Bir Adım Sonra

35

|Emre|

Hastanenin soğuk duvarları üstüme üstüme geliyordu. Boğuluyordum sanki burada. Babam saatlerdir içerideydi. Bunun benim yüzümden olduğunu bilmek ise beni daha çok kahrediyordu.

Annemin ağlamaktan kızarmış gözlerine bakamıyordum bile. Kafamın içinde sesler çoğalıyordu. Ve hepsi birden" sen yaptın" diye bağırıyordu. "Senin yüzünden oldu"
Zaten kendimi suçlamak için yer arıyordum. Şimdi ise bu fırsat elime geçmişdi. Kendi kafamda kendimi ezdikce eziyor adeta bir düşmanmış gibi kendime saldırıyor, yargılıyordum.

"İyi misin?"

Kafamı kaldırdığımda bana bakan maviler benimle aynı hüznü paylaşıyorlardı. Benimle saatlerdir buradaydı. Ama git diyemiyordum ona. Gitmesini istemiyordum benimle burada olmasını istiyordum. Ne kadar da acizim. Bana yaptığından sonra onu hala yanımda isteyecek kadar acizdim.

"İyiyim" diyebildim sadece. İyi olamadığımı ikimiz de biliyorduk.

"Birşey ister misin?"

Kafamı olumsuz anlamda salladım. Aslında bana sarılmasını istiyordum. Sarılmasını, kulağıma "herşey iyi olacak" diye fısıldamasını istiyordum.

"Sen git artık geç oldu"  dedim.

"Seni yalnız bırakmak istemiyorum"

"Git Kuzey. Geç oldu"

Bir süre yüzüme baktı. Diretmenin anlamsız olduğunu benim kadar iyi biliyordu. Ama bir taraflarımda yanan küçük umut "Tamam o zaman. Haber verirsin" demesiyle sönmüştü.

Bu dediğini de kafamla onayladım. Ardından hastaneden çıkmasını izledim.
Ara sıra arkaya dönüp bana bakıyordu.
Yaşadığım korku ile , canımın yanmasını unutmuştum. Ama şimdi ardından bakarken nasıl canımın yandığını hatırladım.

"Doktor çıktı" annemin sesi ile hemen ayağa kalktım.

"Ameliyat başarılı geçti. Hasta bu gece kontrol altında olacak.Yarın görebilirsiniz. Geçmiş olsun"

Sanki nefesimi tutmuştum şimdi rahat bir "oh be" diye geçirdim içimden.

Suçluluk duygusunu zirvede yaşadığım bu gün sonunda bitmişti.Annem mutluluk ile bana sarılırken kendime gelmiştim sonunda. Bir an önce babama  sarılıp özür dilemek istiyordum.

Boktan bir günün daha sonuna gelmiştim.