Πότε ήρθε η Αγάπη;

Χαμένο πάθος.

 Δεν γινόταν να έχει κάνει λάθος. Όχι, ήταν σίγουρος και έπρεπε να μάθει.

Ήθελε όσο τίποτα να βοηθήσει την Αλεξία. Μια μικρή λεπτομέρεια ήταν αυτή που του άφηνε κενά. Και αν αυτό ήταν μόνο στο μυαλό του; ''Τι είχα, τι έχασα'' σκέφτηκε.

 Είχε φθάσει στο πατρικό του. Μόνο τότε κατάλαβε το προχωρημένο της ώρας.

''Σίγουρα θα τους αναστατώσω, μα δεν γίνεται να περιμένω''. 

Δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει τα δικά του κλειδιά. Από τότε που έφυγε δεν το έκανε ποτέ.

Ήταν θέμα σεβασμού για τον προσωπικό χώρο του άλλου. Αυτό το σέβονταν και οι δικοί του, ποτέ δεν τον είχαν ενοχλήσει.

 Η Ολυμπία από την στιγμή που έφυγε ο Διονύσης από το σπίτι ένοιωθε πως βούλιαζε ολοένα και περισσότερο στις κακές αναμνήσεις εκείνης της περιόδου.

Δεν ομολόγησε ποτέ σε κανέναν όσα γνώριζε. Ούτε τώρα το έκανε. Είχε προτιμήσει την μισή αλήθεια. Ήταν πολύ επώδυνο να εξηγήσει τα δικά της λάθη σε αυτή την ιστορία.

Αναλογιζόταν το δικό της μερίδιο ευθύνης. Ήταν αρκετά μεγάλο. Αν είχε μιλήσει τι θα είχε αλλάξει. ''Η ζωή μου θα καταστρεφόταν, θα έχανα τα πάντα.''

-Διονύση; Για να έρχεσαι δεύτερη φορά σε μια μέρα, τα πράγματα είναι παραπάνω από σοβαρά.

Ο Αλέξης πείραζε τον γιό του, πίστευε πως είχε τσιμπηθεί με κάποια. Αρκετό καιρό τώρα έβλεπε τον γιό του να αλλάζει, μια αλλαγή που ήξερε πολύ καλά που οφειλόταν.

Τα είχε ζήσει και ο ίδιος. Ακόμα θυμόταν την πρώτη φορά που ένοιωσε την καρδιά του να χτυπά για μια γυναίκα. Αυτός τότε δεν ήξερε να το χειριστεί, την άφησε να φύγει. Είχε αφήσει τον έρωτα να χαθεί. Πολλές φορές σκέφτηκε πως θα ήταν η ζωή του μαζί της. Του έλειπε το κομμάτι αυτό από την καθημερινότητά του. Αγάπη ένοιωθε για την γυναίκα του, βαθιά και αληθινή. Όμως μια ζωή χωρίς τον έρωτα; Δεν τον είχε απογοητεύσει η Ολυμπία, μαζί έχτισαν μια όμορφη οικογένεια. Πάντα δίπλα του, τον στήριζε και τον σεβόταν. Άραγε να της έλειπε ο έρωτας και της ίδιας; Γιατί όχι; Είχαν μια ζωή σε πρόγραμμα. Ποτέ δεν το έσπασαν. Ήταν και η περιπέτεια που είχε περάσει, τα νεύρα της δεν ήταν καλά, οι αλλαγές ήταν απαγορευμένες. Έτσι ξεγελούσαν το χαμένο πάθος. Του έλειπε αυτό. Τα βράδια ερχόταν και φώλιαζε η τρελή επιθυμία να τα τινάξει όλα και να φύγει, ο ερχομός του Διονύση τα άλλαξε όλα. 

Εκεί βρήκε νόημα. Αυτός τον κρατούσε δεμένο με την Ολυμπία. Όσο και να την αγαπούσε, πάντα μέσα του θα ήταν κενός, πάντα θα του έλειπε εκείνη. Μια γυναίκα που μαζί της χανόταν. Δεν μίλαγαν πολύ. Τα σώματά τους που ενώνονταν με πάθος τα έλεγαν όλα. 

Είναι όμως αυτό αρκετό; Το πάθος έχει γλώσσα, γίνεται όμως κατανοητή απ' όλους;