Bir Adım Sonra

14

Cumartesi
13:30

|Emre|

Kuzey: Uyuyor musun hâlâ?

Emre:Evet.

Kuzey: Çok komik.

Emre:Komiklik olsun diye söylemedim.

Kuzey:Yav he he

Emre:Yemek yiyeceğim, defolur musun başımdan?

Kuzey: Hayır, olamam.

Emre: Niye?

Kuzey:İtlik olsun diye

Emre:İyi sen takıl buralarda.

  Mesajı yazıp telefonu yatağın üzerine fırlattım. Yeni uyanmış olmanın sersemliği vardı üzerimde.
Bir yandan da annemin sesi tüm evi ele geçirmişti. Kadının bana olan siniri bir an olsun azalmıyordu.
Oflamak ile birşey elde edemeyeceğimi anladım. Bu yüzden odamdan çıktım.
Eskiden ev huzur kokuyordu. Şimdi ise o huzurdan hiçbir iz yoktu.
Annem kızgındı, üzgündü. Onu anlıyordum. Ama onun beni anlamsına imkan yoktu.
Kaostan kurtulmanın tek yolu dışarı çıkmaktı.

Elimden geldiğince sessiz olmaya çalışarak montumu giydim, kapıdan çıkaracağım sırada, annemin sesini duydum.

"Nereye gidiyorsun?"  Yüzüne bakmama gerek yoktu. Eminim her zamanki korkutucu ifadesi vardı yüzünde.
"Dışarı çıkacağım. Eminim eşcinsel oğluma yemek vermek bile istemiyorsundur. Seni bu azaptan kurtarıyorum."

Ne söyleyeceğini dinlemeden evden çıktım. Derin bir nefes aldım.
Nereye gideceğimi bilemeden yürümeye başladım. Düşüncelerimin arasında kaybolmuşdum sanki. Sahile geldiğimi farkettiğimde bir bank bulup oturdum.
"Demek yemek yiyeceksin beyefendi"
Gelen ses ile kafamı arkaya döndüm.
Kuzey sırıtarak bana bakıyordu. Yanında elini tutan kardeşini gördüğümde şaşırdım.
"Çip falan mı taktın sen bana?Nereye gitsem haberin oluyor"

Gülerek yanına yaklaştı.

"He ya nereye gittiğini bilmesem, aklım çıkıyor"
"Belli" dedim yüzümü denize çevirerek.
Banka oturduğunda kardeşini kucağına oturttu.
"Kardeşin mi?"
"Evet"
Yüzümü çocuğa çevirdiğimde Alp'e benzediğini farkettim. Sadece gözleri Kuzeye benziyordu. Mavi gözleri bana merakla bakıyordu.
Elimi ona uzattım "Ben Emre, senin adın ne?"
Kafasını kaldırıp Kuzeye çevirdiğinde Kuzey onu onayladı.
"Ben Ada" dedi küçük eli ile elimi sıkarken.
Kardeşlerin çok tatlı, sen kime benzedin böyle?"söylediğim ile kahkaha attı.
"Oğlum sen kendini bu kadar kasmasan sen de tatlısın aslında"
"Abi gidelim artık" 
"Yemeğe gidiyoruz sen de gelmek ister misin?"
"Olur" dedim hiç düşünmeden.
Ayağa kalkıp yürümeye başladığımızda en yakın bir yer bulup içeri geçtik.
Kuzeyin kardeşi ile ilgilenmesi çok güzeldi. Bu adam beni ne zaman bu kadar etkilemeye başlamıştı? Ne zaman her haraketi ile tüm dengem değişmeye başlamıştı bilmiyordum.
Ama bunu herhangi biri öğrenirse başıma gelecekleri biliyordum. Bu yüzden elimden geldiği kadar normal davranmaya çalışmak en iyisiydi.
"Akşam bize gelsene, kalırsın." Dediğinde şaşırdım. Ne cevap vereceğimi bilmiyordum. Bu sefer geçiştirmem zor olacaktı.
"Bilemiyorum. "
"Oğlum , biz adam falan yemiyoruz. Gelebilirsin bize"
"Annem yalnız evde. Babam geç geliyor"
Yüzü anında düştü. Ondan uzak durmak zaten sordu, şimdi karşımda böyle somurturken daha zor hal alıyordu."
"İyi lan tamam. Gelirim" şaşırarak bana baktı. Yeniden gülümsediğinde rahatladım.
Yüzünü asması ile beni bu kadar etkiliyorsa sonum fena olacaktı o zaman...