Bir Adım Sonra

11

/Emre/

"Emre" Alp gülerek sırama oturdu.
".Oğlum dün abimle konuştuğun için sağol, bak bu iyiliğini unutmam"
"Lan iyi hatırlattın, abin bana sigara alacaktı. "
"Niye lan?" diye sordu merakla.
"Boşver" dedim. Bilmese de olurdu. Biraz daha konuştuktan sonra ders zili çalmıştı zaten. Ard-arda girilen dersler sonrasını  kafam kazan gibi olmuştu. Eve gidip kendimi yatağa atmak için sabırsızlanıyordum.
"Emre bize gelsene , takılırız."
Güzel teklif aslında evde o kaosun içinde kaybolmak istemezdim. Ama sanırım bu pek doğru olmazdı.
"Yok be eve gideceğim."
"Emin misin bak? Kuzeyin arkadaşları gelecek, kafan dağılırdı hem."
"Sonra gelirim."
Söylediğimi onayladığında rahatladım. Belki ısrar etse kabul ederdim. Evden kaçmak için zaten bahane arıyordum.

Çıkışa kadar beraber yürüdük. Okulda çoğu kişinin bana baktığını hissediyordum. Çünkü kimse benimle konuşmazdı, şimdi Alp'i yanımda gördüklerinde şaşırdılar. Tabi kimse birşey söylemedi. Çünkü o Kuzeyin kardeşiydi.
"Kendimi uzaylı gibi hissediyorum" diye mırıldandım. Alp bu söylediğim ile kahkaha attı.
"Hep böyle bakarlar mı?"
"Hayır , normalde kimse benim olduğum yöne bile bakmaz" söylediğim şey garipti belki ama ben bu duruma alışmıştım.
Çıkışta Kuzey ve arkadaşlarını gördük. Birlikte şakalaşıp,eğleniyorlardı.
Kuzey bize taraf döndüğünde duraksadı.
"Görüşürüz o zaman" Alp omuzuma attığı elini sıktı. Daha sonra da onların yanına ilerledi. Niye bu kadar zordu beni de olduğum gibi kabul etmeleri?
Alp sırf Kuzeyin kardeşi diye mi onun cinsel yönelimini görmezden geliyorlardı?
Anlamıyordum işte ben de onlar gibi huzurlu bir hayat isterdim sadece. Aklımdaki düşünceler ile eve doğru yürümeye başlamıştım bile. Düşüncelerimden sıyrılmama çalan telefonum sebep oldu.
Ekranda Mert yazısını görünce rahatladım.
"Naber lan göt?" 
"İyi eve gidiyorum şimdi"
"Hah dur gitme. Opus'tayız hepimiz gelsene"  dediğini biraz düşündüm.
"Yok annem bu aralar beni azarlamaya yer arıyor"
"Of be amma abartıyorsun, ara babanı haber ver o zaman. Gel hemen seni bekliyoruz"  cevabımı beklemeden telefonu kapattı. Aslında haklıydı.Babamı arayıp haber verirsem sorun olmazdı. Bu yüzden dediğini yaptım.

Mekâna girdiğim zaman olağandışı bir durum yoktu. Bizimkilerin her zaman oturduğu masaya doğru yürüdüm.
Yanlarına geçtiğimde Mert hemen yanıma atılıp bana yine birşeyler anlatmaya başlamıştı.  Konuşmalarımız git gide uzarken mekâna bir grup daha girdi.
"Hassiktir" dediğimde hemen bana döndüler.
"Noldu?"
"Bizim okuldan çocuklar" dedim kafamla gelenleri işaret edip.
Kuzeyler karşımızdaki boş masalardan birine oturmuşlardı. Anlaşılan planda değişiklik yaptılar.
Beni fark ettiklerinde duraksadılar. Mümkün oldukça onlara bakmamaya çalışıyordum. Zaten bir süre sonra da herkes yine sohbet etmeye başlamıştı. Kafamı bir an o tarafa çevirdiğimde Kuzey ile gözlerimiz kesişti.
Beni mi izliyordu yani?