. Δεν είμαι βιολογικός γιός του Αλέξη και της Ολυμπίας. Με υιοθέτησαν Αλεξία μου. 

Δεν ήξερε αν ήθελε να κλάψει ή να γελάσει. Ένα κακό όνειρο ήταν όλα. Ένας εφιάλτης που πέρασε. 

Δεν είπαν άλλη κουβέντα, την κράτησε στην αγκαλιά του και αυτή κοιμήθηκε. Κοιμήθηκε με την ευχή να ξυπνήσει και η ζωή να της χαμογελά δίπλα του.

 Δυο μήνες είχαν περάσει από εκείνο το βράδυ. 

Η Αλεξία με τον Διονύση έκαναν όνειρα για την καινούρια ζωή που θα έφερναν στον κόσμο.

Όλοι προσπαθούσαν να βρούνε ισορροπίες μετά τις αποκαλύψεις. Ο Αλέξης ζήτησε και έμαθε όλη την αλήθεια από την Ξένια. Μια αλήθεια που αποδέχτηκε χωρίς να την κατηγορήσει για τίποτα. Ο Ιάσωνας δεν είχε κάτι να της συχωρήσει, το είχε κάνει το βράδυ που ήρθε στον κόσμο η κόρη του. Όσο για την Ολυμπία, οι άμυνες έσπασαν. Ίσως και η αλλαγή της Ξένιας να βοήθησε. Όλοι τώρα περίμεναν το μικρό αγγελούδι που θα τους κρατούσε ενωμένους για μια ζωή.

-Διονύση, πρέπει να κάνω κάτι που το αναβάλλω εδώ και πολύ καιρό.

-Να πας κορίτσι μου.

Αυτό ήταν το μαγικό στη σχέση τους. Ποτέ δεν χρειαζόταν να πουν πολλά, καταλάβαιναν απόλυτα ο ένας τον άλλο.

  Τώρα που είχε απαλλαγεί από τα αγκάθια της ζωής της, τώρα μπορούσε να του πει όσα είχε μέσα στη καρδιά της.

Δεν χρειάστηκε. Ήρθε αυτός και την βρήκε.

-Ξένια μπορείς να πας να φορέσεις αυτό το φόρεμα. 

-Τι ακριβώς είναι αυτό; Και γιατί να το φορέσω;

-Πήγαινε κάνε μια φορά αυτό που σου λέω χωρίς πολλές ερωτήσεις.

 Ντυμένη με ένα υπέροχο φόρεμα εμφανίστηκε μπροστά του. Αυτή τη γυναίκα την είχε ερωτευτεί με την πρώτη ματιά, την είχε αγαπήσει για μια ολόκληρη ζωή.

-Θα με συνοδεύσεις;

-Για που;

-Για το ταξίδι προς την αγάπη.

-Πότε ήρθε Ιάσωνα η αγάπη;

-Εδώ ήταν πάντα.

 Η Αλεξία τα είχε ετοιμάσει όλα. Ήταν όλοι εκεί. 

 Η ζωή τους έδινε μια ακόμα ευκαιρία και αυτή τη φορά την άρπαξαν με λαιμαργία.

Τα σκαλιά που οδηγούσαν στην εκκλησία τον Ιάσωνα και την Ξένια, για δεύτερη φορά, τους οδηγούσαν στον παράδεισο. Έναν παράδεισο φτιαγμένο με τις ευχές όλων. 

-Αυτή τη φορά έχω το ρόλο που πρέπει. Να ζήσετε, αγαπημένη μου κολλητούλα!

 Η Ξένια για πρώτη φορά έβλεπε την ευτυχία να ριζώνει στη ζωή της. Υπόσχεση έδωσε να μην αφήσει τίποτα και κανέναν να της την χαλάσει.

Τελικά δεν είχε σημασία πότε ήρθε η αγάπη, σημασία είχε ότι ήταν εκεί.

ΤΕΛΟΣ.