Bir Adım Sonra

41

|Emre|

Emre
Kuzey

Okula geldiğimde kendimi bir ölüden farksız hiss ediyordum.
Çok yorgundum. Gece boyunca o kadar çok şey düşünmüştüm ki uyuyamamıştım bile. Aynı zamanda da kendimi çok yalnız hissediyordum.
Bu durumda olmak beni çok yormuştu. Şuan tek istediğim hemen derslerin bitmesi ve eve gidip uyumaktı. Eh bir de Kuzey ile karşılaşmazsam bu çok daha iyi olurdu. Ama görüş alanıma onun girmesi ile bunun aptalca bir istek olduğunu anladım.
Bana doğru gelen genç ile yönümü hemen değiştirdim. Çünkü yine konuşacak ama bir yere varamayacaktık. Bu döngüden ise sıkıldığımı söylememe bile gerek yoktu herhalde.
Kolumun sertçe çekilmesi ve Kuzeyin dudağıma yapışması bir olmuştu.
Şaşkınlıktan ona nasıl karşılık vereceğimi bile bilmiyordum.
Okulun bahçesindeki herkesin bize dönüp baktığına emindim bile ama bu durum ilk defa beni hiç rahatsız etmiyordu.

Kuzey benden ayrıldığında gülerek yüzüme bakıyordu.

"Kararımı verdim. Seninde söylediğin gibi beni olduğum gibi kabul etmeyen kimseye yer yok hayatımda. Seni seviyorum. Ve seninle olmak istiyorum"

"Demek düşündüğüm kadar korkak birisi değilmişsin Kuzey" gülerek söylediğime o da gülmüştü.  Koluma bir tane geçirdi daha sonra da elini omzuma atıp benimle yürümeye başladık.

"Okuldan sonra ne yapalım?"

"Benim aslında çok uykum var. Tüm gece uyumadım. "

"İyi, uyuruz o halde"

Ders zili çaldığında Kuzey yanağımı öpüb elini omzumdan çekti.

"Zil çalar çalmaz beni bul"

Bu çocuğa ne olmuştu böyle. Gerçekten benimle olmak istiyordu. Korkmadan ve kimin ne diyeceğini düşünmeden. Sonunda onunla özgürce dolaşacaktık. Ona rahatça sarılmak en çok istediğim şeydi. Ve bu gerçek olmuştu.
Sanırım hayatımın en güzel günlerinden birini yaşayacaktım.