Πότε ήρθε η Αγάπη;

Ξένια.

 Μαύρα σύννεφα είχαν κυκλώσει τις ζωές τους.

 Ο Ιάσωνας είχε πάρει την σωστή απόφαση, ''Για να λες πως αγαπάς κάποιον, πρέπει, οφείλεις, να είσαι ειλικρινής μαζί του''

Έτσι είχε πορευτεί στη ζωή του. Πάντα ήταν ειλικρινής με όλους, κυρίως με τον εαυτό του.

Αυτός ήταν και ο λόγος που η ζωή του τράβηξε χωριστό δρόμο από αυτό της Ξένιας.

Την αγάπησε και συνέχιζε να την αγαπά. Πάντα ήταν δίπλα της, ποτέ δεν έφυγε.

Προσπάθησε να καταλάβει πολλές φορές τι ήταν αυτό που τον κρατούσε δεμένο με την Ξένια, μάταια. Κάποια πράγματα γίνονται γιατί έτσι προστάζει αυτό που αποκαλούμε μοίρα.

Όσο και αν θέλουμε, όσο και αν προσπαθούμε, είναι το μόνο που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.

Αυτή ήταν η μοίρα του. Η Ξένια. 

 Η μοίρα! Πολλές φορές η Ξένια ευχήθηκε να ήταν διαφορετική. Να της έχει δείξει το καλό της πρόσωπο, έστω και για μια μόνο φορά.

Σκληρή, αχόρταγη, ήταν η δική της μοίρα.

Είχε δει το σκληρό της πρόσωπο από πολύ νωρίς.

Της είχε γράψει να προχωρήσει χωρίς την παρουσία των αγαπημένων της στη ζωή της, αυτό την τσάκιζε. 

Είχε πληγωθεί και είχε πληγώσει. Ίσως να ήταν και δίκαιη η μοίρα. Ότι έδωσε πήρε. 

Πονούσε κάθε μέρα. Για όσα έκανε, για όσα δεν έκανε. Είχε χαθεί πια.

Ήταν δυστυχισμένη. Μια δυστυχία όμως που δεν την επέλεξε.

Δεν είχε το δικαίωμα να απολαύσει την ζωή που είχε χτίσει. Με αυτό είχε πείσει τον εαυτό της.

Έβλεπε την κόρη της να μεγαλώνει στην αγκαλιά του Ιάσωνα και ήθελε να ουρλιάξει από ευτυχία. Τα μάτια της, μόνο τότε, όταν έβλεπε τα μάτια της τον έβλεπε μπροστά της.

Είχα το ίδιο βλέμμα. Κοιτούσαν και οι δυο με την ίδια φλόγα. Ήταν σίγουρη, η κόρη της ήταν η συνέχειά του. Όσο και αν προσπαθούσε να το αποφύγει. Εκτός από το όνομά του, είχε και την σπίθα που απειλούσε να γίνει φωτιά.

 Τον Ιάσωνα δεν τον αγάπησε. Αυτό ίσως πίστευε, μέχρι εκείνη την στιγμή. Η ζωή ξέρει να παίζει πολλά παιχνίδια. Με την Ξένια όμως τώρα είχε αρχίσει.

 Τον ερωτεύτηκε. Γι' αυτό ήταν σίγουρη. Η παιδικότητα στο βλέμμα του, η τρυφερότητα με την οποία την προσέγγιζε, ήταν άγνωστα στην ίδια, μέχρι που μπήκε στη ζωή της.

 Μπήκε και τα σάρωσε όλα. Δεν κατάλαβε ποτέ πως άλλαξε. Ακόμα και τώρα, δεν ήξερε, δεν φανταζόταν.

Τα βράδια ονειρευόταν τον Αλέξη. Όμως η καρδιά χτυπούσε όταν βρισκόταν κοντά στον Ιάσωνα.

Σαν κοριτσάκι ένοιωθε. Ένα κορίτσι στη εφηβεία. Χωρίς την ικανότητα να ξεχωρίσει την αγάπη και τον έρωτα.

 Αυτό που δεν έχουμε καταφέρει να ζήσουμε είναι που στοιχειώνει τα όνειρά μας, την ζωή μας την ίδια. Έχει μεγάλη δύναμη τελικά αυτό που αποκαλούμε ανεκπλήρωτο.

Σε κάνει να μεγαλοποιείς τα πράγματα. Να δίνεις μεγαλύτερη αξία σε αυτά που δεν έχουν.

 Πως να τα ξεχωρίσει; Πως να δει την αλήθεια; Πως να καταλάβει τελικά ΠΟΤΕ ΗΡΘΕ Η ΑΓΑΠΗ;