Bir Adım Sonra

31

Emre
Kuzey

Biz Kuzey ile yürürken Ada önümüzde kendince eğlenerek yürüyordu.
Adayı almaya gittiğimizde anneannesi eski kız arkadaşını sormuştu. Bu yüzden bozulmuştum.
Bu kız Kuzeyin ciddi ilişkisiydi.
Hatta kız bunu aldattığı için Alp Kuzeyin ne kadar üzüldüğünü söylemişti. Ne kadar üzüldüğünü...
Yani kızı çok sevmişti. Bir tek beni gerçekten sevemiyordu sanırım.
Kuzey bozulduğumu biliyordu  bu yüzden rahatsızca kıpırdandığını hissediyordum.
Ama sonunda sessizliği bozan o oldu.

"Ciddi birşey değildi Emre"

"Evet. Kız seni terk ettiği için günlerce ruh gibi gezmemiştin zaten" dedim. Aldattığını bir daha yüzüne vurup gururunu incitmek istemedim.

"Alp'in ağzına sıçacağım"

"Alp'lik bir durum yok. Her kes kötü olduğunu biliyordu"

"Peki tamam öyleydi. Ama geçmişte kaldı işte"

"Birşey demedim zaten. "

"O konudan beri durgunsun ama"

Cevap vermedim.

"Ada" dedim önümüzdeki çocuğa.

Küçük kız anında bana dönmüştü. Gülerek yanıma gelmişti. Eğilerek onun boyuna gelerek önünü kapatmaya başladım.

"Hava soğudu güzelim. Hastalanırsın" dedim üstünü düzelterek.

Sonra elini tutup yürümeye başladık.
Kuzey yanımızda sürekli söyleniyordu.

"Birşeyler yiyelim mi?"

"Olur" dedim umuramaz bir tavırla.

Ada ile konuşmalarımız dışında da pek konuşmadık yemek boyunca. Çünkü konuştukça o kız ile olanları hatırlıyorum. O zamanlar da Kuzeyi ara sıra izlerdim. Ve o kız ile ne kadar mutlu olduğunu hatırlardım. Onunla ne kadar rahat olduğunu. Ama benim yanımdayken pek öyle değildi.
Sorun ben de değildi. Sorun benim erkek olmamdı. Arkadaşlarının yanında bana öyle bakamazdı. Herhangi birinin onu "ibne" diye çağırmasını dayanamazdı. Ama ben neden onun yanındaydım ki ? Salakdım çünkü ben. Ona aşık olacak kadar. Yönelimimi ben seçemedim, aşık olduğum kişiyi seçemedim ben ne boka yarıyordum lan.

"Eve mi gideceksin?" Sorusuyla düşüncelerim sıyrıldım.

"Evet"

"Peki yarın gelir misin bize?"

"Yok gelemem. Babam yarın işte annemi yalnız bırakamam" dedim. Tabiki yalandı. Sadece bir süre düşünmeye ihtiyacım vardı.

Yemek bittikten sonra yürümeye devam ettik. Kuzeylerin evine geldiğimizde Kuzey Aday'a dönüp
"Hadi güzelim gir sene eve. Alp abin sana lolipop almıştı. Ben de geliyorum. " Zaten Ada lolipop'u duyduğu anda bizi unutup eve doğru koşmaya başlamıştı.
Ama eve girmeden son anda bana dönüp
"Görüşürüz Emre" demişti gülen gözleri ile.

Kuzey ve ben bu haline gülmeden edemedik.

Sonra Kuzey bana dönüp
"Emre o kız ya da bir başkası önemli değil. Şuan seninleyim mutluyum. Benim için tek önemli sensin şuan. Konuşmama izin vermeden bana sarıldı.

"Çok düşünme ve kendini boşuna üzme" dedi. Sonra da eve girdi.

Söyledikleri ile beni yine aptal aşık moduna sokmuştu.
Ağzım kulaklarında eve doğru yürürken neden birkaç lafı ile böyle mutlu olduğumu düşünüyordum. Yarın gelip ona sürpriz  yapacaktım bile.
Her ne yaparsa yapsın bu çocuk kalbim için zararlıydı. Ama yine de ondan kopamıyordum, ona aşıktım.
Yada Kreşin dediği gibi:

"Aşk kişisel bir intihar
Belki kötümser bir ihtimal
Ama beni sevmeni beklemek
Kişisel bir intihar"

***
Caos is coming hissediyorum guys