Good and Bad² [ V ]

Bölüm : 24

♧ Tüm Dünya Evimizdir ♧

╿

18.07.14

"Soobin?"

Beyaz baskısız bir tişört giymiş, boyu neredeyse kendisinden uzun olan, koca gözlü, soluk tenli, simsiyah saçlı çocuk gamzesini belli edecek kadar gülümseyip başını aşağı yukarı salladı. Zayıf görünüyordu. Bir sıkımlık payı olan dolgun yanakları erimiş gibiydi. Çatıldı kaşları V'nin. Süzülen vücudunu düşünme sırası değildi. Ne işi vardı bu çocuğun burada? Nasıl bulmuştu kendisini, ne cesaret karşısına çıkmıştı? Onu duvarların önünde -son kez görüştüklerinin bilincinde olmasına rağmen- ağlatan çocuk, şimdi de ağlatmaktan çekinmezdi bilmiyor muydu? "Saçların... Çok farklı görünüyorsun." Kendisinden bir haberdi anlaşılan. Ufak tefek olan Soobin öyle büyümüş ki neredeyse bu yaşında V'den daha heybetli görünüyordu. "Yine de sevdim." dedi içten gülümsemesiyle. "Hâlâ yakışıklısın." En yakın arkadaşı olan öfke başını kaldırdığında dayanamayarak Soobin'e doğru atıldı ve kolundan tuttuğu gibi kumarhanenin kapısından uzaklaştırdı. Ses etmeden onunla gelmişti. V savurdu bedenini önüne doğru. Hiç kibar olma derdinde değildi. "Burada olduğunu kimler biliyor?" Soobin çabucak dengesini toplayıp karşına geçti. Derinleşen ses tonu onu hayrete düşürmüştü.

Umduğu özlem dolu karşılaşmayı yaşayamayınca bir miktar üzülse de normal karşıladı. Yıllar olmuştu görüşmeyeli... Hem pek hoş da veda etmemişlerdi birbirlerine. Belki hâlâ kin güdüyordu. Abisi olan Tae'yi tanırdı; o zor bir çocuktu. Dik başlı ama her zaman biraz merhamet barındıran, sevdiklerine karşı korumacı ama bazen yıkıcı. Ele avuca sığmazdı o zamanlar da. Kaybedecek olsa bile korkmazdı kavgalardan. Bir yanı hep savaşırdı onun; Yaşlı Kurt'a karşı, okuldaki acımasız çocuklara karşı, parlak takımlı adamlara karşı, hatta kendisine karşı. Kabul görmek isteğiyle tutuşurdu, hele hayalini kurduğu, süsleye süsleye anlattığı özgürlüğü yok muydu! Hayran olmamak, ona özenmemek elde değildi. Şimdi karşısında duran kişi de tanıdığından çok farklı olamazdı. Başını iki yana salladı, gülümsemeden edemiyordu. Tek gayesi olan özgürlüğüne kavuştuğunu görmek gözlerinin dolmasına neden olmuştu. Küçük Soobin'in Tae hyungu ile gurur duymadan edemedi. En azından aralarından biri hayallerini gerçekleştirebilecek kadar azimliydi. "Kimse bilmiyor. Bir anda oldu zaten buraya gelişim." Güzel diye mırıldandı V. Kimse görmeden geldiyse kimse görmeden de gitmeliydi. "Seni çok aradım." Kırmızı kahküllerinin arkasından tehlike saçan gözlerini ona çevirdi, ancak Soobin pek etkileniyor gibi değildi.

"Bırakıp gittiğin bir şeyi geri dönüp aramandaki mantık ne?"

Seçtiği her kelime Soobin'e o günü anımsatıyordu. Sanki şimdi de bir duvarın dibindeydi ve bu sefer o uzanmak istiyorsa da Tae hyungu elini uzatmıyordu. Kafasına kakıyordu küçük çocuğun yaptığı seçimi, sadece bir şeye sahip olabilirdin ve beni seçmedin diyordu. Yıllar sonra bile yaptığı şeyin bedelini ödetiyordu. "Daha öğrenemedin mi çocuk?" Dudağı tehlikeli şekilde yukarıya doğru kıvrıldı. Bu ifadeyi tanımıyordu Soobin. V ise zor yoldan öğrendiği çok önemli bir bilgiyi paylaşmaya yelteniyordu. "Hiçbir zaman bıraktığın şeyi, bıraktığın yerde ve bıraktığın şekilde bulamazsın." Soobin onu zalim bir adamın yönettiği, her daim soğuk olan yetimhanede bırakmıştı. Onun için yıllarca katlandığı korkunç duvarların arasında. Birçok şey değişmişti -en başta da Taehyung olarak tanıdığı çocuk- ama V o zaman da bunu affedecek erdeme sahip değildi. "Ve yeterince önemli olsaydı zaten bırakmamış olurdun." Evet, dedi içinden Soobin. Hâlâ biraz acımasız. Yine de gülümsemeye devam etti. Onu yeniden görmenin getirdiği sevinç bambaşkaydı, bu hissi o bile zedeleyemezdi. Sanki şu ana kadar bir dolu yabancı içinde yaşayıp gitmişti de şimdi tanıdık birine rastlamanın güvenini, mutluluğunu yaşıyordu. Dilini anlayan biri yeniden, onun gibi büyümüş biri. "Haklısın." İçten gülümsemesi yavaştan V'yi uyuz etmeye başlıyordu. "Ama sandığından çabuk dönmüştüm. Seni aramaya yeni başlamadım ki..." Başını sağına yatırdı merakla, ne saçmalıyordu bu çocuk?