Çınar'ın anlatımından;
Hayat. Bana hep götüyle gülen ibne. Hayatım , tüm sıçmıklığıyla devam ediyor. Bu siktimin hayatında en değer verdiğim insan yağmur. bunu bilmiyor galiba. Ve onda siktimin bi hastalığı var. Hastalıklardan ve ölümlerden hep nefret etmişimdir. Çünkü hastalıkların sonu ölümdür ve ölüm bir sondur. Herkesin sonu ölümdür. Şahsen ben ölmekten korkuyorum. Sevdiklerimin ölmesinden...annem hayatını benim yüzünden kaybetmişti. Babamda kendini annem yüzünden kaybetmişti. Annemin ölümü daha doğrusu annemi öldürmem sonucunda babam benden nefret etmiş ve kendini bir bok gibi barlara , sokaklara ve çöplüklere atmıştı. Hayatımdaki en değerli kadın Yağmur. Ve ben onuda katbetmeyeceğim.
"Çınar iyi misin ?"
"Şey evet noldu ki ?" Dedim telaşla.
"Ağlıyorsun " dedi ve küçük parmaklarıyka yanaklarımı sildi.
"Sen iyi hissediyor musun ?" Dedim denize bir taş daha atarken.
"Eskisinden daha iyi" dedi ve gülümsedi.
"Sevdiğin insanları kaybetmek çok kötü bir duygu." Dedim
"Annenin ölümü yüzünden kendini suçluyorsun değil mi ?" Dedi bıkkınca.
"Evet." Bana cevap vermedi ve kayalıkların üstüne bağdaş kurdu. Uzun bir süre ufka baktı ve düşündü.
"Sevdiğin insanı asla incitmemelisin Çınar , asla" nerden çıkmıştı ki bu şimdi.
"Peki ya sevdiğim insan beni üzüyorsa yağmur ?"
"Kimi seviyorsun ki ?"
"Bana ettiğin her küfürle kalbimi sikiyorsun." Dedim ve yüzüne baktım. Gözlerini pörtletti. Tam ağzını açacaktı ki ona izin vermeden dudaklarına yapıştım.
"Seni seviyorum."
