"Kaçılacak biri miyim? Tahammül edilemeyecek hatta? Hani tahammül görecelidir demiştin ya, ben o söylediğine de inanmıştım. O da yalanmış. Tahammül göreceli falan değilmiş. Bir insan tahammülsüzse herkese göre tahammülsüzmüş. Anneme göre de sana gör...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Satır arası değerlendirmelerinizi eksik etmeyin, keyifli okumalar 🌸🤙🏼 *******
Tam üç gün geçmişti, Asaf'ın telefon görüşmesine gizli gizli şahit olduğu geceden beri. Geçen üç günde yemek vakitleri hariç odasından pek çıkmamış, dolayısı ile Asaf ile yemek vakitleri hariç aynı anı paylaşmamıştı. Asaf'tan biraz olsun yüz bulsa emindi ki daha çok odasından çıkardı Şarna ama Asaf da o akşamdan beri hayli keyifsizdi. Aralarında geçen birkaç mecburi diyaloğun haricinde konuşmuyor, birbirleriyle aynı ortamı paylaşmıyorlardı. Öyle ki adam yemek saatlerinin haricinde odasından dışarı çıkmıyordu. Tam olarak bu huzursuzluğun sebebini neye yoracağını bilmiyordu Şarna. Hayatında tanıdığı belki de en dengeli insan olarak nitelendirebileceği Asaf'ın bu karışık duygu durumunu neye yoracağını bilemeyerek müdahale etmeden kendi özel alanından dışarı çıkmıyordu.
En son Asaf'ı görmesi de dün geceye tekabül ediyordu. Hızla açılıp kapanan kapıların sesiyle bir şeylerin ters gittiğini düşünerek kaldığı odadan çıktığında Asaf'ı kapının önünde birisiyle konuşurken bulmuştu. Tam kimle konuştuğunu soracakken açık dış kapıdan içeri giren İrem ile kaşları havalandı.
"Ne oluyor?" diye merakla sormasını takiben Asaf ona gece gelmeyeceğini, bu sürede güvenlik açısından İrem'in evde kalmasını ve bir şeye ihtiyacı olursa İrem'e bildirebileceğini söylemişti. Aksi bir durum olup olmadığını ısrarla sormasına rağmen herhangi bir cevap alamamıştı Şarna.
Şimdi ise o tedirgin gecenin sabahındaydılar ve salonda oturmuş Asaf'ı bekliyordu. Saat henüz altı civarlarıyken kapı çaldı. Karşısındaki koltukta oturan kadının ayaklanmasını beklemeden hızla ayaklandı ve kapıyı açtı. Asaf'ın gelmesini bekliyordu ama karşısında gördüğü iki kişiden hiçbiri Asaf değildi.
"Asaf nerede?" diye sordu Şarna kaşları çatılı bir halde. Kendisine yeterli bir açıklama yapılmayışı Şarna'yı tedirgin ediyordu.
"Geliyor, yolda." Konuşan Gökhan'dı. Hemen yanındaki kumral adamı da tanımıyordu Şarna.
"Buyurun içeri gelin." diyerek ardındaki kapıyı iyice aralayan ise hemen ardındaki İrem'di. Adamların içeri girmesini izleyerek peşlerinden o da içeri girdi ve oturmak yerine kalçasını kalorifer peteğine yaslayarak kollarını göğsünde birleştirdi.
"Bir problem mi var?" diye sordu daha fazla sessizliği dinlemek istemediğini belirtircesine. Bu adamlar buraya neden gelmişti ve neden Asaf'ın da gelmesini bekliyorlardı? Korku ve endişe duygularının kontrolünü sağlayamazken, tanıdık birilerinin varlığına ihtiyaç duyuyordu genç kız. Asaf gibi birilerinin.
"Problem sayılabilir." diye cevap veren Gökhan'dı. Yanındaki, Gökhan yaşlarındaki adamı daha önce görmese de iş arkadaşlarından biri olduğunu anlamıştı Şarna. Bu insanların ne amaçla burada toplandığını anlayamamıştı sadece.
