အချိန်တွေတရွေ့ရွေ့တိုက်စားပြီး
6နှစ်ခန့်ကြာသော်...
ဒုန်း!!! ဒုန်း!!!
" အခုချိန်ထိမထသေးတာလားHuang Renjun!! ထစမ်း!! "
တံခါးကိုအဆက်မပြတ်ထုနေသံကြောင့်ကျွန်တော်လန့်နိုးလာခဲ့သည်။
နာရီကြည့်တော့မနက်6:00။
ကုတင်ပေါ်မှကမန်းကတန်းဆင်းပြီးတံခါးကိုပြေးဖွင့်တော့ တံခါးရှေ့မှာရပ်နေသူက သခင်မကြီး။
" ဘယ်အချိန်ရှိနေပြီလဲRenjun သားnonoကျောင်းသွားတော့မယ် မင်းဘာမှမလုပ်ရသေးဘူးလား "
" ဟို.. "
" နေ့တိုင်းလုပ်နေရတဲ့အလုပ်ကိုမေ့နေတာလားRenjun အခုသားnonoစီးဖို့ဖိနပ်ကိုသွားတိုက်ပေးထား အစ်ကိုYong လမ်းလျှောက်ကပြန်မလာခင်အပြီးလုပ်နော် မူယာမာယာများပြီးသွားတိုင်လို့ကတော့ ငါ့အကြောင်းကောင်းကောင်းသိမယ် "
" ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ သခင်မကြီး "
" နေဦး မနေ့ကငါ့ယောက်ကျားရှေ့မှာငါ့ကိုသခင်မကြီးလို့ခေါ်တာ တမင်ခေါ်တာမလား ဟမ် "
ပြောရင်းဗိုက်ခေါက်ကိုလိမ်ဆွဲနေသည်မို့နှုတ်ခမ်းကိုသာပြတ်ထွက်လုမတတ်ကိုက်ခဲထားမိသည်။
" မဟုတ် မဟုတ်ရပါဘူးသခင်မကြီး ကျွန်တော်မရည်ရွယ်ပါဘူး "
" စောစောစီးစီးမျက်ရည်ကျပြမနေနဲ့ ကျက်သရေကိုမရှိဘူး သွား ခိုင်းတဲ့အလုပ်ကိုသွားလုပ်တော့ "
" ဟုတ်ကဲ့ "
" အဲ့ဒီ့မျက်ရည်တွေကိုတစက်မှမကျန်အောင်သုတ်သွား မျက်ရည်လေးစမ်းစမ်းနဲ့ငါ့ယောက်ကျားကိုစိတ်ဆင်းရဲရအောင်မလုပ်နဲ့ "
ကျလာတဲ့မျက်ရည်တွေကိုလက်ခုံနဲ့ အကြမ်းပတမ်းသုတ်ပစ်ပြီး လှေကားမှပြေးဆင်းလာခဲ့သည်။
ပါပါးကိုအရမ်းသတိရတာပဲ။
ကျွန်တော့်ကိုလာခေါ်ပါတော့ပါပါး။
ကျွန်တော်ကြောက်တယ်။
" ဆူညံနေတာပဲမာမီရာ "
" သားငယ်လေး နိုးလာပြီလား စောစောစီးစီးအရေးမပါအရာမရောက်တဲ့ဟာတွေကြောင့် ငါ့သားလေးအိပ်ရေးပျက်ရပြီ "
YOU ARE READING
𝙼𝙸𝙽𝙴 (𝚂𝚎𝚊𝚜𝚘𝚗 1 ) ( 𝙲𝚘𝚖𝚙𝚕𝚎𝚝𝚎𝚍 )
Fanfictionတစ်ခါလောက်ပြိုင်ချစ်ကြည့်ကြမလားဟင်? ကြေးကတော့နှလုံးသားတခုလုံးလေ !
