Bir Adım Sonra

32

Kuzey
Emre
Alp

Açtığım şarkı eşliğinde odamı toplarken kuzeylere gideceğim için yüzümde bir gülümseme vardı. Sabah annemle geçen keyifli kahvaltıdan sonra "odanı topla" emrini almıştım kadından. Mutluluğuma o da anlam veremezken üzerinde pek durmadı. Odayı topladıktan sonra hazırlamaya başlamıştım.
Üzerime rahat birşeyler seçtikten sonra anneme görünüp evden çıktım.

Akşam Alp ile geçen konuşmamdan yola çıkarak Kuzeylerin bugün evde yalnız olacağını anlamıştım.
Biraz daha rahat olurdum böylelikle.
Tüm günü Kuzey ile geçirmek o kadar huzur verici oluyordu ki ve onu özlemiştim.
Onunla uyumayı bile özlemiştim.

Evlerine geldiğimde beni açık kapı karşıladı. Şaşkınlığımı kenara bırakıp hemen içeri geçtim. Bir sorun olduğunu düşündüm.

Ama eve girdiğimde ise gördüğüm manzara ile içimde birşeylerin kırıldığını hissettim. Tarifi imkansız duygu önce kalbimi sonra tüm vücudumu ele geçirdi.
O an o kadar çok şey geçti ki aklımdan kafayı yiyeceğimi düşündüm.

Kuzey karşımda eski sevgilisi evet eski sevgilisi ile öpüşüyordu.
Tanrım niye bunu bana yaşattın? Yer sanki ayağımın altından gitti. Boşlukta hissettim. 
İstemsizce düşen yaşa engel olamadım.

"Emre" gelen ses ile irkilip bana gelen küçüğü istemsizce kucağıma aldım.

Mavi gözleri parıltı ile beni izliyordu.

"Niye ağlıyorsun Emre?"

"Yok birşey güzelim" diyebildim sadece. Şuan nerede olduğumu anlamakta bile zorlanıyordum.

Gözlerimi Kuzeye çevirdiğimde beni izliyordu ama birşey söylemesine izin vermeden Adayı küçük çocuğu yere bırakıp  çıkışa doğru yürümeye başladım.

Merdivenlerde Alp'i görmüştüm.

"Özür dilerim" demişti sadece. Abisinin yaptığı hata için bile o özür diliyordu.

Evden çıktığımda derin bir nefes aldım. Boğuluyordum sanki. Eve gitmedi ayaklarım. Gidemedi. Sahilin kenarına gittim.
Orada öyle ne kadar ağladığımı bilmiyordum. Yaşadığımız anların hepsini silmek, unutmak istiyordum. Onu unutmak ,yok etmek istiyordum.

Bunu haketmemiştim, onu sevmiştim. Hiçbir şey beklemeden , hiçbir karşılık beklemeden sevmiştim. Sevgime karşılık vermesini bile istememiştim. Onu uzaktan sevmek bile yetiyordu bana.
Onunla olmanın bu kadar canımı yakması...

Tüm doğrularımı tek gülüşü ile yıkan çocuk şimdi bir yabancıdan farksızdı gözümde. Yaşadığım nefretin şuan ki sinire bağlı olması beni daha çok öfkelendirdi.
Çünkü yarın ona aşkım bana daha çok acı verecekti.

Hiç gücüm olmadan zar zor ayağa kalkıp evin yolunu tuttum.
Eve girdiğimde ise sessizlikten annemin evde olmadığı kesindi. Odama geçtim ve kendimi yatağa bıraktım. Üst üste o kadar duygu yaşadım ki bu beni çok yordu.
Düştüğüm durum çok acizdi.

Ah Kuzey niye hayatıma girdin lan?
Niye işte, şuan kafamı koparmak istiyordum. Kalbimi sökmek, parçalamak istiyordum.
Düşüncelerim daha çok ağlamama sebep olurken yavaş yavaş düşen göz kapaklarıma karşı koyamadım.

Uyumak böyle anlarda en iyisiydi.
Uyumak kafamı toplamak için ihtiyacım olan tek şeydi...