ဒယ်ဒီသတ်ိမရလာတာဆယ်ရက်ရှိပြီ။
Seoulကဆေးရုံကိုလည်းပြောင်းထားပြီးပြီမို့ အိမ်နဲ့တော့သိပ်မဝေးတော့ပါ
ဆေးရုံ၀န်းထဲမှာရှိတဲ့ခုံတန်းရှည်လေးမှာထိုင်ရင်းစဉ်းစားနေမိတာဒယ်ဒီပြောပြတဲ့ ပါပါးနဲ့ဒယ်ဒီတို့ရဲ့အကြောင်း။
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့စာဖတ်ခန်းထဲဒယ်ဒီပြောပြတဲ့အကြောင်းအရာတွေကပုံပြင်တပုဒ်လို လွမ်းမောဖွယ်ကောင်းခဲ့သလို ပါပါးကိုလည်းပိုပြီးလွမ်းလာမိသည်။
“ တအားနောက်ကျမှပြောပြဖြစ်ခဲ့တဲ့အတွက်သားကိုဒယ်ဒီ တောင်းပန်ပါတယ် ”
“ ဒီကိစ္စတွေကိုJenoကော သိထားခဲ့လားဒယ်ဒီ ”
“ ဟင့်အင်း။ သားငယ်ကမသိလောက်ဘူး ”
ဒယ်ဒီ့အမျိုးသမီးအကြောင်းသူထုတ်ပြောမယ်စဉ်းစားခဲ့ပေမဲ့ စိတ်ပုံမှန်မဖြစ်သေးတဲ့Jenoကြောင့်သူလက်လျှော့ခဲ့လိုက်တာ။
သူပြောလိုက်လို့ဒယ်ဒီတို့စကားများကြရင်...
ဒီအတိုင်းမျိုသိပ်ထားရအောင်။ သူအဖြစ်မှန်တွေကိုသိထားပြီးထဲအရင်လိုသူ့ကိုမနှိပ်စက်တော့တာလည်းပါမည်။
“ RenJun ..”
Jenoရဲ့ခေါ်သံကြောင့်သူအတွေးထဲကနေရုန်းထွက်လာခဲ့သည်။
သူထထွက်ဖို့ပြင်တော့လက်ကောက်၀တ်ကနေဖမ်းဆွဲထားပြန်သည်။
“ ငါတယောက်ထဲနေချင်တယ် ”
သုံးနေကျ‘ကျွန်တော်’ ဆိုတဲ့နာမ်စားလေးကနေ ‘ငါ’လို့ပြောင်းသွားတာကိုသတိထားမိတယ်ထင် လက်ကိုမလွှတ်ပေးပဲပုခုံးစွန်းတဖက်ကနေကိုင်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်အောင်ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး
“ ငါ့ကိုကြည့် "
“.....”
ဘာမှပြန်ပြောဘူးစဉ်းစားထားပေမဲ့ရုတ်တရက်သူ့စကားတခွန်းကြောင့် ယောင်ရမ်းကာဆတ်ခနဲမော့ကြည့်လိုက်မိသည်
“ ကိုယ့်ကိုကြည့်ပါ RenJunie ..”
_
ဆတ်ခနဲမော့ကြည့်လာသည့်မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေကတခုခုကိုအံ့ဩနေသလိုမျိုး..
အမုန်းမရှိတဲ့မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေကိုသူအကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။
YOU ARE READING
𝙼𝙸𝙽𝙴 (𝚂𝚎𝚊𝚜𝚘𝚗 1 ) ( 𝙲𝚘𝚖𝚙𝚕𝚎𝚝𝚎𝚍 )
Fanfictionတစ်ခါလောက်ပြိုင်ချစ်ကြည့်ကြမလားဟင်? ကြေးကတော့နှလုံးသားတခုလုံးလေ !
